Aleksander Kazimierz Łuczak
Aleksander Kazimierz Łuczak (ur. 10 stycznia 1905 w Pakości, zm. 29 sierpnia 1975 w Bournemouth, Dorset, Wielka Brytania) – polski lekarz medycyny lotniczej, major lekarz Polskich Sił Powietrznych.
 major lekarz
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
od 1925 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
lekarz pułku |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
| |
.svg){kind=small}
Życiorys edytuj
Uczył się w gimnazjum w Inowrocławiu, był zaangażowany w działalność patriotyczną oraz należał do harcerstwa Rzeczypospolitej Polskiej. Walczył podczas powstania wielkopolskiego, w uznaniu męstwa odznaczono go Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym[1]. Po ukończeniu gimnazjum wyjechał do Warszawy, gdzie został przyjęty do Oficerskiej Szkoły Sanitarnej, która w 1928 roku została przemianowana na Szkołę Podchorążych Sanitarnych. Jako podchorąży studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego[2].
7 sierpnia 1932 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z 1 kwietnia 1932 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy, a Minister Spraw Wojskowych wcielił do Kadry Zapasowej 1 Szpitala Okręgowego z równoczesnym przydziałem do Centrum Wyszkolenia Sanitarnego na staż[3]. Z dniem 10 maja 1933 roku, po zakończeniu stażu, został przydzielony do 4 Pułku Piechoty Legionów w Kielcach[4]. 7 czerwca 1934 roku ogłoszono jego przeniesienie do Korpusu Ochrony Pogranicza[5]. Był lekarzem Batalionu KOP „Ludwikowo” i Szwadronu Kawalerii KOP „Hancewicze”. Od 1935 przez dwa lata pełnił funkcję naczelnego lekarza garnizonu Sokółka, komendanta podoficerskiej szkoły sanitarnej oraz kierownika szpitala powiatowego i lekarza nadleśnictwa[1]. W 1937 powrócił do Warszawy, gdzie został przydzielony do Centrum Badań Lekarskich Lotnictwa[2] oraz rozpoczął pracę w Państwowym Instytucie Higieny. Po wybuchu II wojny światowej razem z personelem Centrum został ewakuowany do Lwowa, skąd przedostał się do Rumunii, gdzie został internowany[1].
Po wydostaniu się na wolność przedostał się do Francji, gdzie wstąpił do organizującego się tam Wojska Polskiego, a po kapitulacji znalazł się w Wielkiej Brytanii[1]. Otrzymał numer służbowy RAF P-1265[6]. We wrześniu 1940 został wcielony do 305 dywizjonu bombowego im. marsz. Józefa Piłsudskiego[7], z którym odbywał loty bojowe, latał również z dywizjonami Royal Air Force. W kwietniu 1942 został awansowy do stopnia majora i został przydzielony do Instytutu Medycyny Lotniczej RAF w Farnborough[2]. Poza pracami badawczymi wizytował polskie dywizjony, prowadził odczyty i szkolenia, ponadto swoje spostrzeżenia opisywał na łamach „Lekarza Wojskowego” oraz w „Myśli i Skrzydłach Lotniczych”.
W 1943 w uznaniu zaangażowania i efektów pracy naukowej otrzymał wyróżnienie od Air Ministry[1]. Od 1944 przebywał w Stanach Zjednoczonych, gdzie poza wizytowaniem instytucji lotniczych i pogłębieniem wiedzy dotyczącej rozwoju technologii lotniczej ukończył Akademię Lotniczo-Lekarską Uniwersytetu Lotniczego w Randolph Field w stanie Teksas[2], poza dyplomem został wyróżniony tytułem honorowym oraz otrzymał odznakę lekarza lotniczego USA. W 1945 powrócił do Wielkiej Brytanii, początkowo pracował w ośrodkach rehabilitacyjnych, a następnie w Szefostwie Służby Zdrowia w Dowództwie Lotnictwa RAF. W tym czasie opublikował książkę „Polska medycyna lotnicza”, opracował również projekt organizacyjny polskiej lotniczej służby zdrowia, szkoły lotniczo-lekarskiej oraz instytutu medycyny lotniczej[1].
Od lutego 1947 pracował w Polskim Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczenia, równocześnie studiował w Fellowship of Postgraduate Medicine School University of London, naukę ukończył w 1949 i od następnego roku pracował na stanowisku ordynatora w londyńskich szpitalach St. Stephens i St. Charles. W 1955 podjął decyzję o przeprowadzeniu się do Stanów Zjednoczonych, przez rok mieszkał w Los Angeles, a następnie przeniósł się do Nowego Jorku, gdzie podjął pracę w Centrum Lekarskim New York University w charakterze ordynatora oddziału dla chorych na rozedmę płuc, poliomyelitis i chorobę Parkinsona[1].
Trzy lata później przedstawił pracę habilitacyjną dotyczącą rozedmy płuc i problemów rehabilitacyjnych osób na nią chorujących, powierzono mu wówczas stanowisko kierownika pracowni fizjologicznej[2]. Prowadził aktywne życie naukowe, publikował felietony i rozprawy dotyczące rozedmy płuc, przebiegu choroby Parkinsona, został członkiem Związku Nauczycieli Uniwersyteckich USA. W czerwcu 1966 doznał masywnego zawału serca, w związku z czym podjął decyzję o przejściu na emeryturę i powrocie do Wielkiej Brytanii[2].
Pozostawił bogaty dorobek w postaci prac naukowych dotyczących wydatkowania energii w czasie rehabilitacji hemiplegików oraz chorych z utratą kończyn dolnych i chorych z syndromem Parkinsona.
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g Władysław Lewin „Aleksander Kazimierz Łuczak” Niebieska Eskadra 8 listopada 2014. niebieskaeskadra.pl. [dostęp 2016-12-11].
- ↑ a b c d e f Wybór członków Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie, Polskie Towarzystwo Naukowe na Ojczyźnie s. 102. docplayer.pl. [dostęp 2016-12-11].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 15 sierpnia 1932 roku, s. 350, 358.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 11 kwietnia 1933 roku, s. 92.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 180.
- ↑ Krzystek 2012 ↓, s. 356.
- ↑ Łuczak Aleksander Kazimierz, Personel Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii 1940-1947, Lista Krzystka.
Bibliografia edytuj
- Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940–1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].