Wikipedia

Aleksandr Powietkin

rosyjski pięściarz

Aleksandr Władimirowicz Powietkin, ros. Александр Владимирович Поветкин (ur. 2 września 1979 w Kursku) – rosyjski kick-boxer i bokser. Wielokrotny mistrz Rosji, a także mistrz Europy (2002, 2004), świata (2003) i olimpijski (2004) w boksie amatorskim w wadze ciężkiej. Od 2005 roku pięściarz zawodowy wagi ciężkiej. W latach 2011-2013 mistrz świata federacji World Boxing Association.

Aleksandr Powietkin
Ilustracja
Pseudonim

Sasza

Data i miejsce urodzenia

2 września 1979
Kursk

Obywatelstwo

Rosja

Wzrost

189[1] cm

Styl walki

praworęczny

Kategoria wagowa

ciężka

Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk

40

Zwycięstwa

36

Przez nokauty

25

Porażki

3

Remisy

1

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Rosja
Igrzyska olimpijskie
złoto Ateny 2004 boks
(waga superciężka)
Mistrzostwa świata
złoto Bangkok 2003 boks (waga superciężka)
Mistrzostwa Europy
złoto Perm 2002 boks (waga superciężka)
złoto Pula 2004 boks (waga superciężka)
  1. ↑ Bilans walk aktualny na 27 marca 2021.
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Sportowa kariera edytuj

Boks trenuje od 13 roku życia. W 1995 roku został mistrzem Rosji młodzików, a dwa lata później również juniorów. Na początkowym etapie kariery uprawiał również z sukcesami kick-boxing.

Kick-boxing edytuj

W 1997 roku został w Moskwie mistrzem świata juniorów (do lat 19). Dwa lata później we włoskim Caorle zdobył amatorskie mistrzostwo świata WAKO w formule full contact w wadze superciężkiej[2]. W 2000 roku w Nikozji został mistrzem Europy zawodowców.

Boks amatorski edytuj

W 2000 roku porzucił kick-boxing, aby skoncentrować się wyłącznie na boksie. W tym samym roku zdobył w Samarze mistrzostwo Rosji w wadze ciężkiej (do 91 kg). W 2001 roku przeszedł do wagi superciężkiej, w której również zdobył mistrzostwo kraju (Saratów 2001).

W 2001 roku zadebiutował na mistrzostwach świata. Odpadł w ćwierćfinale, przegrywając na punkty z Ukraińcem Ołeksijem Mazikinem. Porażkę tę powetował sobie trzy miesiące później, wygrywając złoty medal na Igrzyskach Dobrej Woli w Brisbane.

W maju 2002 roku obronił mistrzostwo Rosji (Rostów 2002), a w czerwcu zdobył mistrzostwo Europy (Perm 2002), pokonując w finale Roberto Cammarelle (20:16). Następnie w październiku tryumfował w swojej kategorii wagowej na prestiżowym Turnieju im. Feliksa Stamma w Warszawie, ponadto został wybrany najlepszym pięściarzem całego turnieju[3]. Niezwykle udany sezon przypieczętował zdobyciem absolutnego mistrzostwa Rosji, wygrywając we Władywostoku z Aleksiejem Lezinem, byłym mistrzem świata i trzykrotnym mistrzem Europy w wadze superciężkiej. Lezin wziął na Powietkinie rewanż rok później, pokonując go w finale mistrzostw Rosji. Już w następnym miesiącu Powietkin został mistrzem świata (Bangkok 2003), wygrywając na punkty (29:27) w zaciętej walce finałowej z Kubańczykiem Pedro Carriónem.

W lutym 2004 roku obronił mistrzostwo Europy (Pula 2004), ponownie pokonując w finale na punkty Cammarelle (30:26). W sierpniu osiągnął największy sukces w swej amatorskiej karierze, tryumfując w turnieju olimpijskim w Atenach. Pokonał w nim kolejno:

Po igrzyskach przeszedł na zawodowstwo. Bilans walk amatorskich: 125 zwycięstw i 7 porażek[5].

