Admirał Winogradow
Admirał Winogradow (ros. Адмирал Виноградов) – radziecki, następnie rosyjski niszczyciel rakietowy, dziesiąty okręt projektu 1155 (typu Udałoj, ozn. NATO Udaloy), klasyfikowany oficjalnie jako duży okręt przeciwpodwodny. W czynnej służbie od 1988 roku. Wchodzi w skład Floty Oceanu Spokojnego.
.jpg) „Admirał Winogradow”, 2013 | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Projekt |
1155 (Friegat) |
| Oznaczenie NATO |
Udaloy |
| Historia | |
| Stocznia |
Jantar, Królewiec |
| Położenie stępki |
5 lutego 1986 |
| Wodowanie |
4 czerwca 1987 |
 Marynarka Wojenna ZSRR
| |
| Nazwa |
Admirał Winogradow |
| Wejście do służby |
30 grudnia 1988 |
 MW Rosji
| |
| Wejście do służby |
1991 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa: 6930 t |
| Długość |
163,5 m |
| Szerokość |
19 m |
| Zanurzenie |
5,2 m |
| Napęd | |
| COGAG: 2 turbiny gazowe marszowe (18 000 KM), 2 turbiny gazowe mocy szczytowej (45 000 KM), 2 śruby | |
| Prędkość |
29 węzłów |
| Zasięg |
5000 mil morskich przy 14 węzłach |
| Uzbrojenie | |
| • 2 działa uniwersalne 100 mm (2×I) • 4 działka plot. 30 mm AK-630M (4×I) • 2×IV wyrzutnie rakiet plot. Kinżał (64 pociski) • 8 wyrzutni rakietotorped Rastrub-B (2×IV) • 2 miotacze rbg RBU-6000 (2×XII) | |
| Wyrzutnie torpedowe |
8 wt 533 mm (2×IV), 8 torped pop |
| Wyposażenie | |
| radary: Friegat-MA, Podkat, stacja hydrolokacyjna Polinom, radary artyleryjskie | |
| Wyposażenie lotnicze | |
| 2 śmigłowce Ka-27PŁ | |
| Załoga |
220 (29 oficerów) |
Budowa i opis techniczny edytuj
„Admirał Winogradow” był dziesiątym zbudowanym okrętem projektu 1155 (Friegat)[1], znanego też od pierwszego okrętu, i na zachodzie, jako typ Udałoj (Udaloy)[2]. Okręt został wciągnięty na listę floty już 21 lipca 1983 roku[2], otrzymując nazwę na cześć admirała Nikołaja Winogradowa (1905–1979). Stępkę położono 5 lutego 1986 roku w stoczni Jantar w Królewcu (numer budowy 116), okręt został zwodowany 4 czerwca 1987 roku, zaś do służby wszedł 30 grudnia 1988 roku[2].
Okręty projektu 1155 były klasyfikowane jako duże okręty przeciwpodwodne (ros. bolszoj protiwołodocznyj korabl, BPK)[1], niemniej na zachodzie powszechnie uznawane są za niszczyciele[3]. Ich zasadniczym przeznaczeniem było zwalczanie okrętów podwodnych, w tym celu ich główne uzbrojenie stanowiło osiem wyrzutni rakietotorped Rastrub-B z ośmioma pociskami i osiem wyrzutni torped kalibru 533 mm przeciw okrętom podwodnym[1]. Ich możliwości w zakresie zwalczania okrętów podwodnych rozszerzały dwa śmigłowce pokładowe Ka-27PŁ. Uzbrojenie przeciwpodwodne uzupełniały dwa dwunastoprowadnicowe miotacze rakietowych bomb głębinowych RBU-6000. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiły dwa pojedyncze działa uniwersalne kalibru 100 mm AK-100 na dziobie oraz dwa zestawy artyleryjskie obrony bezpośredniej w postaci dwóch par sześciolufowych naprowadzanych radarowo działek 30 mm AK-630M (łącznie cztery działka)[1]. Uzbrojenie rakietowe służyło tylko do bliskiej obrony i składało się z dwóch kompleksów pocisków przeciwlotniczych i przeciwrakietowych bliskiego zasięgu Kinżał, każdy w składzie czterech bębnowych wyrzutni pionowych, po jednym na dziobie i na rufie (64 pociski)[4].
