Aleksander Raciborski
Aleksander Raciborski (ur. 27 lutego 1845 w Czernelicy – zm. 28 grudnia 1920 we Lwowie) – filozof, ziemianin, działacz gospodarczy i społeczny, poseł na galicyjski Sejm Krajowy
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| profesor nauk filozoficznych | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | |
| Habilitacja | |
| Profesura | |
| Uczelnia | |
| Okres zatrudn. |
1882-1895 |
Życiorys edytuj
Uczył się w gimnazjum w Stanisławowie, skąd w 1862 na skutek konfliktów polsko-niemieckich między uczniami i działalności konspiracyjnej został wydalony ze szkoły w gronie kilku Polaków (wśród nich był m.in. Gwido Battaglia)[1]. Ukończył naukę w gimnazjum i studia na uniwersytecie we Lwowie[2].
Ziemianin, gospodarował w rodzinnej Czernelicy, następnie w nabytym w 1876 Czerteżu, w pow. żydaczowskim[2]. W tym okresie zasiadał w radach powiatowych w Horodence (1873), a potem w Żydaczowie (1877-81)[2]. Poseł do galicyjskiego Sejmu Krajowego IV kadencji (8 sierpnia 1877 – 21 października 1882), wybrany w wyborach uzupełniających z kurii I (większych posiadłości) w obwodzie wyborczym nr 13 (Stryj), w miejsce zmarłego Maurycego Dzieduszyckiego[3]. W Sejmie był członkiem i sekretarzem komisji kultury krajowej[2].
W 1882 uzyskał doktorat z filozofii na podstawie rozprawy Etyka Spinozy krytycznie rozebrana i z tegoczesnym materializmem zestawiona, a następnie w 1884 habilitację – na podstawie pracy Podstawy teorii poznania w «Systemie logiki dedukcyjnej i indukcyjnej» J. S. Milla, na uniwersytecie lwowskim. Na podstawie tych prac zalicza się go do przedstawicieli idealnego realizmu[2]. Po zatwierdzeniu w 1885 habilitacji jako docent prywatny prowadził zajęcia na uniwersytecie do 1889 z historii filozofii, estetyki i etyki. W 1886 odbył podróż do Paryża, gdzie prowadził badania nad hipnotyzmem w paryskim szpitalu La Salpetriere. Od 1891 profesor nadzwyczajny filozofii, prowadził wykłady z historii filozofii starożytnej i nowożytnej, etyki, psychologii, etyki, logik[2]i. W latach 1894-1895 członek państwowej komisji egzaminacyjnej dla kandydatów na nauczycieli szkół gimnazjalnych i realnych. Był także przewodniczącym Towarzystwa Szermierzy we Lwowie. W 1895 na własną prośbę odszedł z uniwersytetu. Kontaktu z filozofią jednak nie utracił, będąc od 1904 współzałożycielem a następnie członkiem czynnym Polskiego Towarzystwa Filozoficznego we Lwowie[2].
Od 1895 gospodarował w majątku ziemskim w Spasowie w pow. sokalskim[2]. W tym czasie pełnił wiele funkcji publicznych, był m.in.członkiem Rady Powiatu w Sokalu. Uczestniczył także w pracach Krakowskiego Tow. Wzajemnych Ubezpieczeń, Galicyjskiego Towarzystwa Kredytowego[2]. Był członkiem i działaczem Galicyjskiego Towarzystwa Gospodarskiego, do 1875 był członkiem czynnym oddziału horodeslko-śniatyńsko-kosowsko-kołomyjskim zaś od 1897 w oddziale kałuskim a następnie w bełsko-sokalskim. Następnie członek Komitetu GTG (28 czerwca 1913 – 20 czerwca 1914), jego wiceprezes (15 czerwca 1911 – 13 czerwca 1912)[4].
Poseł do galicyjskiego Sejmu Krajowego IX kadencji (15 września 1909 – 2 kwietnia 1913), wybrany w wyborach uzupełniających po śmierci Kazimierza Badeniego w kurii I w okręgu wyborczym nr 4 (Złoczów)[3]. W Sejmie był członkiem komisji drogowej i zastępcą członka komisji reformy wyborczej[2].
Pod koniec życia mieszkał znowu we Lwowie, gdzie zmarł. Pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu w Spasowie[2].
Prace edytuj
- Nauka filozofii oraz rozkład systematyczny jej gałęzi pojedynczych, Warszawa 1885
- Podstawy teorii poznania w «Systemie logiki dedukcyjnej i indukcyjnej» J. S. Milla, Lwów 1866
- Hipnotyzm..., Lwów 1887,
- Historia i psychologia szermierki, Lwów 1894
- Podręcznik do historii filozofii, Lwów 1901
- Kilka uwag o parcelacji, Lwów 1919
Rodzina i życie prywatne edytuj
Urodził się w rodzinie ziemiańskiej, był synem Napoleona Jana i Teresy Cecylii z Czyżów (siostra matki Agenora Gołuchowskiego). Ożenił się dwukrotnie: 1) w 1877 z Emilią z Kalinowskich (1858--1890), z tego związku nie miał dzieci, 2) w 1892 z Anielą z Szymanowskim (1860-1937), z którą miał dzieci: ppor. ułanów austriackich i ziemianina Franciszka (1893-1945), Marię (1894-1971), żonę Tadeusza Romanowskiego, Zofię (ur. 1896) żonę Aleksandra Bączkowskiego, Teklę (1898-1918) i Symeona (1900-1919)[2][5].
Przypisy edytuj
- ↑ Gwido Battaglia: Wspomnienia mojej młodości. I. 1860-1863. Lwów: Księgarnia Akademicka, 1913, s. 11.
- ↑ a b c d e f g h i j k l Andrzej Przymusiała, Raciborski Aleksander (1845-1920), Polski Słownik Biograficzny, t. 29, Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk-Łódź 1986, s. 592-594
- ↑ a b Stanisław Grodziski, Sejm Krajowy Galicyjski 1861–1914, Warszawa 1993, ISBN 83-7059-052-7,
- ↑ Szematyzm Królestwa Galicji i Lodomerii z Wielkim Księstwem Krakowskim na rok 1911, s. 976; 1912, s. 976; 1913, s. 1004; 1914, s. 1020.
- ↑ Aleksander Raciborski – M.J. Minakowski, Genealogia potomków Sejmu Wielkiego – online [17.01,2020]
Bibliografia edytuj
- Andrzej Przymusiała, Raciborski Aleksander (1845-1920), Polski Słownik Biograficzny, t. 29, Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk-Łódź 1986, s. 592-594
Linki zewnętrzne edytuj
- Publikacje Aleksandra Raciborskiego w bibliotece Polona