Wikipedia

Aleksander Nosarzewski

Aleksander Nosarzewski (ur. 15 sierpnia 1898 w Kamienskoje, zm. między 16 a 19 kwietnia[1] 1940 w Katyniu) – major piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej[2].

Aleksander Nosarzewski
major major
Data i miejsce urodzenia

15 sierpnia 1898
Kamienskoje

Data i miejsce śmierci

między 16 a 19 kwietnia 1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

–1940

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

32 Pułk Piechoty
75 Pułk Piechoty
Akademia Wychowania Fizycznego Józefa Piłsudskiego w Warszawie

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa]
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi

Życiorys edytuj

Był synem Franciszka i Julii ze Skalskich[3]. Członek Polskiej Organizacji Wojskowej. Został przyjęty do Wojska Polskiego z „grupy byłych Legionów Polskich”. Żołnierz 1 pułku piechoty Leg. Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej. W 1922 był oficerem 32 pułku piechoty[4]. W 1924 służył w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 873 lokatą w 75 pułku piechoty[5]. 1 stycznia 1928 został awansowany do stopnia kapitana (starszeństwo z dniem awansu i 109 lokatą)[6]. Na początku 1935 został przeniesiony z 75 pp do Korpusu Ochrony Pogranicza[7][8]. Ukończył kurs dla dowódców kompanii (1934)[3]. Do stopnia majora awansował ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937[9]. Był komendantem obwodu przysposobienia wojskowego oraz wykładowcą w Centralnego Instytutu Wychowania Fizycznego w Warszawie[3]. Zajmował się sportem strzeleckim. Pisał artykuły do gazet[10]. W marcu 1939 był komendantem oddziału wojskowego na Akademii Wychowania Fizycznego[9].

Podczas kampanii wrześniowej wzięty do niewoli przez Sowietów. Początkowo był jeńcem obozu w Putywlu. Polski Czerwony Krzyż 12 listopada 1939 przekazał wiadomości o pobycie majora w putywlskim obozie. Następnie został przewieziony do Kozielska. 26 lutego 1940 rodzina otrzymała kartę pocztową z Kozielska. Według stanu z kwietnia 1940 był jeńcem obozu kozielskiego. Między 7 a 9 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD[1] – lista wywózkowa 017/3 poz 52, nr akt 2310[11] z 14.04.1940[1]. Został zamordowany między 9 a 11 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim[1]. Nie został zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943. Krewni do 1957 poszukiwali informacji przez Biuro Informacji i Badań Polskiego Czerwonego Krzyża w Warszawie.

Życie prywatne edytuj

Żonaty z Jadwigą z Nowakowskich, miał córki: Krystynę, Ewę i Barbarę[3]. Ślub został zawarty w grudniu 1924[12].

Upamiętnienie edytuj

  • Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie na stopnień majora. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”
  • Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 14384) – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie żołnierzy polskich zamordowanych w Katyniu i innych nieznanych miejscach kaźni, nadane przez Prezydenta RP na Uchodźstwie profesora Stanisława Ostrowskiego (11 listopada 1976)
  • Krzyż Kampanii Wrześniowej – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie pamiątkowe wszystkich ofiar zbrodni katyńskiej (1 stycznia 1986)

Ordery i odznaczenia edytuj

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, s. 537.
  2. ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 177.
  3. ↑ a b c d Kiński i inni, Katyń, Księga Cmentarna, 2000, s. 432.
  4. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych, Warszawa 1922, s. 81
  5. ↑ Rocznik Oficerski, Warszawa 1924, s. 299, 381.
  6. ↑ „Dziennik Personalny” (R.9, nr 6), 19 marca 1928, s. 52.
  7. ↑ „Dziennik Personalny” (R.16, nr 6), Warszawa, 18 kwietnia 1935, s. 46.
  8. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty, Warszawa 1935, s. 62.
  9. ↑ a b Rybka R., Stepan K., Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006, s. 29, 452.
  10. ↑ „Polska Zbrojna” (R.10, nr 332), Warszawa, 5 grudnia 1931, s. 8.
  11. ↑ J. Tucholski, op cit, s. 637.
  12. ↑ Muzeum Katyńskie – Mediateka [online], www.muzeumkatynskie.pl [dostęp 2019-03-25].
  13. ↑ M.P. z 1931 r. nr 178, poz. 260 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  14. ↑ Rocznik oficerski, Warszawa 1932, s. 65.
  15. ↑ „Polska Zbrojna” (R.1, nr 48), Warszawa, 26 listopada 1921, s. 3.
  16. ↑ „Dziennik Personalny” (R.19, nr 3), Warszawa, 11 listopada 1938, 24 „za zasługi na polu pracy społecznej”.

Bibliografia edytuj

  • Dzienniki Personalne, Warszawa, Ministerstwo Spraw Wojskowych.
  • Rocznik Oficerski 1923, Warszawa, Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924, Warszawa, Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928, Warszawa, Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Rocznik Oficerski 1932, Warszawa, Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
  • Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
  • Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
  • УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, ISBN 978-5-78700-123-5.
  • Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Aleksander_Nosarzewski&oldid=65677278”