Okręty wyposażone zostały w odpowiednie środki obserwacji technicznej, w tym kompleks hydrolokacyjny Polinom z antenami w gruszce dziobowej, podkilową i holowaną[1]. „Admirał Winogradow” otrzymał pełny zestaw wyposażenia późnych okrętów tego typu, obejmujący między innymi stację radiolokacyjną dozoru ogólnego Friegat-MA (MR-750) na maszcie rufowym i stację do wykrywania celów niskolecących Podkat na maszcie dziobowym oraz wyrzutnie celów pozornych PK-2 i PK-10[4].
Napęd stanowią dwa zespoły turbin gazowych M9 w systemie COGAG, napędzające po jednej śrubie. Każdy składa się z turbiny marszowej D090 o mocy 9000 KM i turbiny mocy szczytowej DT59 o mocy 22 500; łączna moc napędu wynosi 63 000 KM[1]. Prędkość maksymalna wynosi 29 węzłów, a ekonomiczna 18 węzłów[5].
Służba edytuj
„Admirał Winogradow” od 1 maja 1989 roku wchodzi w skład Floty Oceanu Spokojnego ZSRR, następnie Rosji[2]. Od 1994 roku w 44. Brygadzie Okrętów Przeciwpodwodnych Czerwonego Sztandaru we Władywostoku[6].
W dniach 31 lipca – 4 sierpnia 1990 złożył wizytę w San Diego w USA[7]. W dniach 27–30 czerwca 1997 roku odwiedził Tokio[8].
W 2016 roku znajdował się wciąż w służbie, z numerem burtowym 572[9]. 7 czerwca 2019 roku doszło do incydentu, kiedy śledząc amerykańskie okręty podejmował agresywne manewry grożące kolizją wobec krążownika USS „Chancellorsville” (CG-62) na Morzu Filipińskim[10].
W 2021 roku okręt został skierowany do remontu, który miał trwać do 2025 roku[11]. Według niepotwierdzonych oficjalnie informacji, 10 marca 2021 roku w czasie wyładunku torped w bazie Fokino doszło na okręcie do wybuchu, który był przyczyną remontu[11].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f Apalkow 2005 ↓, s. 56–57.
- ↑ a b c d Bierieżnoj 1995 ↓, s. 18–19.
- ↑ Vego 1986 ↓, s. 34.
- ↑ a b Apalkow 2005 ↓, s. 56–59.
- ↑ Apalkow 2005 ↓, s. 53.
- ↑ Pawłow 1997 ↓, s. 8.
- ↑ Apalkow 2005 ↓, s. 61–62.
- ↑ Pawłow 1997 ↓, s. 46.
- ↑ Car′kow 2015 ↓, s. 13.
- ↑ Sam LaGrone: VIDEO: Russian Destroyer Put U.S. Cruiser at Risk with ‘Unsafe’ Maneuver. USNI News, 7 czerwca 2019. [dostęp 2023-05-25]. (ang.).
- ↑ a b Michał Fiszer: Rąbnie czy nie rąbnie? Wybuchające rosyjskie okręty wojenne to stara tradycja. Polityka.pl, 26 marca 2022. [dostęp 2022-03-26].
Bibliografia edytuj
- Jurij Apalkow: Korabli WMF SSSR. Tom III. Protiwołodocznyje korabli. Czast 1. Bolszyje protiwołodocznyje i storożewyje korabli. Sankt Petersburg: Galeja Print, 2005. ISBN 5-8172-0094-5. (ros.).
- Siergiej Bierieżnoj: Sowietskij WMF 1945-1995. Kriejsiera, bolszyje protiwołodocznyje korabli, esmincy (СОВЕТСКИЙ ВМФ 1945-1995. Крейсера, большие противолодочные корабли, эсминцы). 1995, seria: Morskaja Kollekcyja. nr 1/1995. (ros.).
- A. Car′kow: Rossijskij Wojenno-Morskoj Fłot 2016 g. 2015, seria: Morskaja Kollekcyja. nr 12(193)/2015. (ros.).
- Milan Vego: Soviet Navy Today. Londyn: Arms & Armour Press, 1986, seria: Warships Illustrated. No.6. ISBN 0-85368-763-3. (ang.).
- Aleksandr Pawłow: Wojennyje korabli Rossii 1997–1998 g. Wyd. V. Jakuck: 1997. (ros.).