114 Pułk Piechoty (II RP)
114 Pułk Piechoty (114 pp) – rezerwowy oddział piechoty Wojska Polskiego.
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1939 |
| Rozformowanie |
1939 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
ppłk piech. Zygmunt Fila |
| Działania zbrojne | |
| kampania wrześniowa | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
| Skład | |
Pułk nie występował w organizacji pokojowej wojska. Został sformowany zgodnie z planem mobilizacyjnym „W”, w mobilizacji alarmowej, w grupie jednostek oznaczonych kolorem niebieskim. Gotowość do działania miał osiągnąć w ciągu 48 godzin[1].
Jednostką mobilizującą była Szkoła Podchorążych Piechoty, a miejscem mobilizacji Ostrów Mazowiecka[1].
Pułk był organiczną jednostką 41 Dywizji Piechoty (rezerwowej). W jej składzie walczył w kampanii wrześniowej.
Organizacja wojenna i obsada personalna pułku edytuj
dowództwo
- dowódca pułku – ppłk piech. Zygmunt Fila †26 IX Aleksandrów[2]
- adiutant – kpt. Kazimierz Michał Zaremba 25/26 IX ranny w Aleksandrowie
I batalion
- dowódca batalionu – mjr piech. Jan Światłowski[3] †1940 Ukraina[4][5][6]
- adiutant – ppor. rez. Stanisław Bolesław Kubiak †26 IX Aleksandrów[7]
- dowódca 1 kompanii – kpt. piech. Kazimierz Marian Burgielski
- dowódca 2 kompanii – por. piech. Zygmunt Bahr †1940 Charków[8]
- dowódca 1 kompanii ckm – kpt. Krystyn Józef Wielgórski †26 IX Aleksandrów[9]
II batalion
- dowódca batalionu – mjr Julian Franciszek Jelinek †1940 Charków[10]
- dowódca 4 kompanii – Jerzy Jan Emir-Hassan
III batalion
- dowódca batalionu – mjr Mikołaj Krajnik[2]
Pododdziały specjalne
- dowódca kompanii przeciwpancernej – kpt. Władysław Reda
- dowódca kompanii zwiadu – kpt. Aleksander Florkowski
Uwagi edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b Łuniewski 2015 ↓, s. 53.
- ↑ a b Jurga i Karbowski 1987 ↓, s. 454.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 24, 455.
- ↑ Straceni na Ukrainie 1994 ↓, s. 96.
- ↑ Jurga i Karbowski 1987 ↓, s. 454, wg autorów miał polec 26 września 1939.
- ↑ Straty ↓, tu także poległy 26 września 1939 i pośmiertnie mianowany podpułkownikiem.
- ↑ Straty ↓, poz. 72.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 11.
- ↑ Straty ↓.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 193, jako Juliusz.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Tadeusz Jurga, Władysław Karbowski: Armia „Modlin” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987. ISBN 83-11-07274-4.
- Tadeusz Łuniewski. 41 Dywizja Piechoty Rezerwowa we wrześniu 1939 roku. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 4 (254), 2015. Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej. ISSN 1640-6281.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Zeszyty Katyńskie. Marek Tarczyński (red.). T. 4: Listy katyńskiej ciąg dalszy. Straceni na Ukrainie. Niezależny Komitet Historyczny Badania Zbrodni Katyńskiej i Polska Fundacja Katyńska, 1994. ISBN 83-87893-79-X.
Linki zewnętrzne edytuj
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2022-04-09].