Émile Guerry
Émile Maurice Guerry (ur. 28 września 1891 w Grenoble, zm. 11 marca 1969 w Cambrai) – francuski duchowny katolicki, arcybiskup koadiutor Cambrai w latach 1940–1952, a następnie do 1966 arcybiskup Cambrai; biskup tytularny Achridy i Octavy, od 1945 sekretarz Zgromadzenia Kardynałów i Arcybiskupów Francji, przedstawiciel francuskiego katolicyzmu społecznego, autor książek o katolickiej nauce społecznej, historii najnowszej Kościoła i życiu duchowym.
| arcybiskup | |
.jpg)
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Arcybiskup koadiutor Cambrai | |
| Okres sprawowania |
1940–1952 |
| Arcybiskup metropolita Cambrai | |
| Okres sprawowania |
1952–1966 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
22 lipca 1923 |
| Nominacja biskupia |
31 maja 1940 |
| Sakra biskupia |
25 lipca 1940 |
| Odznaczenia | |
  
| |
| Data konsekracji |
25 lipca 1940 | ||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||||||
| |||||||||||||
| |||||||||||||
Życie edytuj
Émile Guerry urodził się w 1891 roku w Grenoble. Po ukończeniu prawa na Externat Notre-Dame de Grenoble został adwokatem. W 1911 roku był przewodniczącym diecezjalnego oddziału Association Catholique de la Jeunesse Française, założonej przez Adriena de Mun antydemoliberalnej i antysocjalistycznej organizacji na rzecz realizacji katolickiej nauki społecznej. Rok później, pod wpływem książki Droga pielgrzyma duńskiego pisarza i konwertyty na katolicyzm Johannesa Jørgensena, przeżył głębokie nawrócenie i przyjął powołanie duchowne. Niezwłocznie wstąpił do słynącego z wysokiego poziomu Seminarium św. Sulpicjusza w Issy-les-Moulineaux. Umocnił go w tym ks. Jean-Marie Desgranges (1874–1958), działacz francuskiego katolicyzmu społecznego i późniejszy parlamentarzysta[1].
Podczas I wojny światowej Émile Guerry walczył na froncie zachodnim, m.in. pod Verdun i został trzykrotnie odznaczony. W 1919 roku wznowił naukę w Wyższym Seminarium Duchownym w Grenoble. Specjalizował się w naukach społecznych, w 1921 roku uzyskał doktorat z prawa. W 1922 roku został wysłany do Papieskiego Seminarium Francuskiego w Rzymie, aby ukończyć studia teologiczne z doktoratem na Gregorianum, uzyskanym w 1925 roku. Sakrament święceń przyjął w 1923 roku. Udzielił go, tak jak i późniejszej sakry, biskup Alexandre Caillot[2].
W 1925 roku został wikariuszem–administratorem parafii św. Wawrzyńca w Grenoble, w której założył szkołę. W 1927 roku został rektorem seminarium w Grenoble, gdzie wykładał teologię fundamentalną, dogmatyczną i moralną. W latach 1932-40 służył jako wikariusz generalny diecezji Grenoble i dyrektor jej dzieł społecznych. Od razu założył diecezjalne oddziały Jeunesse Ouvrière Chrétienne i Jeunesse Agricole Catholique, organizacji społecznych powiązanych z Association Catholique de la Jeunesse Française. Nauczał księży, że „uczestnictwo w nich jest jednym z najważniejszych zadań ich posługi”[1][3]. Od początku swojej posługi działał w Akcji Katolickiej, dla której w 1926 roku napisał podręcznik Code de l'Action Catholique, tłumaczony na różne języki, w tym polski[4].
| „Pierwsza z zasad Ewangelii: Autorytet to nie dominacja, lecz służba... Dlatego Kościół został utworzony nie po to, by rządzić, lecz aby służyć” |
| Émile Guerry, List pasterski |
W 1940 roku został mianowany arcybiskupem tytularnym Ochrydy i koadiutorem archidiecezji Cambrai, której był następnie metropolitą w latach 1952–1966[2]. Od 1945 roku pełnił funkcję sekretarza Zgromadzenia Kardynałów i Arcybiskupów Francji oraz przewodniczącego Komisji Biskupiej dla Świata Pracy. Opracował m.in. raport o misji ewangelizacyjnej duchowieństwa diecezjalnego[1].
W dalszym ciągu współpracował z katolickimi organizacjami społecznymi, głównie z Action Catholique Ouvrière i Jeunesse Ouvrière Chrétienne[1]. W kontaktach osobistych był bardzo serdeczny i bezpośredni, jasno i otwarcie wyrażał swoje poglądy[5]. W 1947 roku został jednym ze współzałożycieli zgromadzenia L’Institut des Petites Soeurs des Maternités Catholiques[6]. Był członkiem Komisji Przygotowawczej do Soboru Watykańskiego II, która opracowała schematy dokumentów, odrzucone po jego rozpoczęciu. Na soborze pracował w Komisji ds. biskupów i diecezji oraz przy tworzeniu Konstytucji duszpasterskiej o Kościele w świecie współczesnym[1]. Po przejściu na emeryturę był arcybiskupem tytularnym Octavy. Zmarł w 1969 roku[2].
Twórczość edytuj
Émile Guerry jest autorem 21 książek na różne tematy: o katolickiej nauce społecznej, m.in. La doctrine sociale de l'Église, tłumaczona na język angielski, hiszpański, włoski, portugalski i arabski (łącznie ok. 70 wydań w latach 1957–1964)[7]; o dziejach Kościoła we Francji w czasie okupacji niemieckiej, m.in. L’Église catholique en France sous l’occupation[8], nagrodzona w 1948 roku przez Akademię Francuską (kolejną nagrodę AF otrzymał w 1955 roku za książkę o zadaniach biskupa L'évêque)[9]; o aktualnej roli Kościoła w świecie, m.in. Église catholique et communisme athée; pourquoi l’Église oppose-t-elle un refus formel à la doctrine antireligieuse du communisme soviétique?, tłumaczona na hiszpański, włoski i portugalski[10]; o życiu duchowym, m.in. Dans le Christ total, tłumaczona na angielski, hiszpański, włoski i portugalski (łącznie 38 wydań w latach 1952–1992)[11].
| „Ojcze... W hołdzie mej dziecięcej miłości ofiaruję Ci te skromne rozważania zaczerpnięte z uwielbionego Serca Twego Boskiego Syna pod tchnieniem Ducha miłości” |
| Émile Guerry, Do Ojca |
Szczególną popularność zyskała jego książka Vers le Père (Do Ojca) zainspirowana objawieniami Boga Ojca, przekazanymi w 1932 roku przez siostrę Eugenię Ravasio. Émile Guerry był członkiem badającej je komisji diecezjalnej, która w 1934 roku wydała pozytywną opinię i długoletnim kierownikiem duchowym siostry Eugenii Ravasio do roku 1947, gdy niechętna mu Kongregacja Świętego Oficjum zakazała jej kontaktów z nim oraz rozpowszechniania orędzi[12].
Książka Do Ojca w latach 1936–1962 miała 16 wydań francuskich i przekłady na angielski (9 wydań w latach 1947–1966), niemiecki, hiszpański, włoski i polski. Stanowi ona teologiczne pogłębienie i rozwinięcie treści objawień, ściśle na podstawie Pisma Świętego oraz przedstawia duchowość chrześcijańską opartą na synostwie Bożym, prowadzącą do zjednoczenia z Bogiem Ojcem[13].
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e Mgr Emile Guerry ↓.
- ↑ a b c Archbishop Emile Maurice Guerry ↓.
- ↑ Tangi Cavalin, Charles Suad et Nathalie Viet-Depaule: De la subversion en religion. Paris: Karthala Editions, 2010, s. 250.
- ↑ Émile Guerry: Kodeks Akcji Katolickiej. Przekład autoryzowany. Poznań: Księgarnia Świętego Wojciecha, 1929.
- ↑ Yves Congar OP: My Journal of the Council. Collegeville: Liturgical Press, 2012, s. 27.
- ↑ L’Institut des Petites Soeurs des Maternités Catholiques. Les Visages Congrès Miséricorde France. [dostęp 2019-02-23].
- ↑ Émile Guerry: La doctrine sociale de l'Église: son actualité, ses dimensions, son rayonnement. Paris: Bonne Presse, 1957.
- ↑ Émile Guerry: L’Église catholique en France sous l’occupation. Paris: Flammarion, 1947.
- ↑ Émile Guerry. Académie française. [dostęp 2019-02-24].
- ↑ Émile Guerry: Église catholique et communisme athée; pourquoi l’Église oppose-t-elle un refus formel à la doctrine antireligieuse du communisme soviétique?. Paris: Bonne Presse, 1960.
- ↑ Émile Guerry: Dans le Christ total: élévations sur le mystère de l'église. Paris: Desclée de Brouwer, 1952.
- ↑ Matka Eugenia Ravasio i Ojciec Przedwieczny. Pewnego dnia wszyscy będą mówić o OJCU. Vox Domini. [dostęp 2019-02-23].
- ↑ Émile Guerry: Do Ojca. tłum. S. M. G. Zakonu Nawiedzenia NMP. Warszawa: Wydawnictwo Sióstr Loretanek–Benedyktynek, 1962.
Bibliografia edytuj
- Guerry, Mgr Emile. Cardijn priests. [dostęp 2019-02-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-02-24)].
- Archbishop Emile Maurice Guerry. Catholic-Hierarchy. [dostęp 2019-02-23].
Linki zewnętrzne edytuj
- Abp Emil Guerry doktor teologii i prawa, Kodeks Akcji Katolickiej, Poznań 1929
- Most Rev. Emile Guerry D.D., Spirituality of Catholic Action, 1946 (ang.)