Ślepota śnieżna – ostre zapalenie spojówek i nabłonka rogówki wywołane ekspozycją na promieniowanie ultrafioletowe[1].

Tradycyjna, wykonana z kości i ścięgien karibu osłona oczu Inuitów, zmniejszająca ilość światła dostającą się do oczu

Ślepota śnieżna powstaje w warunkach silnego nasłonecznienia, np. podczas długiego przebywania na śniegu lub na plaży. Może być przejściowa lub trwała.

Stosowane są różnorodne techniki zapobiegania ślepocie śnieżnej. Do historycznych należą „okulary” sporządzane z opaski i zwisających z niej przed oczyma włókien. Współcześnie stosuje się okulary przeciwsłoneczne lub gogle.

Przypisy edytuj

  1. Henry R. Guly, Snow blindness and other eye problems during the heroic age of Antarctic exploration, „Wilderness & Environmental Medicine”, 23 (1), 2012, s. 77–82, DOI10.1016/j.wem.2011.10.006, ISSN 1545-1534, PMID22441095 [dostęp 2017-12-17].