Aksis kalamiański
Aksis kalamiański[3], jeleń kalamiański, jeleń filipiński[4] (Axis calamianensis) – gatunek ssaka parzystokopytnego z rodziny jeleniowatych (Cervidae).
Axis calamianensis[1] | |
(Heude, 1888) | |
Systematyka | |
Domena | |
---|---|
Królestwo | |
Typ | |
Gromada | |
Podgromada | |
Rząd | |
Rodzina | |
Podrodzina | |
Rodzaj | |
Gatunek |
aksis kalamiański |
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |
Zasięg występowania | |
Występowanie i biotop edytuj
Obecny zasięg występowania gatunku obejmuje wyspy w grupie Calamian, na północ od wyspy Palawan (zachodnie Filipiny).
Jego siedliskiem są porośnięte wysoką trawą podmokłe tereny w pobliżu rzek, mokradła, bagna i torfowiska.
Charakterystyka ogólna edytuj
Podstawowe dane edytuj
Długość ciała | Wysokość w kłębie | Długość ogona | Masa ciała | Dojrzałość płciowa | Długość ciąży |
---|---|---|---|---|---|
105–115 cm | 60–75 cm | 20 cm | 36–50 kg | 8–12 miesięcy | 180 dni[5] (lub 240 dni)[6] |
Wygląd edytuj
Ciało krępe, jasnobrązowe. Suknia samców ciemnieje z wiekiem. Dorosłe samce mają poroże z trzema odgałęzieniami. Podobnie jak aksis bengalski, aksis kalamiański nazywany jest również jeleniem świńskim (hog deer), ponieważ – kiedy jest wystraszony – biegnie kłusem z opuszczoną głową, przypominając wyglądem świnię.
Tryb życia edytuj
Przeważnie bytują samotnie, rzadko tworzą małe stada. W ciągu dnia odpoczywają, a na miejsca żerowania wychodzą o zmierzchu i o świcie. Mogą żerować również w nocy, zwłaszcza jeśli są niepokojone. Są przede wszystkim trawożerne, dietę uzupełniają liśćmi i leśnymi owocami.
Rozród edytuj
Dojrzałość płciową osiągają pomiędzy 8-12 miesiącem życia. Dane dotyczące czasu trwania ciąży są rozbieżne. Autorzy podają wartości od 180-240 dni.
Młode rodzą się w kwietniu-maju, nie mają cętek.
Podgatunki edytuj
Nie wyróżniono podgatunków Axis calamianensis.
Zagrożenia i ochrona edytuj
Na obszarze występowania jeleni kalamiańskich jedynym zagrożeniem jest człowiek. Na wyspach Calamian nie ma drapieżników, które mogłyby być naturalnym wrogiem jeleni. Do lat 70. XX w. jelenie kalamiańskie licznie występowały zwłaszcza na wyspach Busuanga i Culion. Później ich populacja zaczęła zmniejszać się gwałtownie z powodu przełowienia[7]. Jedyny obszar, na którym te zwierzęta objęto ochroną utworzono na wyspie Calauit w 1976 (Calauit Game Preserve & Wildlife Sanctuary).
Gatunek jest objęty konwencją waszyngtońską CITES (załącznik I)[8].
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii EN (endangered – zagrożone wyginięciem)[2].
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Axis calamianensis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b P. Widmann , E. Lastica , Axis calamianensis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015, wersja 2015.2 [dostęp 2015-09-04] (ang.).
- ↑ Nazwa polska za: Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 174. ISBN 978-83-88147-15-9.
- ↑ Praca zbiorowa: Zwierzęta: encyklopedia ilustrowana. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2005, s. 193. ISBN 83-01-14344-4.
- ↑ Brent Huffman: www.ultimateungulate.com. 2004. [dostęp 2007-09-07]. (ang.).
- ↑ Paul Massicot, Animal Info – Calamian Deer (en)
- ↑ Grimwood, I. 1976. Hunting a deer to extinction. Oryx 13:294.
- ↑ Appendices I, II and III of CITES. cites.org, 12 czerwca 2013. [dostęp 2013-06-26]. (ang.).
Bibliografia edytuj
- Brent Huffman: www.ultimateungulate.com. 2004. [dostęp 2007-09-07]. (ang.).