Wikipedia

Albin Mydlarz

Albin Mydlarz (ur. 31 stycznia 1886 w Witkowicach, zm. 15 grudnia 1975 w Koszalinie) – polski duchowny rzymskokatolicki, kanonik, proboszcz (podpułkownik) Wojska Polskiego II RP, kapelan Armii Krajowej.

Albin Mydlarz
Kanonik
Kraj działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

31 stycznia 1886
Witkowice

Data i miejsce śmierci

15 grudnia 1975
Koszalin

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

30 czerwca 1912

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi

Życiorys edytuj

Urodził się 31 stycznia 1886[1] w Witkowicach[2]. Egzamin maturalny zdał w 1908 w IV Gimnazjum we Lwowie[2]. W tym samym roku wstąpił do seminarium duchownego w tym mieście, studiując na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Lwowskiego. Studia ukończył w 1912 i 30 czerwca 1912 otrzymał święcenia kapłańskie[2]. W latach 1912-1914 pracował w parafii w Baworowie. Od wybuchu I wojny światowej był kapelanem armii Austro-Węgier w szpitalach polowych 11 Korpusu (służył do 31 sierpnia 1918[2].

Po zakończeniu I wojny światowej został 7 lutego 1919 przyjęty do Wojska Polskiego, był kapelanem grupy operacyjnej dowodzonej przez gen. Zygmunta Zielińskiego w ramach Armii „Wschód”. Został ciężko ranny 12 marca 1919, do służby powrócił 26 sierpnia 1919 i został wówczas kapelanem w 10 Wojskowym Okręgowym Szpitalu w Przemyślu, następnie w szpitalach wojskowych nr 1 i 2 we Lwowie i Szpitalu Okręgowym w Przemyślu[2].

3 stycznia 1922 został awansowany do stopnia starszego kapelana (major) ze starszeństwem z 1 czerwca 1919[2][3][4][5]. Od tego samego roku do 1938 był kapelanem w Szpitalu Okręgowym nr VI we Lwowie[2][6][4]. Równocześnie w 1924 został kapelanem garnizonu Lwów-Zamarstynów (Okręg Korpusu Nr VI)[2][7]. W 1934 został awansowany do stopnia proboszcza (podpułkownik)[2], od 1938 był administratorem, od 1939 proboszczem wojskowej parafii we Lwowie[2]. W okresie II Rzeczypospolitej był katechetą w szkole pp. Benedyktynek łacińskich we Lwowie[8].

Po wybuchu II wojny światowej, w czasie okupacji sowieckiej ukrywał się, podczas okupacji niemieckiej został (we wrześniu 1941) administratorem parafii w Winnikach[2], w parafii kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Winnikach (pełnił tę funkcję do listopada 1945)[9]. Od połowy 1943 uczestniczył w konspiracji w ramach Okręgu Lwów Armii Krajowej[2], pod pseudonimem „Liban” pełniąc funkcje kapelana III Obszaru[8] oraz p.o. duszpasterza w okresie od lipca 1943 do 31 lipca 1944[10][11].

W listopadzie 1945 wyjechał do archidiecezji krakowskiej[2]. Następnie był proboszczem w parafii świętych Apostołów Piotra i Pawła w Białej w diecezji łózdkiej (1946 do 1948)[12][13]. W 1948 przeniósł się do administratury apostolskiej w Gorzowie Wielkopolskim[2]. Tam był kolejno wikariuszem z prawami proboszcza w parafii św. Marcina w Kołobrzegu (1948), wikariuszem z prawami proboszcza w Białogardzie (1948)[2], administratorem parafii Matki Bożej Wspomożenia Wiernych w Tychowie od 1948 do 1949[2][14][15] i parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Polanowie od 1949 do 1951 (1951 mianowany proboszczem[2])[16], proboszczem parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Koszalinie od 1951 do 1961[17]. Następnie był kapelanem szpitala miejskiego w Koszalinie[2]. W 1961 jako kanonik był sekretarzem zarządu wojewódzkiego koła księży „Caritas”[18], działał aktywnie w Okręgowej Komisji Księży przy Związku Bojowników o Wolność i Demokrację i Komisji Duchownych i Świeckich Działaczy Katolickich przy Ogólnopolskim Komitecie Frontu Narodowego[2].

Zmarł 15 grudnia 1975 i został pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Koszalinie[17].

Odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ 7 czerwca 1934 ogłoszono sprostowanie imienia z „3 stycznia 1886” na „31 stycznia 1886”. Zarządzenia Ministra Spraw Wojskowych. Zmiany (sprostowania) nazwisk, imion i dat urodzenia. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 11, s. 189, 7 czerwca 1934. 
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x Mariusz Leszczyński Księża diecezjalni Archidiecezji Lwowskiej obrządku łacińskiego. Słownik biograficzny, wyd. IPN, Warszawa 2020, s. 525-526
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1426.
  4. ↑ a b Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1297.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 406.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1118.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1294.
  8. ↑ a b Kamila Schuster: Z dziejów szkoły PP. Benedyktynek łacińskich we Lwowie. lwow.home.pl. [dostęp 2018-03-25].
  9. ↑ Maria Szado: Pomagają Polakom na Wschodzie. niedziela.pl, 2016-07-27. [dostęp 2018-03-25].
  10. ↑ Obsada personalna i struktura organizacyjna Komendy Okręgu Lwów AK. dws-xip.pl. [dostęp 2018-03-25].
  11. ↑ AK Lwów - wycinek południowo-wschodni. stankiewicze.com. [dostęp 2018-03-25].
  12. ↑ Parafia. Proboszczowie. parafia-biala.pl. [dostęp 2018-03-25].
  13. ↑ Parafia Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Białej. mail.plus.lodz.pl. [dostęp 2018-03-25].
  14. ↑ Administratorzy kościoła w Tychowie od 1616 r.. krzkp.tychowo.pl. [dostęp 2018-03-25].
  15. ↑ Parafia pw. Matki Bożej Wspomożenia Wiernych, Tychowo. diecezjakoszalin.pl. [dostęp 2018-03-25].
  16. ↑ Parafia pw. Podwyższenia Krzyża Świętego, Polanów. diecezjakoszalin.pl. [dostęp 2018-03-25].
  17. ↑ a b Pamiętajmy o zmarłych duchownych pochowanych w Koszalinie. koszalin-duch.pl, 2012-11-08. [dostęp 2018-03-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-26)].
  18. ↑ Przewodniczący Prez. WRN przyjął delegację księży „Caritas”. „Głos Koszaliński”. Nr 220, s. 1, 13 września 1962. 
  19. ↑ M.P. z 1954 r. nr 108, poz. 1441.
  20. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1118, 1426.
  21. ↑ M.P. z 1951 r. nr 75, poz. 1027.

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Albin_Mydlarz&oldid=69159375”