Akroagoniny
Akroagoniny (aKros – najwyższy, Agones – walka) – hipotetyczne substancje wydzielane podczas umierania, w stanach skrajnych zaburzeń ustrojowych prowadzących do śmierci.
Twórcą koncepcji akroagonin był Ugo Cerletti, którego badania opisał w roku 1955 Ch.-L. Dell w czasopiśmie „Annales Médico-psychologiques”[1]. Koncepcja akroagonin posłużyła po I wojnie światowej do opracowania i praktykowania pewnych metod medycznych w leczeniu stanów psychotycznych, np. leczenie wstrząsami insulinowymi, leczenie elektrowstrząsami lub gorączką malaryczną. Koncepcja wydawała się być potwierdzana przez skuteczność tych metod.
Zainteresowanie akroagoninami ograniczone było głównie do obszaru endokrynologii i psychiatrii ze względu na hipotetycznie endokrynną podstawę istnienia akroagonin. Dalsze badania nie potwierdziły istnienia akroagonin i koncepcja została porzucona.
Przypisy edytuj
- ↑ Ch.-L. Dell. Enquête clinique sur les effets des acroagonines de Cerletti en thérapeutique psychiatrique. „Annales Médico-psychologiques”, s. 822-838, 1955.
Bibliografia edytuj
- Adam Bilikiewicz, Stanisław Pużyński, Jacek Wciórka, Janusz Rybakowski: Psychiatria. T. 3. Wrocław: Urban & Parner, 2003, s. 1. ISBN 83-87944-24-6.
- Jacek Wciórka, Stanisław Pużyński, Janusz Rybakowski: Psychiatria. T. 3. Wrocław: Elsevier Urban & Parner, 2013, s. 14. ISBN 978-83-7609-114-3.
- Michel Caire: Acroagonines. Histoire de la psychiatrie en France. [dostęp 2013-12-31].
