31 Dywizja Strzelecka (ZSRR)

31 Stalingradzka Dywizja Strzelecka odznaczona Orderami Czerwonego Sztandaru, Suworowa i Bohdana Chmielnickiego (ros. 31-я стрелковая Сталинградская Краснознамённая орденов Суворова и Богдана Хмельницкого дивизия, 31 DS) – związek taktyczny piechoty Armii Czerwonej.

31 Dywizja Strzelecka
31-я стрелковая дивизия
Historia
Państwo

 ZSRR

Nazwa wyróżniająca

Stalingradzka

Działania zbrojne
II wojna światowa
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych

Armia Czerwona

Rodzaj wojsk

piechota

Podległość

40 Korpus Strzelecki

Odznaczenia

W czerwcu 1941 pod dowództwem pułkownika Michaiła Ozimina w składzie 40 Korpusu Strzeleckiego Zakaukaskiego Okręgu Wojskowego. W 1945 roku razem z 214 Dywizją Strzelecką i 373 Dywizją Strzelecką wchodziła w skład 78 Korpusu Strzeleckiego[1]. W czasie walk na ziemiach polskich 31 DS dowodził płk Iwan Chilczewski. Dywizja uczestniczyła m.in. w ofensywie Armii Czerwonej rozpoczętej 12 stycznia 1945 roku, biorąc udział w przełamaniu niemieckich fortyfikacji Stellung a2[2]. Uczestniczyła też w zdobyciu Bolesławca i zakończeniu w mieście panowania reżimu III Rzeszy[3].

Dowództwo dywizji edytuj

Dowódcy:

  • płk Iwan Chilczewski[3].

Struktura organizacyjna edytuj

  • Dowództwo 31 Dywizji Strzeleckiej
  • 75 Pułk Strzelecki
  • 177 Pułk Strzelecki
  • 248 Pułk Strzelecki
  • 32 Pułk Artylerii
  • 129 Pułk Artylerii Haubic
  • 151 samodzielny dywizjon artylerii przeciwpancernej
  • dywizjon artylerii przeciwlotniczej
  • 86 kompania zwiadowcza
  • 128 samodzielny batalion łączności → 128 samodzielna kompania łączności (23.04.1943 - 01.08.1943)
  • 1149 samodzielna kompania łączności (01.08.1943 - 25.11.1944)
  • 52 samodzielny batalion łączności (od 25.11.1944)
  • 104 batalion saperów
  • 16 batalion medyczno-sanitarny

Przypisy edytuj

Bibliografia edytuj

  • Bolesław Dolata, Tadeusz Jurga: Walki zbrojne na ziemiach polskich 1939-1945. Warszawa: 1977.
  • Rafał Podsiadło: Niemieckie fortyfikacje Stellung a2 i ich przełamanie w styczniu 1945 r. Na linii Raby, Szreniawy i Pilicy. Warszawa: 2014. ISBN 978-83-7339-136-9.

Linki zewnętrzne edytuj