Żywoty Proroków
Źywoty Proroków, Życie Proroków – apokryf Starego Testamentu.
Charakterystyka edytuj
Utwór powstał około I w. na podstawie ustnych tradycji. Autorem był Żyd pochodzenia palestyńskiego[1]. Pierwotnie nie był zaliczany do apokryfów ze względu na przekonanie o autentyczności dzieła[2]. Oryginał – semicki bądź grecki – został przełożony na język ormiański, syryjski, łaciński, etiopski i arabski. Zachowało się sześć recenzji wersji greckiej, przy czym dwie z nich przypisuje się Epifaniuszowi z Salaminy[2]. Oryginalny tekst doczekał się chrześcijańskich interpolacji[1].
Treść edytuj
Utwór zawiera legendy o 23 prorokach żydowskich, z czego 16 miało zginąć męczeńską śmiercią[2]. Przykładowo Izajasz z rozkazu Manassesa został przepiłowany, Jeremiasz zginął w wyniku ukamienowania, Ezechiela zamordował przywódca diaspory żydowskiej w Babilonii, Micheasz na polecenie Jorama został zrzucony z urwiska, Amosa maczugą zabił syn Amazjasza, Joel został rozdarty przez lwa, a Zachariasz został zamordowany w świątyni[1]. Cechą charakterystyczną apokryfu jest potwierdzenie większości legend u Józefa Flawiusza i w literaturze rabinicznej. Jedyne niewystępujące nigdzie indziej epizody to wyprowadzenie przez Izajasza wody z Siloe, modlitwa umierającego Izajasza, wyniszczenie jadowitych węży przez Jeremiasza, podział wód Kebaru przez Ezechiela oraz pobyt Jonasza w Palestynie po prorokowaniu w Niniwie[3].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Ryszard Rubinkiewicz, Wprowadzenie do apokryfów Starego Testamentu, Lublin: Katolicki Uniwersytet Lubelski, 1987, s. 26, ISBN 83-00-00675-3.
- ↑ a b c Stanisław Mędala, Wprowadzenie do literatury międzytestamentalnej, Kraków: The Enigma Press, 1994, s. 233, ISBN 83-86110-00-7.
- ↑ Stanisław Mędala, Wprowadzenie do literatury międzytestamentalnej, Kraków: The Enigma Press, 1994, s. 233–234, ISBN 83-86110-00-7.