Adolf Ciborowski
Adolf Grzegorz Ciborowski (ur. 25 maja 1919 w Warszawie, zm. 26 stycznia 1987 tamże) – polski architekt, urbanista i polityk, członek Rady Państwa i poseł na Sejm PRL IX kadencji.
| |
| Data i miejsce urodzenia |
25 maja 1919 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
26 stycznia 1987 |
| Członek Rady Państwa | |
| Okres |
od 6 listopada 1985 |
| Przynależność polityczna | |
| Odznaczenia | |
        
| |
Życiorys edytuj
W 1937 zdał maturę w Gimnazjum im. Stanisława Staszica w Warszawie[1]. Absolwent Politechniki Warszawskiej (1946), od 1980 z tytułem prof. nadzwyczajnego nauk technicznych.
W latach 1945–1946 pracował w Biurze Odbudowy Stolicy, w latach 1947–1948 był kierownikiem Biura Planowania Miasta w Szczecinie, w latach 1949–1953 kierownikiem Działu Urbanistyki Zakładu Osiedli Robotniczych w Warszawie, w latach 1954–1956 głównym urbanistą w Komitecie ds. Urbanistyki i Architektury. W latach 1956–1964 naczelny architekt Warszawy a w latach 1964–1967 naczelny dyrektor programu Organizacji Narodów Zjednoczonych odbudowy Skopje. W latach 1967–1973 doradca ds. planowania przestrzennego Sekretariatu ONZ, a w latach 1974–1977 dyrektor Instytutu Kształtowania Środowiska w Warszawie. Od 1975 profesor Politechniki Warszawskiej. Od 1978 dyrektor Instytutu Urbanistyki i Planowania Przestrzennego PW.
Wszedł w skład prezydium Światowej Rady Pokoju. Był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Przewodniczył Radzie Warszawskiej Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego. Był członkiem prezydium Tymczasowej Rady Krajowej PRON w 1982[2] oraz członkiem RK PRON w 1983[3]. Był też wiceprzewodniczącym Stołecznej Rady Narodowej. W 1985 został wybrany na posła na Sejm IX kadencji, następnie został wybrany na członka Rady Państwa. Zmarł w trakcie kadencji.
Honorowy członek Amerykańskiego Instytutu Architektury i Stowarzyszenia Inżynierów Republiki Macedonii. Członek Komitetu zagospodarowania Przestrzennego Polskiej Akademii Nauk, Państwowej Rady Gospodarki Przestrzennej, Rady do Spraw Mieszkaniowych, Komitetu do Spraw Nauki i Postępu Technicznego, rad naukowych ministrów budownictwa i administracji. Należał do Związku Nauczycielstwa Polskiego, Stowarzyszenia Architektów Polskich, Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego. Laureat Nagrody Miasta Stołecznego Warszawy, Nagrody Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego i Nagrody Komitetu Polskiego Radia i TV i nagrody Fundacji F.V.S. z Hamburga za działalność urbanistyczną przy odbudowie Warszawy (1964). Doradca UNESCO, UNDRO i UNCHS do spraw odbudowy miast zniszczonych przez trzęsienia ziemi. Autor licznych publikacji naukowych.
Pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera 31B-tuje-6)[4].
Odznaczenia edytuj
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (pośmiertnie, 1987)[5]
- Order Sztandaru Pracy II klasy (1984)
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1960)
- Medal Komisji Edukacji Narodowej
- Medal 40-lecia Polski Ludowej
- Medal 30-lecia Polski Ludowej
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)[6]
- Złota odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1960)[7]
- Order Sztandaru Jugosławii ze Złotym Wieńcem (Jugosławia)
- Złoty Medal Marszałka Tito (Jugosławia)
- Krzyż Oficerski Orderu Korony (Belgia)
Przypisy edytuj
- ↑ Szkoła im. Stanisława Staszica w Warszawie 1906–1950.
- ↑ „Dziennik Polski”, r. XXXVIII, nr 223 (11 807), 20 grudnia 1982, s. 2.
- ↑ „Trybuna Robotnicza”, nr 109 (12 961), 10 maja 1983, s. 6.
- ↑ Wyszukiwarka grobów w Warszawie.
- ↑ Pogrzeb Adolfa Ciborowskiego, „Trybuna Robotnicza”, nr 26, 31 stycznia–1 lutego 1987, s. 2.
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 112, poz. 1450.
- ↑ Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 2, 20 lutego 1960, s. 2.
Bibliografia edytuj
- Warszawa. O zniszczeniu i odbudowie miasta (wyd. Polonia, 1964)
- Szkoła im. Stanisława Staszica w Warszawie 1906–1950. Warszawa: PIW, 1988, s. 115, 160, 514, 575. ISBN 83-06-01691-2.
- Profil na stronie Biblioteki Sejmowej