4/VIII Batalion Wartowniczy

4/VIII Batalion Wartowniczy[a]oddział Wojska Polskiego pełniący między innymi służbę ochronną na granicy II Rzeczypospolitej.

4/VIII Batalion Wartowniczy
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1919

Rozformowanie

1921

Tradycje
Kontynuacja

21 Batalion Celny

Organizacja
Dyslokacja

Tuchola

Formacja

Bataliony Wartownicze

Podległość

DOG Toruń

Formowanie i zmiany organizacyjne

edytuj

4/VIII batalion wartowniczy sformowano w 1919[2]. Funkcjonował w strukturze Okręgu Generalnego Toruń[1]. W skład batalionu wchodziło dowództwo oraz 4 kompanie po 3 plutony. W dowództwie, oprócz dowódcy batalionu, służyli oficerowie: sztabowy, adiutant, prowiantowy i kasowy; podoficerowie: mundurowy, prowiantowy, rusznikowy, sanitarny oraz 6 ordynansów[1]. Na początku 1921 batalion stacjonował w garnizonie Tuchola, w którym znajdował się Obóz Jeńców Nr 7 i szpital wojskowy przy tym obozie[3][b].

Na podstawie rozkazu Ministra Spraw Wojskowych nr 3046/Org z dnia 24 marca 1921[5], na bazie 4/VIII batalionu wartowniczego powstał 21 batalion celny[6].

Osobny artykuł: 21 batalion celny.

Dowódcy batalionu

edytuj
  • ppłk piech. Wiktor Łapicki (do 27 II 1921 → dowódca Baonu Zapasowego Wojsk Wartowniczych i Etapowych Nr VIII[7])
  • ppłk Antoni Kamiński (27 II – III 1921 → dowódca Baonu Celnego Nr 21[7])

Zobacz też

edytuj
  1. Pełna nazwa batalionu wartowniczego zawierała kolejny (arabski) numer batalionu w ramach dowództwa okręgu generalnego (DOG) i numer (rzymski) DOG[1].
  2. Henryk Dominiczak na stronach 121-122 napisał, że 4/I Batalion Wartowniczy z miejscem postoju dowództwa w Kościerzynie, w grudniu 1920 obsadził czwarty odcinek granicy od Bałtyku do Jeziora Kruszyńskiego, po czym w przypisie nr 14 na tej samej stronie pojawiła się informacja, że „na obszarze DOGen. Pomorze granicę polsko-niemiecką obsadził wówczas między innymi batalion wartowniczy nr 4/VIII”. Podobna nieścisłość pomiędzy tekstem, a przypisem dotyczy 2/I batalionu wartowniczego, który w tym samym przypisie występuje jako batalion nr 1/II[4]

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj