42 Batalion Łączności Specjalnej
42 Batalion Łączności Specjalnej (42 błs) – pododdział łączności ludowego Wojska Polskiego.
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Rozformowanie | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
mjr Artur Mucha |
| Ostatni |
ppłk Andrzej Pacuszka |
| Organizacja | |
| Numer | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość |
Zarząd II Sztabu Generalnego WP, do 1973 r. WOW, od 1975 r. POW |
42 Batalion Łączności Specjalnej został sformowany na podstawie zarządzenia organizacyjnego szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego z lutego 1968 roku, w Przasnyszu i podporządkowany szefowi Zarządu II Sztabu Generalnego WP.
5 kwietnia 1968 na podstawie rozkazu[1] powołano grupę kadry zawodowej do utworzenia 42 Batalionu Łączności Specjalnej. Batalion został sformowany w 1968 roku, w garnizonie Przasnysz. W lipcu 1968 roku, w kompleksie koszarowym JW 4420, 42 Batalion Łączności Specjalnej rozpoczął wykonywanie zadań szkoleniowych w zabezpieczeniu łączności specjalnej w działaniach agenturalnych dla Zarządu II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. 42 Batalion Łączności Specjalnej wraz ze Szkołą Podoficerską (20 Ośrodek Szkolenia Specjalistów Radioelektroniki[2]) miał 253 etatów[3].
Z dniem 15 lipca 1968 Szef Zarządu II Sztabu Generalnego WP powierzył pełnienie obowiązków dowódcy 42 Batalionu Łączności Specjalnej majorowi Arturowi Musze[4] z zadaniem szkolenia i zabezpieczenia łączności specjalnej w działaniach agenturalnych dla Zarządu II Sztabu Generalnego. Szefem sztabu batalionu został mjr Zygmunt Jaros, a zastępcą d-cy batalionu ds. politycznych mjr Jan Gomoliński. W batalionie zostały zorganizowane trzy specjalistyczne kompanie wraz z plutonami zabezpieczającymi.
W lipcu 1972 batalion został dyslokowany do Grajewa, a w październiku 1975 roku do Łodzi-Lublinka, gdzie zajął koszary przy ul. Dubois 114[potrzebny przypis].
W 1993 roku 42 Batalion Łączności Specjalnej został rozformowany[5].
Z chwilą dyslokacji jednostki do Grajewa zmieniła się podległość organizacyjna batalionu. batalion został podporządkowany Dowódcy Warszawskiego Okręgu Wojskowego. Natomiast po zmianie dyslokacji do m. Łódź batalion został podporządkowany Dowódcy Pomorskiego Okręgu Wojskowego.
Struktura organizacyjna edytuj
Dowództwo i sztab[potrzebny przypis]
- 1 kompania dowodzenia
- 2 kompania dowodzenia
- kompania radiowa – (skadrowana)
- 1 pluton radiowy
- 2 pluton radiowy
- kompania radioliniowa
- pluton transmisji informacji
- pluton radioliniowo–kablowy
- pluton łączności wewnętrznej i zasilania
- pluton remontowy
- pluton zaopatrzenia
- pluton medyczny
Dowódcy edytuj
- mjr Artur Mucha (1968-1974)
- ppłk dypl. Marian Sołoducha (1974-1976)
- ppłk dypl. Janusz Modrzyński (1976-1982)
- ppłk dypl. Mirosław Puczyński (1982-1988)
- ppłk dypl. Andrzej Pacuszka (1988-1993)
Przypisy edytuj
- ↑ Rozkaz personalny Nr 014/ZII Szefa Zarządu II Sztabu Generalnego z dnia 5 kwietnia 1968r. w sprawie powołania grupy kadry zawodowej do utworzenia 42 Batalionu Łączności Specjalnej.
- ↑ TPZP, Muzeum Historyczne i JW 5699 2003 ↓, s. 11–13.
- ↑ Cenckiewicz 2011 ↓, s. 171.
- ↑ TPZP, Muzeum Historyczne i JW 5699 2003 ↓, s. 11.
- ↑ http://www.awwt.wp.mil.pl/plik/file/Wykaz_zespolow_AWT/Wykaz_zespolow_archiwalnych_AWT.pdf strona 30.
Bibliografia edytuj
- TPZP, Muzeum Historyczne w Przasnyszu, JW 5699: Tradycje Niepodległościowe na Północnym Mazowszu w XIX I XX WIEKU. Przasnysz: Towarzystwo Przyjaciół Ziemi Przasnyskiej, Forteca, 2003. ISBN 83-917719-1-2.
- Sławomir Cenckiewicz (red.): Długie ramię Moskwy, Wywiad wojskowy Polski Ludowej 1943 – 1991(wprowadzenie do syntezy). Poznań: Zysk i S-ka, 2011. ISBN 978-83-7506-875-7.