Śnieżyca mała
Śnieżyca mała[4] (Anser rossii) – gatunek dużego, wędrownego ptaka z rodziny kaczkowatych (Anatidae), zamieszkujący Amerykę Północną. Nie jest zagrożony. Spotykany w hodowlach[5].
| Anser rossii[1] | |||
| Cassin, 1861 | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
śnieżyca mała | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
 lęgowiska przeloty zimowiska | |||
Systematyka edytuj
Jest to gatunek monotypowy[6][7]. Na wolności odnotowano hybrydyzację z berniklą białolicą (Branta leucopsis) i śnieżycą dużą (A. caerulescens)[6]. Czasami takson ten bywał umieszczany w rodzaju Chen[6].
Zasięg występowania edytuj
W sezonie lęgowym występuje w północnej Kanadzie, rzadko pojawia się też na Alasce[6]. Zimuje na południu USA i w północnym Meksyku[6].
Sporadycznie zalatuje do Europy[8]. W Polsce do 2019 stwierdzona 6 razy (obserwowano 7 osobników)[9], ze względu jednak na to, że nie ma pewności, czy były to pojawy naturalne, gatunkowi temu nadano kategorię D w klasyfikacji AERC i nie jest on zaliczany do krajowej awifauny[10].
Morfologia edytuj
.jpg)
Ptak ten jest podobny do śnieżycy dużej odmiany białej, ale jest zdecydowanie mniejszy[5]. Jest biało upierzony, jedynie końcówki skrzydeł są czarne. Dziób przysadzisty, różowy. Brak dymorfizmu płciowego w upierzeniu[5]. Istnieją też ciemne odmiany barwne, jednak są one bardzo rzadko spotykane[11].
Długość ciała: 53–66 cm[6]; rozpiętość skrzydeł 113–116 cm[11]; masa ciała: samce 1224–1880 g, samice 1270–1660 g[6]. Samce są przeciętnie nieco większe od samic[6][11].
Pożywienie edytuj
Głównie materiał roślinny, w tym korzenie, liście, łodygi i zielone części roślin wodnych i turzyc, nasiona zbóż[6]; rzadko owady[12].
Rozród edytuj
Wyprowadza jeden lęg w sezonie. W zniesieniu 2–6 białych jaj, które ulegają poplamieniu w trakcie inkubacji. Okres inkubacji trwa 19–25 dni. Pisklęta opuszczają gniazdo w ciągu 24 godzin od wyklucia, potrafią pływać i same zdobywać pokarm[12].
Status i ochrona edytuj
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje śnieżycę małą za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. W 2020 roku organizacja Partners in Flight szacowała liczebność populacji na około 2,1 miliona dorosłych osobników. Globalny trend liczebności populacji uznawany jest za wzrostowy[3]. Gatunek ten jest ptakiem łownym, rocznie odstrzeliwanych jest około 50–100 tysięcy osobników[12].
W Polsce Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 16 grudnia 2016 w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt śnieżycy małej nie uwzględnia[13], choć jeszcze w poprzedniej wersji rozporządzenia z 2014 gatunek ten był wymieniany[14].
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Anser rossii, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ Chen rossii, [w:] Integrated Taxonomic Information System [dostęp 2013-11-17] (ang.).
- ↑ a b Anser rossii, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Anserini Vigors, 1825 (1815) (wersja: 2021-04-05). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-07-11].
- ↑ a b c Śnieżyca mała (łac. Anser rossii). [w:] Portal hodowców ptaków ozdobnych www.ptakiozdobne.pl [on-line]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-16)].
- ↑ a b c d e f g h i Carboneras, C. & Kirwan, G.M.: Ross's Goose (Anser rossii). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (eds.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. 2019. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-01)].
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): IOC World Bird List (v12.2). [dostęp 2023-01-25]. (ang.).
- ↑ wynik wyszukiwania: Anser rossii. [w:] Tarsiger.com [on-line]. [dostęp 2021-07-11]. (ang.).
- ↑ Komisja Faunistyczna Sekcji Ornitologicznej Polskiego Towarzystwa Zoologicznego. Raport nr 36. Rzadkie ptaki obserwowane w Polsce w roku 2019. „Ornis Polonica”. 61, s. 117–142, 2020.
- ↑ Aneks. Gatunki ptaków stwierdzone w Polsce do 01.01.2023, lecz nie zaliczone do awifauny krajowej. Komisja Faunistyczna Sekcji Ornitologicznej Polskiego Towarzystwa Zoologicznego. [dostęp 2023-02-26].
- ↑ a b c Ross's Goose Identification. [w:] All About Birds [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. [dostęp 2021-07-11]. (ang.).
- ↑ a b c Ross's Goose Life History. [w:] All About Birds [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. [dostęp 2021-07-11]. (ang.).
- ↑ Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz.U. z 2016 r. poz. 2183).
- ↑ Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 6 października 2014 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz.U. z 2014 r. poz. 1348).
Bibliografia edytuj
- Paul Sterry, Andrew Cleve, Andy Clements, Peter Goodfellow: Ptaki Europy: przewodnik ilustrowany. Warszawa: Świat Książki, 2007. ISBN 978-83-247-0818-5.
Linki zewnętrzne edytuj
- Zdjęcia, nagrania głosów i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).