Boks zawodowy edytuj

W 2005 roku podpisał kontrakt z niemiecką grupą promotorską Sauerland Events i w czerwcu zadebiutował na zawodowym ringu, nokautując w Kempten (Allgäu) Muhammeda Ali Durmaza (ówczesny bilans 2-2-0). Następnie wygrał 12 kolejnych walk z rzędu (w tym 9 przed czasem), co w 2007 roku zaowocowało zaproszeniem go do występu w 4-osobowym turnieju eliminacyjnym, który miał wyłonić pretendenta do tytułu mistrza świata IBF, będącego w posiadaniu Wołodymyra Kłyczki. W półfinale Powietkin pokonał przez TKO w 11. rundzie byłego mistrza świata IBF i WBO Chrisa Byrda (40-3-1), aby w finale zmierzyć się z niepokonanym Eddiem Chambersem (30-0-0). Walka odbyła się w styczniu 2008 roku w Berlinie. Rosjanin wygrał zdecydowanie na punkty (117:111, 119:109, 116:112)[5]. Do planowanego na grudzień mistrzowskiego pojedynku z Kłyczką jednak nie doszło – Powietkin wycofał się z niego z powodu kontuzji.

Po wymuszonej rehabilitacją 9-miesięcznej przerwie powrócił na ring w walce z mistrzem Igrzysk Panamerykańskich 2003, Jasonem Estradą (15-1-0). Pokonał go w Düsseldorfie przez jednogłośną decyzję sędziów.

W marcu 2010 roku wygrał przez TKO w 5. rundzie z Meksykaninem Javierem Morą (22-5-1), co dało mu ponownie pozycję pretendenta numer 1 do tytułów IBF i WBO Wołodymyra Kłyczki (54-3-0)[6]. Do walki między nimi miało dojść we wrześniu, jednak pod koniec lipca Rosjanin po raz kolejny się z niej wycofał. W rezultacie IBF i WBO wyznaczyły do pojedynku Samuela Petera, a Powietkina karnie przesunęły poza pierwszą dziesiątkę rankingu pretendentów[7].

18 grudnia 2010 roku wygrał jednogłośnie na punkty z zawodowym mistrzem USA organizacji NABA, Nicolaiem Firthą (19-7-1). W 5. rundzie Powietkin doznał złamania nadgarstka prawej ręki i do końca walki był zmuszony boksować głównie lewą[8].

27 sierpnia 2011 roku Powietkin zdobył mistrzostwo świata WBA (nieobsadzone po tym, jak Wołodymyr Kłyczko został awansowany na tzw. "superczempiona"), pokonując w Erfurcie Rusłana Czagajewa (27-1-1) przez jednogłośną decyzję (117:113, 117:113, 116:112)[9]. 25 lutego 2012 roku obronił tytuł, wygrywając po zaciętej walce przez kontrowersyjną decyzję sędziów (w stosunku dwa do remisu) z mistrzem WBO wagi junior ciężkiej Marco Huckiem[10][11]. W kolejnych obronach Rosjanin pokonał szybko przed czasem Hasima Rahmana (29 września 2012) oraz Andrzeja Wawrzyka (17 maja 2013), dzięki czemu ponownie zapewnił sobie prawo do walki z Wołodymyrem Kłyczką (60-3-0).

W lutym 2014 Powietkin podpisał kontrakt z nowo powstałą rosyjską grupą promocyjną "Świat Boksu ", kierowaną przez Andrieja Rjabinskiego na okres trzech lat oraz zaczął trenować z nowym trenerem Iwanem Kirpą[12].

30 maja 2014 w Moskwie wygrał przez nokaut w siódmej rundzie z Manuelem Charrem, a 24 października 2014 z Carlosem Takamem w dziesiątej[13].

22 maja 2015 na gali w Moskwie pokonał przez nokaut w pierwszej rundzie Mike'a Pereza i obecnie jest oficjalnym i obowiązkowym pretendentem do walki o mistrzostwo świata wagi ciężkiej federacji WBC[14].

