71 Dywizja Piechoty (III Rzesza)
71 Dywizja Piechoty (niem. 71. Infanterie-Division) − niemiecka dywizja piechoty, uczestniczyła w agresji na Francję i ataku na Związek Radziecki. Zniszczona pod Stalingradem.
| |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
26 sierpnia 1939 |
| Rozformowanie |
maj 1945 |
| Działania zbrojne | |
II wojna światowa
| |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych |
wojska lądowe |
| Rodzaj wojsk |
piechota |
| Podległość |
OKH |
| Skład |
patrz tekst |
Sformowana na mocy rozkazu z 26 sierpnia 1939, w 2. fali mobilizacyjnej przez Infanterie – Kommandeur 19 w Hildesheim w XI Okręgu Wojskowym. W czasie niemieckiej agresji na Polskę w 1939, stacjonowała w rejonie Saary. Natomiast podczas agresji na Francję w 1940 prowadziła działania bojowe na linii Maginota. Próbowała oskrzydlić i odciąć grupę warowną La Ferte[1]. Po ataku na Związek Radziecki, została zniszczona przez Armię Czerwoną pod Stalingradem[2].
Dowódcy dywizji edytuj
- gen. mjr. Wolfgang Ziegler 26 VIII 1939 – 15 X 1939;
- gen. mjr./gen. por. Karl Weisenberg 15 X 1939 – 15 II 1941;
- gen. mjr. Friedrich Herrlein 15 II 1941 – 28 III 1941;
- gen. mjr./gen.por. Alexander von Hartmann 28 III 1941 – 26 I 1943;
- gen. mjr. Fritz Roske 26 I 1943 – 31 I 1943;
- gen. por. Raapke 14 III 1943 – 1 I 1945;
- gen. mjr Eberhard von Schuckmann 1 I 1945 – 8 V 1945.
Struktura organizacyjna edytuj
- Skład w sierpniu 1939:
191., 194. i 211. pułk piechoty, 171. pułk artylerii, 171. batalion pionierów, 171. oddział rozpoznawczy, 171. oddział przeciwpancerny, 171. oddział łączności, 171. polowy batalion zapasowy;
- Skład w lutym 1943:
191., 194. i 211. pułk grenadierów, 171. pułk artylerii, 171. batalion pionierów, 171. oddział przeciwpancerny, 171. oddział łączności, 171. polowy batalion zapasowy;
- Skład w lutym 1943:
191., 194. i 211. pułk grenadierów, 171. pułk artylerii, 171. batalion pionierów, 71.dywizyjny batalion fizylierów, 171. oddział przeciwpancerny, 171. oddział łączności, 171. polowy batalion zapasowy;
Przypisy edytuj
- ↑ Kaufmann i Kaufmann 2002 ↓, s. 135.
- ↑ Piekałkiewicz 1995 ↓, s. 462.
Bibliografia edytuj
- Antony Beevor, Stalingrad, Stanisław Głąbiński (tłum.), Warszawa: „Książka i Wiedza”, 2000, ISBN 83-05-13135-1, OCLC 749860628.
- Carell Paul, Operacja "Barbarossa"; Warszawa 2000; ISBN 831109199-4;
- Janusz Piekałkiewicz: Stalingrad. Anatomia bitwy. Warszawa: 1995. ISBN 83-86510-42-0.
- Haupt Werner, Die deutchen Infanterie Division; Friedberg i b.d.w; ISBN 3-89555-274-7;
- Haupt Werner, Kijew. Die größte Kesselschlacht der Geschichte; Friedberg i b.r.w; ISBN 978-3-89555-526-8;
- Haupt Werner, Army Group South. The Wehrmacht in Russia 1941 - 1945, b.m.w 1998; ISBN 0-7643-0385-6;
- Kaczmarek Kazimierz Stalingrad 1942-1943; Warszawa 1985;
- J.E. Kaufmann, H.W. Kaufmann: Linia Maginota. Nie przejdzie nikt. Warszawa: 2002. ISBN 83-11-09453-5.
- Tadeusz Konecki, Stalingrad, Warszawa: „Bellona”, 2003, ISBN 83-11-09452-7, OCLC 830498441.
- Piekałkiewicz Janusz Stalinrad. Anatomia bitwy; Warszawa 1995; ISBN 83-86510-42-0
- Schramm Percy Ernst, Kriegstagebuch des Oberkommandos der Wehrmacht 8 vol.; Bonn 2003; ISBN 3-8289-0525-0;
- Solarz Jacek, Stalingrad 1942-1943 Warszawa-Kraków 1996; ISBN 83-86209-81-X;
- Wagner Carl, Die Heeresgruppe Süd. Der Kampfe im Süden der Ostfront 1941 - 1942 b.m.w i b.r.w; ISBN 3-7909-0143-1;