Wikipedia

2 Dywizja Lekka (III Rzesza)

2 Dywizja Lekka (niem. 2. leichte Division) – niemiecka lekka dywizja pancerna, w 1939 roku uczestniczyła w agresji na Polskę.

2 Dywizja Lekka
2. leichte Division
Ilustracja
Czołgi Panzer I 2 Dywizji Lekkiej w czasie inwazji na Polskę
Historia
Państwo

 III Rzesza

Sformowanie

1938

Rozformowanie

1939

Dowódcy
Pierwszy

gen. mjr Georg Stumme

Działania zbrojne
kampania wrześniowa
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych

wojska lądowe

Rodzaj wojsk

wojska pancerne

Skład

patrz tekst

Historia edytuj

Dywizja została sformowana zgodnie z rozkazem z dnia 10 listopada 1938 roku w Gerze.

W trakcie ataku na Polskę walczyła w składzie XV Korpusu Armijnego 10 Armii. 1 września 1939 roku znajdowała się w rejonie Koszęcin i Kalety atakując pozycje Krakowskiej Brygady Kawalerii. Udało się jej zepchnąć Polaków na główną linie obrony w Woźnikach. Dnia 3 września rozwinęła natarcie na Janów – Lelów – Pradła. Do 4 września dywizja atakowała cofającą się polską Krakowską BK. Tego dnia dywizja zajęła Koniecpol i Szczekociny, a jej patrole dotarły do rubieży Sędziszów – Kozłów. 5 września dywizja starła się na przedpolach Kielc z oddziałami zgrupowania płk. Glabisza i spychając je zdobyła miasto około godziny 12.00. Dnia 6 września oddział wydzielony dywizji skierował się na Chmielnik–Daleszyce–Świętą Katarzynę, dalej walcząc z grupą płk. Glabisza. 8 września dywizja, po zajęciu Skarżyska-Kamiennej, ruszyła na Szydłowiec prowadząc walki z oddziałami 3, 36 i 12 Dywizji Piechoty.

Po zakończeniu walk w Polsce, powróciła do Gery, gdzie na podstawie rozkazu z dnia 18 października 1939 roku została przekształcona w 7 Dywizję Pancerną.

Zbrodnie wojenne edytuj

W czasie agresji na Polskę żołnierze 2 Dywizji Lekkiej 4 września 1939 roku w Opatowcu zabili 45 polskich jeńców, kolejnej zbrodni dopuścili się 12 września gdy rozstrzelali pięciu polskich jeńców w Starych Kozłowicach[1][2].

Dowódca edytuj

Struktura organizacyjna edytuj

  • 6 pułk strzelców kawalerii (Kavallerie-Schützen-Regiment 6)
  • 7 pułk strzelców kawalerii (Kavallerie-Schützen-Regiment 7)
  • 7 zmotoryzowany pułk rozpoznawczy (Aufklärungs-Regiment. (mot.) 7)
  • 66 batalion pancerny (Panzer-Abteilung 66)
  • 78 pułk artylerii (Artillerie-Regiment 78)
  • 58 batalion pionierów (Pionier-Bataillon 58)
  • 3/29 batalionu łączności (3./Nachrichten-Abteilung 29)

Przypisy edytuj

  1. ↑ Sudoł, Tomasz (2011). "Zbrodnie Wehrmachtu na jeńcach polskich we wrześniu 1939 roku". Biuletyn Instytutu Pamięci Narodowej. 8-9 (129-130)
  2. ↑ Erenz i Janssen 1997 ↓, s. 181.

Bibliografia edytuj

  • Benedikt Erenz, Karl-Heinz Janssen: Niemcy o zbrodniach Wehrmachtu. Warszawa: 1997. ISBN 83-11-08722-9.
  • Wojciech Zalewski - Piotrków 1939 wyd. Bellona - Warszawa 2000
  • Jan Wróblewski - Armia Prusy wyd. MON - Warszawa 1986
  • Dariusz Jędrzejewski, Zbigniew Lalak – Niemiecka broń pancerna 1939-1945 wyd. Lampart - Warszawa 1997
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=2_Dywizja_Lekka_(III_Rzesza)&oldid=71552588”