Wikipedia

11 Dywizja Piechoty (III Rzesza)

11 (Wschodniopruska) Dywizja Piechoty (niem. 11. Infanterie-Division) – niemiecka dywizja z czasów II wojny światowej, uczestniczyła w agresji na Polskę i Francję oraz w ataku na Związek Radziecki[2].

11 Dywizja Piechoty
11. Infanterie-Division
Ilustracja
Historia
Państwo

 III Rzesza

Sformowanie

15 października 1935

Rozformowanie

~ 9 maja 1945

Nazwa wyróżniająca

Wschodniopruska

Tradycje
Rodowód

Infanterieführer I

Dowódcy
Pierwszy

Günther von Niebelschütz

Ostatni

Gerhard Feyerabend

Działania zbrojne
II wojna światowa
Organizacja
Dyslokacja

Olsztyn

Rodzaj sił zbrojnych

wojska lądowe

Formacja

Wehrmacht

Rodzaj wojsk

piechota zmotoryzowana

Podległość

I Korpus Armijny[1]

Multimedia w Wikimedia Commons

Formowanie i walki edytuj

Sformowana w 1934 pod ukrytą nazwą Infanterieführer I, miejsce stacjonowania sztabu Olsztyn. Na mocy rozkazu z dnia 15 października 1935 otrzymała oficjalną nazwę 11. Dywizja Piechoty. Stacjonowała w I. Okręgu Wojskowym. Zmobilizowana rozkazem z dnia 18 sierpnia 1939 i skoncentrowana w rejonie Nidzicy. Już pierwszego dnia wojny przekroczyła granicę polsko-niemiecką na południe od Nidzicy i rozpoczęła ciężkie walki o przełamanie polskich umocnień w obszarze Mława–Chorzele. W trakcie tych walk ranny został pułkownik Klein dowódca 44. pułku piechoty. Po przełamaniu polskiej obrony dywizja prowadziła walki pościgowe przez Ciechanów w stronę Narwi, którą przekroczyła w rejonie Pułtuska, następnie w walce przekroczyła Bug pod Wyszkowem i szybkim marszem zbliżała się do Warszawy. 12 września zdobyła Kałuszyn, a 19 września osiągnęła brzeg Wisły pomiędzy Karolówką a Pragą. Od 20 września do kapitulacji Warszawy jednostka uczestniczyła w walkach o Pragę. Następnie pomaszerowała przez Kałuszyn i Węgrów na linię demarkacyjną w rejon Sokołowa Podlaskiego, którą osłaniała do 2 listopada. Zluzowana pomaszerowała przez Mińsk Mazowiecki do Skierniewic i stamtąd została transportem kolejowym przewieziona przez Niemcy w rejon Remscheid.

10 maja 1940 niemiecka armia rozpoczęła Operację Gelb, 11 Wschodniopruska Dywizja Piechoty w pierwszym dniu kampanii osiągnęła przestrzeń na zachód od Kolonii, dzień później dotarła w obszar Maastricht i będąc ciągle w rezerwie Grupy Armii B forsownym marszem posuwała się przez Maleves, Binches, Douai w obszar na południe od Lille. Po silnym przygotowaniu artyleryjskim, które udzielił 11. pułk artylerii do ataku na południowe przedmieścia Lille ruszyły 23. i 44. pułk piechoty wsparte przez 11. oddział rozpoznawczy. Wieczorem miasto po zażartych walkach zostało zdobyte, wzięto wielu jeńców m.in. z 1. marokańskiej Dywizji Piechoty oraz zdobyto znaczną ilość sprzętu wojskowego. Następnego dnia, przed frontem dowódcy dywizji generałem-porucznikiem Herbertem von Böckmannem, odbyła się defilada pododdziałów dywizji.
W następnych dniach dywizja została przerzucona na północ od Sommy. W drugiej części kampanii na zachodzie, dywizja przekracza Sommę niedaleko Amiens i forsownie maszerując zbliżała się do Sekwany czekając na uderzenie na Paryż. Jednak do szturmu na stolicę Francji nie dochodzi i dywizja Sekwanę przekracza na północny zachód od Paryża w rejonie Les Andelys i kontynuuje szybki marsz przez Dreux, Chatres, Le Mans i Angers w rejonie napotkała zdecydowany opór oddziałów francuskich broniących linii Loary, dywizja dokonała zwrot w stronę Saumuri na południe od miasta przekroczyła bez walki Loarę. Dalej prowadziła pościg za nieprzyjacielem i zawieszenie broni zastało dywizję w obszarze Thouars,następnie samochodami ciężarowymi została przewieziona przez Niort, Saintes, Bordeaux, Mont - de - Marsan, Dax i osiągnęła hiszpańską granicę.
Po zakończeniu kampanii rozpoczęła służbę okupacyjna i ochronną na wybrzeżu Zatoki Baskijskiej na odcinku Hendaye–Biarritz, którą pełniła do marca 1941, kiedy to została zluzowana i przetransportowana do Prus Wschodnich.

W pierwszym okresie została skoncentrowana na poligonie Stablacker. Następnie została przeniesiona w przestrzeń Labiau, gdzie przygotowywała się do kampanii wschodniej.

W 1942 r. około 30% żołnierzy to obywatele polscy[3].

Ta sekcja jest niekompletna. Jeśli możesz, rozbuduj ją.

Dowództwo dywizji edytuj

Dowódcy:

  • gen. por. Günther von Niebelschütz 1 X 1934 – 1 IV 1937
  • gen. por. Max Bock[4] 1 IV 1937 – 23 X 1939
  • gen. por. Herbert von Böckmann 23 X 1939 – 26 I 1942
  • gen. por. Siegfried Thomaschki 26 I 1942 – 7 IX 1943
  • gen. por. Karl Burdach 7 IX 1943 – 1 IV 1944
  • gen. por. Hellmuth Reymann 1 IV 1944 – 18 XI 1944
  • gen. por. Gerhard Feyerabend 18 XI 1944 – 9 V 1945

Szefowie sztabu:

  • mjr Lothar Schäfer (w czasie agresji na Polskę[4])

Struktura organizacyjna edytuj

  • Struktura organizacyjna w sierpniu 1939:
    • 2 pułk piechoty: miejsce postoju sztabu, II batalionu, 13 kompanii moździerzy i 14 kompanii przeciwpancernej – Olsztyn, I batalionu – Szczytno, III batalionu – Biskupiec;
    • 23 pułk piechoty: miejsce postoju sztabu, I i II batalionu – Kętrzyn, III batalionu – Giżycko, batalionu rezerwowego - Ełk;
    • 44 pułk piechoty: miejsce postoju sztabu, III batalionu, 13 kompanii moździerzy i 14 kompanii przeciwpancernej – Bartoszyce, I batalionu – Mrągowo, II batalionu – Lidzbark Warmiński;
    • 11 pułk artylerii: miejsce postoju sztabu i III dywizjonu – Olsztyn, I dywizjonu – Lidzbark Warmiński, II dywizjonu – Giżycko;
    • I dywizjon 47 pułku artylerii ciężkiej: miejsce postoju – Kętrzyn;
    • 11 batalion pionierów: miejsce postoju – Giżycko;
    • 11 oddział przeciwpancerny: miejsce postoju – Olsztyn;
    • 11 oddział łączności: miejsce postoju – Olsztyn;
    • 11 oddział obserwacyjny: miejsce postoju – nie został sformowany;
  • Struktura organizacyjna w styczniu 1940:
    • 2 , 23 i 44 pułk piechoty, 11 pułk artylerii, I dywizjon 47 pułku artylerii ciężkiej, 11 batalion pionierów, 11 oddział rozpoznawczy, 11 oddział przeciwpancerny, 11 oddział łączności, 11 polowy batalion zapasowy;
  • Struktura organizacyjna w październiku 1944:
    • 2 , 23 i 44 pułk grenadierów, 11 pułk artylerii, I dywizjon 47 pułku artylerii ciężkiej, 11 batalion pionierów, 11 batalion fizylierów, 11 oddział przeciwpancerny, 11 oddział łączności, 11 polowy batalion zapasowy

Przypisy edytuj

  1. ↑ Zarzycki 2014 ↓, s. 29,30.
  2. ↑ Mitcham 2009 ↓, s. 58.
  3. ↑ Главное разведывательное Красной, Справочник боевых характеристик немецких дивизий (на 1.6.1943), Moskwa 1943.
  4. ↑ a b Zarzycki 2014 ↓, s. 30.

Bibliografia edytuj

  • Buxa Werner: Weg und Schicksal der 11. Infanterie-Division; b.m.w. i b.d.w.
  • Paul Carell, Spalona ziemia. Odwrót Wehrmachtu na Wschodzie, Kazimierz Szarski (tłum.), Warszawa: „Bellona”, 2003, ISBN 83-11-09475-6, OCLC 749204110.
  • Haupt Werner, Die deutschen Infanterie-Division; Friedberg 1991; ISBN 3-89555-274-7
  • Haupt Werner, Army Group North. The Wehrmacht in Russia 1941–1945; b.m.w 1998; ISBN 0-7643-0182-9.
  • Haupt Werner, Kurland. Die vergessene Heeresgruppe 1944/45; b.m.w i b.d.w; ISBN 978-3-89555-527-5.
  • Jurga Tadeusz, Armia Modlin 1939, Warszawa 1987.
  • Tadeusz Jurga, Obrona Polski 1939, Waldemar Strzałkowski (oprac.), Warszawa: „Pax”, 1990, ISBN 83-211-1096-7, OCLC 830078818.
  • Pohlman Hartwig, Wolchow 900 Tage Kampf um Lenigrad 1941-1944 Wiedeń 2003.
  • Zalewski Wojciech, Andrzej Aksamitowski, Mława 1939; Warszawa 1996.
  • Piotr Zarzycki: Suplement do Września 1939. Orde de Bataille armii niemieckiej, słowackiej i sowieckiej wraz z obsadami personalnymi. Warszawa: Centralna Biblioteka Wojskowa, 2014. ISBN 978-83-933204-7-9.
  • Samuel Mitcham: Niemieckie siły zbrojne 1939-1945. Wojska lądowe. Warszawa: 2009. ISBN 978-83-11-11596-5.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=11_Dywizja_Piechoty_(III_Rzesza)&oldid=73127339”