2-Fenoksyetanol

związek chemiczny

2-Fenoksyetanolorganiczny związek chemiczny z grupy eterów i alkoholi, fenylowa pochodna glikolu etylenowego. Stosowany jako bakteriostatyk. Używany jest w kosmetykach (m.in. jako fiksatywa do perfum), jako repelent w środkach odstraszających owady, jako rozpuszczalnik (rozpuszcza octan celulozy) oraz jako składniki lakierów oraz farb drukowych[potrzebny przypis].

2-Fenoksyetanol
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

C8H10O2

Masa molowa

138,16 g/mol

Wygląd

przezroczysta, bezbarwna, oleista ciecz[1]

Identyfikacja
Numer CAS

122-99-6

PubChem

31236

DrugBank

DB11304

Podobne związki
Podobne związki

eter dietylowy, glikol dietylenowy

Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

Znajduje także zastosowanie w akwarystyce i hodowli ryb konsumpcyjnych, choć działa rakotwórczo na ryby, wywołując zmiany nowotworowe na skórze i błonach śluzowych[9].

Jest bezbarwną, silnie higroskopijną cieczą o dużej lepkości. Słabo miesza się z wodą. Jest jednym ze składników czynnych preparatu Octenisept.

Przypisy edytuj

  1. Farmakopea Polska X, Polskie Towarzystwo Farmaceutyczne, Warszawa: Urząd Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, 2014, s. 4276, ISBN 978-83-63724-47-4.
  2. a b c d Haynes 2016 ↓, s. 3-466.
  3. Farmakopea Polska VIII, Polskie Towarzystwo Farmaceutyczne, Warszawa: Urząd Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, 2008, s. 3491, ISBN 978-83-88157-53-0.
  4. Haynes 2016 ↓, s. 5-161.
  5. a b c d e f g 2-Fenoksyetanol (nr P1126) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Polski. [dostęp 2018-07-24]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
  6. a b Haynes 2016 ↓, s. 16-29.
  7. 2-Fenoksyetanol, [w:] Classification and Labelling Inventory, Europejska Agencja Chemikaliów [dostęp 2018-07-24] (ang.).
  8. 2-Fenoksyetanol (nr P1126) (ang.) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Stanów Zjednoczonych. [dostęp 2018-07-24]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
  9. Andrzej K. Siwicki i inni, Choroby ryb sumowatych w nowych technologiach chowu, „Komunikaty Rybackie”, Olsztyn: Instytut Rybactwa Śródlądowego, 2001.

Bibliografia edytuj