Aleksander Szymon Karczewski
Aleksander Szymon Karczewski (ur. 15 lipca 1897 w Orle w Rosji, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – porucznik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Krzyża Walecznych, ofiara zbrodni katyńskiej.
| porucznik piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
pociąg pancerny Nr 13 „Boruta”, |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys edytuj
Urodził się w rodzinie Michała i Józefiny z Raksimowiczów. Konspiracyjny działacz młodzieży polskiej i „Sokoła”. Wstąpił do I Korpusu Polskiego w Rosji[1]. Uczestnik walk z bolszewikami.
W 1918 Dekretem 261 z 14 stycznia 1919 jako ochotnik przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu podporucznika i otrzymał przydział do pociągów pancernych pozostających w dyspozycji Oddziału III Sztabu Generalnego[2]. W 1920 służył w pociągu pancernym nr 13 „Boruta”. 20 maja 1920 Dekretem L. 2138 został awansowany do stopnia porucznika[3]. W 1921 przeniesiony do pociągu pancernego „Bug”.
W okresie międzywojennym pozostał w wojsku. W 1923 był w 22 pułku piechoty, rok później w stopniu porucznika (starszeństwo z dniem 1 czerwca 1919 i 968 lokatą w korpusie oficerów piechoty) służył w 10 pułku piechoty[4]. Od 1930 w stanie spoczynku, przewidziany do użycia w czasie wojny. Podlegał pod PKU Kutno[5].
W kampanii wrześniowej wzięty do niewoli radzieckiej. Według stanu na kwiecień 1940 był jeńcem obozu w Kozielsku. Między 11 a 12 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD[6] – lista wywózkowa 022/1 poz. 97, nr akt 4443 z 9 kwietnia 1940[7]. Został zamordowany między 13 a 14 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim[6]. Nie został zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943.
Życie prywatne edytuj
Żonaty, miał dwoje dzieci.
Upamiętnienie edytuj
- Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie na stopnień. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 14384) – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie żołnierzy polskich zamordowanych w Katyniu i innych nieznanych miejscach kaźni, nadane przez Prezydenta RP na Uchodźstwie profesora Stanisława Ostrowskiego (11 listopada 1976)
- Krzyż Kampanii Wrześniowej – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie pamiątkowe wszystkich ofiar zbrodni katyńskiej (1 stycznia 1986).
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Walecznych
- Srebrny Krzyż Zasługi[8]
- Medal Niepodległości z 16 marca 1933
- Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej[8]
- Legia Honorowa[1]
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000, s. 251.
- ↑ „Dziennik Rozkazów Wojskowych” (R. 2 Nr 7), 1919, s. 167, 179.
- ↑ „Dziennik Personalny” (R. 1, Nr 21), Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1920, s. 403.
- ↑ Rocznik Oficerski, Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924, s. 145, 382.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw, Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932, s. 908.
- ↑ a b УБИТЫ В КАТЫНИ, Moskwa 2015, s. 370.
- ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 641.
- ↑ a b Rocznik Oficerski, Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928, s. 26,.
Bibliografia edytuj
- Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
- УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, ISBN 978-5-78700-123-5.
- Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. , ISBN 83-905590-7-2.