(2867) Šteins

planetoida

(2867) Šteinsplanetoida z pasa głównego planetoid.

(2867) Šteins
Ilustracja
Planetoida (2867) Šteins sfotografowana przez sondę Rosetta
Odkrywca

Nikołaj Czernych[1]

Data odkrycia

4 listopada 1969[1]

Numer kolejny

2867

Charakterystyka orbity (J2000)
Przynależność
obiektu

Pas główny

Półoś wielka

2,3651[1] au

Mimośród

0,1449[1]

Peryhelium

2,0223[1] au

Aphelium

2,7079[1] au

Okres obiegu
wokół Słońca

3 lata 232 dni 19[1] godzin

Średnia prędkość

19,37 km/s

Inklinacja

9,94[1]°

Charakterystyka fizyczna
Średnica

6,67 × 5,81 × 4,47 km

Okres obrotu

(6 h 2 min 56 s) h

Albedo

0,35 ± 0,05

Jasność absolutna

12,4[1]m

Typ spektralny

Typ E

Średnia temperatura powierzchni

~181 K

Odkrycie i nazwa edytuj

Planetoida została odkryta 4 listopada 1969 roku w Krymskim Obserwatorium Astrofizycznym w Naucznym na Półwyspie Krymskim przez Nikołaja Czernycha. Jej nazwa pochodzi od Kārlisa Šteinsa, łotewskiego astronoma. Przed nadaniem nazwy planetoida nosiła oznaczenie tymczasowe (2867) 1969 VC.

Orbita edytuj

(2867) Šteins okrąża Słońce w ciągu 3 lat i prawie 233 dni w średniej odległości 2,365 j.a. Płaszczyzna jej orbity nachylona jest do ekliptyki pod kątem 9,94°, mimośród wynosi 0,145.

Badania (2867) Šteins edytuj

We wrześniu 2008 roku planetoida była obiektem badań sondy kosmicznej Rosetta. 4 sierpnia 2008 sonda rozpoczęła kampanię obserwacyjną planetoidy za pomocą kamer zainstalowanych na pokładzie. 5 września sonda znalazła się w odległości 800 km od planetoidy, przelatując koło niej z prędkością względną 8,6 km/s. Do naukowych celów przelotu należało badanie właściwości fizycznych i chemicznych oraz kinematyki planetoidy (rotacji wokół własnej osi) a także porównanie powierzchni (2867) Šteins z powierzchniami innych planetoid oraz badanie interakcji wiatru słonecznego z planetoidą.

W wyniku badań rozmiary planetoidy określono na 6,67 × 5,81 × 4,47 km. Albedo planetoidy wynosi 0,35. Na podstawie wykonanych zdjęć stwierdzono, że cała powierzchnia planetoidy pokryta jest kraterami. Odkryto 23 kratery o średnicy ponad 200 m, największy z nich ma średnicę wynoszącą blisko 2 km[2].

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj