Agrippinaopera w trzech aktach, libretto Vincenzo Grimani (HWV 6, ChA 57, HHA II/3.) Obsada: Soliści: 3 Soprany (Agrippina, Nerone, Poppea), 3 Alty (Ottone, Narcisio, Giunone), 3 Basy (Claudio, Pallante, Lesbo). Instrumenty: Flet I, II, Obój I, II, Trąbka I, II. Kotły, Skrzypce I, II, III, Viola, Wiolonczela I, II, Continuo.

Agrippina
Ilustracja
G.F. Händel obrazie pędzla Balthasara Dennera
Muzyka

Georg Friedrich Händel

Libretto

Vincenzo Grimani

Liczba aktów

3

Prapremiera

26 grudnia 1709
Teatro San Giovanni Grisostomo, Wenecja

Opera Georga Friedricha Händla wystawiona 26 grudnia 1709 w Teatro San Giovanni Grisostomo w Wenecji. Libretto opery oparte na historii Agrypiny Młodszej, matki cesarza Nerona. Publiczność włoska była zachwycona operą, każda aria była oklaskiwana, co chwila padały okrzyki: Viva il caro Sassone! (Niech żyje kochany Saksończyk!)

Libretto edytuj

Akt I edytuj

W komnatach Agrypiny i Poppei – plac na Kapitolu. Cesarzowa rzymska, Agrypina, otrzymuje wiadomość, że jej małżonek, Klaudiusz, nie żyje. Chce koronować na cesarza swojego syna, Nerona, któremu każe występować już oficjalnie w roli pretendenta do tronu. Jej zamiary zostają pokrzyżowane, ponieważ Klaudiusza ratuje jeden z jego generałów, Otton. Cesarz z wdzięczności obiecuje mu tron. O względy pięknej Poppei starają się Klaudiusz, Neron i Otton, ona jednak kocha tylko ostatniego. Agrypina oczernia Ottona przed Poppeą i doprowadza do tego, że ta z gniewu na ukochanego schlebia cesarzowi. Teraz Agrypina wznieca zazdrość Klaudiusza o Ottona.

Akt II edytuj

Ulica przy pałacu cesarskim – ogród Poppei – komnaty Agrypiny. Poppea za późno odkrywa intrygę Agrypiny i obmyśla zemstę. Jednak Agrypina wykorzystuje swoją przewagę i potrafi przekonać Klaudiusza, żeby na następcę tronu zamiast Ottona wyznaczył Nerona.

Akt III edytuj

Pokój u Poppei – sala cesarska. Dzięki podstępowi Poppei udaje się otworzyć oczy Klaudiuszowi na intrygi Agrypiny i jej syna. Agrypina tłumaczy się. Otton wyznaje publicznie, że z miłości do Poppei rezygnuje z cesarskiej korony. Klaudiusz okazuje łaskę, oddaje Ottonowi rękę Poppei i koronuje Nerona na nowego cesarza.