Łukasz Kurdybacha
Łukasz Kurdybacha (ur. 22 października 1907 w Laszkach, zm. 22 grudnia 1972 w Warszawie) – polski pedagog i historyk myśli pedagogicznej.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| profesor nauk humanistycznych | |
| Specjalność: pedagogika | |
| Alma Mater | |
| Doktorat |
1932 |
| Habilitacja |
1938 |
| Profesura |
1951 |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia | |
Życiorys edytuj
Studia z zakresu kultury i oświaty odbył pod kierunkiem prof. Stanisława Łempickiego. Doktoryzował się w 1932, a habilitował w 1938 pracą Staropolski ideał wychowawczy. W 1939 został docentem na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. W czasie II wojny światowej był kierownikiem sekcji oświatowej w Komitecie Pomocy i Opieki nad polskimi uchodźcami w Bukareszcie. Walczył pod Tobrukiem w siłach Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich. Był kierownikiem funkcjonującej w Jerozolimie polskiej placówki oświatowej[1]. Z jego inicjatywy wydawano serię Szkolna Biblioteczka na Wschodzie w ramach której publikowano lektury na potrzeby polskich szkół na Bliskim Wschodzie, w Indiach, Afryce Południowo-Wschodniej, Nowej Zelandii, Meksyku i Algerii[2].
Po powrocie do Polski pracował w spółdzielni Czytelnik, a także w Instytucie Badań Literackich PAN. W 1951 uzyskał tytuł profesora na Uniwersytecie Warszawskim. Został tam kierownikiem Katedry Historii Szkolnictwa i Oświaty. Potem był dyrektorem Instytutu Pedagogiki tej uczelni (do 1970). Od 1970 do 1972 był redaktorem naczelnym czasopisma Kwartalnik Pedagogiczny[1]. W latach 1963–1968 był kierownikiem Pracowni Dziejów Oświaty PAN, a w latach 1968–1970 dyrektorem Instytutu Pedagogiki UW. Był w tym czasie inicjatorem powołania rocznika Rozprawy z Dziejów Oświaty, a także serii wydawniczych Monografie z Dziejów Oświaty oraz Archiwum Dziejów Oświaty. Pod jego kierunkiem wydano fundamentalne dzieło Historia wychowania (dwa tomy)[1].
Inicjował badania zespołowe nad historią polskiej oświaty od XVI do XX wieku, przy czym sam był zainteresowany głównie jej dziejami w okresie Odrodzenia i Oświecenia[1].
Prace edytuj
- Naród w walce (wybór literatury wojennej) (1943).
- Kuria rzymska wobec Komisji Edukacji Narodowej w latach 1773–1783 (1949).
- Dzieje oświaty kościelnej do końca XVIII w. (1949).
- Dzieje kodeksu Andrzeja Zamoyskiego (1951).
- Działalność Jana Amosa Komeńskiego w Polsce (1957).
- Działalność pedagogiczna Stanisława Konarskiego (1957).
- Z dziejów pedagogiki ariańskiej (1958).
- Historia wychowania (tom I – 1965, tom II – 1967).
- Idee oświatowe i wychowawcze W.I. Lenina (1970).
- Komisja Edukacji Narodowej (1973).
- Pisma wybrane (tomy 1–3 - 1976).
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d Janina Kamińska, Pamięci zmarłych profesorów Wydziału Pedagogicznego Uniwersytetu Warszawskiego – przedstawicieli pedagogiki ogólnej, historii wychowania, dydaktyki, w: Kwartalnik Pedagogiczny, nr 3(233)/2014, s. 44
- ↑ Jan Draus, Działalność oświatowa Łukasza Kurdybachy w latach 1940-1946, „Rozprawy z Dziejów Oświaty”, 26, Warszawa: Instytut Historii Nauki Polskiej Akademii Nauk, 1984, s. 219, ISSN 0080-4754 [dostęp 2021-08-30].