Łaskun czarnonogi

Łaskun czarnonogi
	Paradoxurus jerdoni
	Blanford, 1885
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Rząd	drapieżne
Podrząd	kotokształtne
Rodzina	wiwerowate
Podrodzina	łaskuny
Rodzaj	łaskun
Gatunek	łaskun czarnonogi
Podgatunki
	P. j. jerdoni Blanford, 1885; P. j. caniscus Pocock, 1933;
	P. j. jerdoni Blanford, 1885; P. j. caniscus Pocock, 1933;
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Łaskun czarnonogi^[6], łaskun Jerdona (Paradoxurus jerdoni) – gatunek drapieżnego ssaka z podrodziny łaskunów (Paradoxurinae) w obrębie rodziny wiwerowatych (Viverridae). Gatunek słabo poznany.

Taksonomia edytuj

Gatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1885 roku brytyjski zoolog William Thomas Blanford nadając mu nazwę Paradoxurus jerdoni^[2]. Holotyp pochodził z Kodaikanal, w górach Palani, w Tamilnadu, w południowych Indiach^[7]. Podgatunek caniscus po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1933 roku brytyjski zoolog Reginald Innes Pocock nadając mu nazwę Paradoxurus jerdoni caniscus^[4]. Holotyp pochodził z Virajpet, na wysokości 3000 ft (914 m), w południowym Kodagu, w Indiach^[4].

Autorzy Illustrated Checklist of the Mammals of the World rozpoznają dwa podgatunków^[8].

Etymologia edytuj

Paradoxurus: gr. παραδοξος paradoxos „niezwykły, nadzwyczajny”; ουρα oura „ogon”^[9].
jerdoni: Thomas Claverhill Jerdon (1811–1872), brytyjski lekarz, zoolog, botanik^[10].
caniscus: łac. canis „pies”^[11]; przyrostek zdrabniający -iscus^[12].

Zasięg występowania edytuj

Łaskun czarnonogi występuje endemicznie w południowych i południowo-zachodnich Indiach zamieszkując w zależności od podgatunku^[8]:

P. jerdoni jerdoni – południowo-zachodnie Indie (Ghatu Zachodnie).
P. jerdoni caniscus – południowo Indie (góry Palani w Tamilnadu).

Morfologia edytuj

Długość ciała (bez ogona) 51–61,5 cm, długość ogona 44–50 cm; masa ciała 2–4,3 kg^[13]. Niewielki łaskun o brązowym ubarwieniu z ciemniejszą głową, czarnymi kończynami i czarnym końcem ogona.

Tryb życia edytuj

Prowadzi nadrzewny, samotniczy i nocny tryb życia. Żywi się głównie owocami oraz owadami, ptakami i gryzoniami. Biologia rozrodu tego gatunku nie została poznana.

Przypisy edytuj

↑ Paradoxurus jerdoni, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
↑ ^a ^b W.T. Blanford. Exhibition and description of a skull of an apparently new Species of Paradoxurus (Paradoxurus jerdoni). „Proceedings of the Zoological Society of London”. 1885, s. 613, 1885. (ang.).
↑ W.T. Blanford. A Monograph of the Genus Paradoxurus, F. Cuv. „Proceedings of the Zoological Society of London”. 1885, s. 802, 1885. (ang.).
↑ ^a ^b ^c R.I. Pocock. The palm civets or ‘toddy cats’ of the genera Paradoxueus and Paguma inhabiting British India. Part I. „The journal of the Bombay Natural History Society”. 36 (4), s. 865, 1933. (ang.).
↑ D.D. Mudappa D.D., A. Choudhury & G.A.A.Ch.& G.A. Punjabi A. Choudhury & G.A.A.Ch.& G.A., Paradoxurus jerdoni, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2016, wersja 2021-3 [dostęp 2022-04-20] (ang.).
↑ W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 140. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
↑ D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Species Paradoxurus jerdoni. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2022-04-20].
↑ ^a ^b C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 412. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).
↑ T.S. Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 513, 1904. (ang.).
↑ B. Beolens, M. Watkins & M. Grayson: The Eponym Dictionary of Mammals. Baltimore: The Johns Hopkins University Press, 2009, s. 212. ISBN 978-0-8018-9304-9. (ang.).
↑ Jaeger 1944 ↓, s. 39.
↑ Jaeger 1944 ↓, s. 114.
↑ A.P. Jennings & G. Veron: Family Viverridae (Civets, Genets and Oyans). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 1: Carnivores. Barcelona: Lynx Edicions, 2009, s. 230. ISBN 978-84-96553-49-1. (ang.).

Bibliografia edytuj

Edmund C.E.C. Jaeger Edmund C.E.C., Source-book of biological names and terms, wyd. 1, Springfield: Charles C. Thomas, 1944, s. 1-256, OCLC 637083062 (ang.).
D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Species Paradoxurus jerdoni. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2022-04-20].

[itis-1] Paradoxurus jerdoni, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).

[Blanforda-2] W.T. Blanford. Exhibition and description of a skull of an apparently new Species of Paradoxurus (Paradoxurus jerdoni). „Proceedings of the Zoological Society of London”. 1885, s. 613, 1885. (ang.).

[Blanfordb-3] W.T. Blanford. A Monograph of the Genus Paradoxurus, F. Cuv. „Proceedings of the Zoological Society of London”. 1885, s. 802, 1885. (ang.).

[Pocock-4] R.I. Pocock. The palm civets or ‘toddy cats’ of the genera Paradoxueus and Paguma inhabiting British India. Part I. „The journal of the Bombay Natural History Society”. 36 (4), s. 865, 1933. (ang.).

[iucn-5] D.D. Mudappa D.D., A. Choudhury & G.A.A.Ch.& G.A. Punjabi A. Choudhury & G.A.A.Ch.& G.A., Paradoxurus jerdoni, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2016, wersja 2021-3 [dostęp 2022-04-20] (ang.).

[miiz-6] W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 140. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).

[Wilson&Reeder-7] D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Species Paradoxurus jerdoni. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2022-04-20].

[Burgin&inni-8] C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 412. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).

[Palmer-9] T.S. Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 513, 1904. (ang.).

[Beolens&inni-10] B. Beolens, M. Watkins & M. Grayson: The Eponym Dictionary of Mammals. Baltimore: The Johns Hopkins University Press, 2009, s. 212. ISBN 978-0-8018-9304-9. (ang.).

[CITEREFJaeger1944[https://babel.hathitrust.org/cgi/pt?id=mdp.39015072139499;view=1up;seq=69_39]-11] Jaeger 1944 ↓, s. 39.

[CITEREFJaeger1944[https://babel.hathitrust.org/cgi/pt?id=mdp.39015072139499;view=1up;seq=144_114]-12] Jaeger 1944 ↓, s. 114.

[Jennings&Veron-13] A.P. Jennings & G. Veron: Family Viverridae (Civets, Genets and Oyans). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 1: Carnivores. Barcelona: Lynx Edicions, 2009, s. 230. ISBN 978-84-96553-49-1. (ang.).

[6]

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]