91 Pułk Artylerii Przeciwpancernej
91 Wejherowski pułk artylerii przeciwpancernej (91 pappanc) – oddział artylerii przeciwpancernej Wojska Polskiego (JW Nr 2796).
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Rozformowanie | |
| Nazwa wyróżniająca |
Wejherowski |
| Tradycje | |
| Święto | |
| Rodowód |
91 pappanc, 17 pal |
| Kontynuacja |
19 pappanc |
| Organizacja | |
| Numer | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość |
8 Drezdeńska Dywizja Piechoty, 28 Brygada Artylerii Przeciwpancernej, Śląski Okręg Wojskowy, 4 Dywizja Zmechanizowana |
Formowanie i zmiany organizacyjne edytuj
Pułk został sformowany wiosną 1949 roku, w garnizonie Kołobrzeg, w koszarach przy ulicy Szczecińskiej 2, w składzie 8 Zmotoryzowanej Dywizji Piechoty.
Jednostka została zorganizowana na bazie samodzielnych dywizjonów artylerii przeciwpancernej (15 i 20 dappanc), według etatu Nr 5/46 o stanie 622 żołnierzy i 18 pracowników kontraktowych. Pułk przejął dotychczasowy numer jednostki wojskowej 20 dappanc i jego nazwę wyróżniającą "Wejherowski".
Latem 1950 roku oddział został przeformowany na nowy etat Nr 4/47 o zmniejszonym stanie 527 wojskowych i 13 pracowników kontraktowych oraz wyłączony ze składu 8 Zmot. DP i podporządkowany bezpośrednio dowódcy OW-II.
Latem 1951 roku pułk został dyslokowany do garnizonu Gniezno, gdzie został przeformowany na etat Nr 4/57 o stanie 469 żołnierzy i 20 pracowników cywilnych oraz włączony w skład 28 Brygady Artylerii Przeciwpancernej.
W grudniu 1952 roku oddział został przeformowany na etat Nr 4/89 o zmniejszonym stanie 400 wojskowych i 10 pracowników kontraktowych, a w listopadzie 1954 roku na etat Nr 4/108 o stanie 363 wojskowych i 13 pracowników.
Jesienią 1956 roku została rozformowana 28 BAPpanc, natomiast 91 pappanc został podporządkowany bezpośrednio dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego[3] i przeformowany na etat Nr 4/138 o stanie 978 wojskowych i 7 pracowników wojska.
12 września 1991 roku pułk utracił prawo do nazwy wyróżniającej "Wejherowski"[4].
W 1993 roku jednostka została włączona w skład 4 Dywizji Zmechanizowanej[5].
17 pułk artylerii przeciwpancernej edytuj
2 października 1995 roku jednostka została przemianowana na 17 pułk artylerii przeciwpancernej oraz przejęła dziedzictwo tradycji:
- 17 pułku artylerii lekkiej (1919-1939),
- 91 Wejherowskiego pułku artylerii przeciwpancernej (1949-1991),
- 91 pułku artylerii przeciwpancernej (1991-1995).
Dzień 16 września został ustanowiony Świętem Pułku[6].
19 kwietnia 1996 roku pułk otrzymał nową nazwę wyróżniającą "Gnieźnieński" oraz imię patrona Króla Bolesława Chrobrego[7].
W 1998 roku 17 Gnieźnieński pułk artylerii przeciwpancernej im. Króla Bolesława Chrobrego został rozformowany.
Przypisy edytuj
- ↑ Spis zespołów archiwalnych Archiwum Wojskowego w Toruniu
- ↑ Spis zespołów archiwalnych Archiwum Wojskowego w Oleśnicy
- ↑ Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960. s. 282.
- ↑ Załącznik do zarządzenia Nr Pf 1/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 12 września 1991 r. (poz. Pf 1).
- ↑ 4 Dywizja Piechoty - Zmechanizowana 1808-1994. Zarys dziejów s. 163 i 165.
- ↑ Decyzja Nr 166 Ministra Obrony Narodowej z dnia 4 października 1995 r. w: Dziennik Rozkazów MON z 1995 roku, poz. 151.
- ↑ Decyzja Nr 59 Ministra Obrony Narodowej z dnia 19 kwietnia 1996 r. w: Dziennik Rozkazów MON z 1996 roku, poz. 169.
Bibliografia edytuj
- Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945–1960. Skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
- Paweł Piotrowski, Śląski Okręg Wojskowy. Przekształcenia organizacyjne 1945-1956, Warszawa: Wydawnictwo TRIO, 2003, ISBN 83-88542-53-2, OCLC 830528040.
- 4 Dywizja Piechoty - Zmechanizowana 1808-1994. Zarys dziejów, red. nauk. Grzegorz Nowik, Tadeusz Rawski, Ministerstwo Obrony Narodowej, Departament Stosunków Społecznych, Wydawnictwo "Bellona", Warszawa 1994, ISBN 83-11-08377-0