Aleksander Nowosielski
Aleksander Erazm Nowosielski[1] (ur. 23 grudnia 1893 w Buczaczu, zm. ?) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 major piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
23 grudnia 1893 |
|---|---|
| Data śmierci |
? |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
Dowództwa 12 Dywizji Piechoty |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 23 grudnia 1893 w Buczaczu jako syn Michała[2]. Będąc oficerem Dowództwa 12 Dywizji Piechoty, w stopniu porucznika, został odznaczony Orderem Virtuti Militari[3]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1585. lokatą w korpusie oficerów rezerwowych piechoty. W tym czasie, jako oficer rezerwy 42 Pułku Piechoty zatrzymany w służbie czynnej był przydzielony do Oddziału III Sztabu Generalnego[4]. W tym samym roku został przemianowany na oficera zawodowego w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 lipca 1919 i 29. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Pełnił służbę w macierzystym 42 pp w Białymstoku[5][6]. W latach 1932–1934 pełnił służbę w Biurze Ogólno-Organizacyjnym Ministerstwa Spraw Wojskowych[7][8], a następnie w Departamencie Dowodzenia Ogólnego Ministerstwa Spraw Wojskowych[9]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 5. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10]. W marcu 1939 pełnił służbę w 44 Pułku Piechoty w Równem na stanowisku dowódcy II batalionu[11]. Na tym stanowisku walczył w kampanii wrześniowej[a]. Dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu II C Woldenberg[15].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (26 marca 1921)[3]
- Krzyż Walecznych[16]
- Złoty Krzyż Zasługi (11 listopada 1938)[17]
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[18][19]
- Krzyż Kawalerski Orderu Gwiazdy Rumunii (Rumunia)[16]
Uwagi edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 2 kwietnia 1921 roku, s. 609, tu jako Aleksander Sas-Nowosielski.
- ↑ Aleksander Erazm Nowosielski (Sas-Nowosielski) [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2022-12-12].
- ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 2 kwietnia 1921 roku, s. 609.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 249, 484.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 229, 365.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 58, 200.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 47, 430.
- ↑ Lista starszeństwa 1933 ↓, s. 43.
- ↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 41.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 26.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 601.
- ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 345.
- ↑ Bieliński 2010 ↓, s. 55.
- ↑ Bieliński 2017 ↓, s. 68.
- ↑ Straty ↓.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 229.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 13 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 47.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1 lipca 1933. Warszawa: Przegląd Piechoty, 1933.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwiec 1935. Warszawa: Dep. Piech. MSWojsk., 1935.
- Ludwik Głowacki: Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939. Wyd. 2. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1986. ISBN 83-222-0377-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Piotr Bieliński: 44 Pułk Strzelców Legii Amerykańskiej. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 2010, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej. ISBN 978-83-62046-19-5.
- Piotr Bieliński: 13 Dywizja Piechoty. T. 13. Warszawa: Edipresse Polska SA, 2017, seria: Wielka księga piechoty polskiej 1918–1939. ISBN 978-83-7945-605-5.
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2020-06-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-11)].