42 Dywizjon Rakiet Taktycznych
42 Dywizjon Artylerii (42 da) / 42 Dywizjon Rakiet Taktycznych (42 drt) – oddział Wojsk Rakietowych i Artylerii ludowego Wojska Polskiego.
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Rozformowanie | |
| Dowódcy | |
| Ostatni |
mjr Jan Stokowski |
| Działania zbrojne | |
| Zimna wojna | |
| Organizacja | |
| Numer | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
Formowanie i zmiany organizacyjne edytuj
Jeszcze wiosną 1963 uruchomiono proces formowania dywizjonów rakiet taktycznych, które postanowiono włączyć w skład dywizji ogólnowojskowych. Zarządzeniem szefa SG WP nr 0117/Org. z 30 lipca 1968 na etatach 4/243 sformowano od nowa 42 dywizjon artylerii przeznaczony dla 3 Pomorskiej Dywizji Zmechanizowanej[1][3]. W skład dywizjonu początkowo wchodziły: dowództwo i sztab, bateria dowodzenia, dwie baterie startowe (w każdej jedna wyrzutnia), pluton obsługi technicznej i pluton zaopatrzenia[4].
Dywizjon stacjonował w Choszcznie[5]. Jednostka posiadała etat nr 30/110 i uzbrojona była w dwie wyrzutnie 2P16[6]. Zgodnie z dyslokacją, na czas pokoju, podporządkowany był dowódcy Pomorskiego Okręgu Wojskowego[1].
Zarządzeniem szefa SG WP nr 042/ Org. z 18 listopada 1982 przeformowano dywizjon z etatu 30/172 na 30/244 przezbrajając go z dwóch wyrzutni 2P16 na dwie 9P113[7]. Pod koniec 1988 42 dywizjon rakiet taktyczny posiadał etat nr 30/244, a jego podstawowe wyposażenie stanowiły dwie wyrzutnie 9P113[8].
Dowódcy dywizjonu edytuj
- mjr Lucjan Kozoń (od 1968)
- mjr Józef Kumor
- mjr Jan Stokowski (do 1989)
Struktura organizacyjna edytuj
- bateria dowodzenia
- 2 baterie startowe
- dwa plutony
- pluton obsługi technicznej
- pluton remontowy
- pluton zaopatrzenia
- pluton medyczny
Razem w drt:
- 4 wyrzutnie rakiet taktycznych R-70
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Rochowicz 2018 ↓, s. 61.
- ↑ Spis zespołów archiwalnych Archiwum Wojskowego w Toruniu
- ↑ Puchała 2013 ↓, s. 286.
- ↑ Rochowicz 2018 ↓, s. 57.
- ↑ Michał Trubas. Wojska „jednorazowego użytku”. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 2/2011. s. 157.
- ↑ Rochowicz 2018 ↓, s. 63.
- ↑ Rochowicz 2018 ↓, s. 65.
- ↑ Rochowicz 2018 ↓, s. 68.
Bibliografia edytuj
- Franciszek Puchała: Budowa potencjału bojowego Wojska polskiego 1945–1990. Obszary szpiegowskich działań. Warszawa: Fundacja „Historia i Kultura”, 2013. ISBN 978-83-11-12800-2.
- Andrzej Wojtaszak, Kazimierz Kozłowski: Żołnierz polski na Pomorzu Zachodnim X–XX wiek : materiały z sesji naukowej z 10 listopada 1999 r. : praca zbiorowa. Szczecin: Oddział Edukacji Obywatelskiej, 2001. ISBN 83-86992-76-X.
- Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska pancerne i zmechanizowane w latach 1955–1990. „Poligon” nr 3/2010.
- Przegląd Historyczno-Wojskowy nr 2. 2011. [dostęp 2012-10-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-06-21)]. (pol.).
- Mariusz Cielma (mac76): Brygada Rakiet LWP. 2009-08-06. [dostęp 2012-10-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-08-17)]. (pol.).
- Robert Rochowicz. Rakiety operacyjne i taktyczne w Siłach Zbrojnych PRL. „Poligon”. Nr 1(62), s. 56-68, styczeń-marzec 2018. Warszawa: Magnum-X. ISSN 1895-3344.