Aleksander Bibikow
Aleksander Iljicz Bibikow, ros. Александр Ильич Бибиков (ur. 10 czerwca 1729 w Moskwie, zm. 20 kwietnia 1774 w Bugulmie), rosyjski wojskowy, w latach 1773-1774 generał en-chef wojsk rosyjskich tłumiących konfederację barską, wolnomularz[1].
| |
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Ojciec |
Ilja Aleksandrowicz Bibikow |
| Żona |
Aleksandra Siemionowna z Kozłowskich |
| Dzieci |
Agrypina z Bibikowów Ribotpierre |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys edytuj
Służbę rozpoczął w 1746, wziął udział w wojnie siedmioletniej. W latach 1771-1774 brał udział w walkach z konfederatami barskimi w Rzeczypospolitej. Od 1771 komendant wojsk rosyjskich okupujących Warszawę[2]. W 1773 wódz naczelny wojsk rosyjskich tłumiących powstanie Pugaczowa.
Był odznaczony Orderem Orła Białego[3], Orderem Świętego Andrzeja Apostoła Pierwszego Powołania, Orderem Świętego Aleksandra Newskiego i Orderem Świętej Anny.
Przypisy edytuj
- ↑ Ludwik Hass, Wolnomularstwo w Europie środkowo-wschodniej w XVIII i XIX wieku, 1982, s. 138.
- ↑ Krol Lubicz-Chojecki, Pamięć dzieł polskich, podróż i niepomyślny sukces Polaków, opracowanie, wstęp i przypisy Wojciech Turek, Gdańsk 1992, s. 79.
- ↑ Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008, 2008, s. 209.