4 listopada 2015 na gali w Kazaniu pokonał przez techniczny nokaut w 12 rundzie Mariusza Wacha dzięki czemu obronił pas WBC Silver w kategorii ciężkiej.

Walka z Wołodymyrem Kłyczko i kolejne pojedynki edytuj

Na początku lipca pięściarze podpisali kontrakt na walkę, wcześniej ustalili podział zysków − obaj mieli zagwarantowane rekordowe gaże w swoich karierach (Powietkin ponad 5 mln dolarów)[15]. Do pojedynku doszło 5 października 2013 w hali Olimpijskij w Moskwie. Miał on jednostronny przebieg na korzyść Kłyczki, a Powietkin po raz pierwszy w karierze leżał na deskach − i to czterokrotnie (raz pod koniec drugiej rundy i trzy razy w siódmej). Ostatecznie Kłyczko wygrał zdecydowanie na punkty (wszyscy sędziowie punktowali 119:104). Tym samym Powietkin poniósł pierwszą porażkę w zawodowej karierze i stracił mistrzostwo świata WBA. Po walce wielu obserwatorów miało zastrzeżenia do Ukraińca i sędziego ringowego Luisa Pabona. Kłyczko często klinczował, odpychał rywala, ściągał go do dołu, a także walczył łokciami. Mimo to Pabon ostrzegł Ukraińca i odebrał mu punkt dopiero pod koniec walki, w jedenastej rundzie[16][17][18].

21 maja 2016 miała się odbyć walka Powietkina z Amerykaninem Deontayem Wilderem, która niemal w ostatniej chwili została jednak odłożona z powodu pozytywnego wyniku badań antydopingowych Powietkina[19]. W grudniu 2016 Powietkin miał walczyć z Kanadyjczykiem Bermanem Stiverne'em, jednak ponownie znaleziono w jego organizmie środek dopingujący i walka również się nie odbyła[20].

17 grudnia 2016 w Jekaterynburgu pokonał przez nokaut w szóstej rundzie Francuza Johanna Duhaupasa (34-4, 21 KO). 1 lipca 2017 roku na gali w Moskwie pokonał na punkty po 12 rundach Andrieja Rudenkę (120-108, 120-108, 120-109). Zdobył tym samym wakujące pasy WBO International i WBA Continental i wrócił do czołówki najlepszych zawodowych bokserów.

15 grudnia 2017 roku w Jekaterynburgu pokonał jednogłośnie na punkty (120-108, 119-109, 120-107) reprezentanta Rumunii Christiana Hammera (22-4, 12 KO), dzięki czemu obronił pasy WBO International i WBA Continental.

31 marca 2018 w Cardiff, znokautował w piątej rundzie Brytyjczyka Davida Price'a (22-5, 18 KO), zachowując status pretendenta do tytułu mistrza świata federacji WBA.

Walka z Anthonym Joshuą edytuj

22 września 2018 na stadionie Wembley w Londynie zmierzył się z Anthonym Joshuą (21-0, 20 KO) w walce o pasy federacji WBO, IBF, WBA oraz IBO. Poniósł porażkę przez techniczny nokaut w 7 rundzie.

Kolejne pojedynki edytuj

31 sierpnia 2019 w O2 Arenie w Londynie wygrał jednogłośnie na punkty (3x 117-111) z reprezentantem Wielkiej Brytanii Hughiem Furym (23-3, 13 KO) i zdobył tym samym wakujący tytuł WBA International w kategorii ciężkiej.

7 grudnia 2019 na gali Joshua vs Ruiz 2 w Arabii Saudyjskiej zremisował (115-113, 113-115, 114-114) walkę z Michaelem Hunterem (18-1-1, 12 KO).

22 sierpnia 2020 na gali Matchroom Boxing w Brentwood zawalczył o pasy WBC Interim i WBC Diamond z Dillianem Whyte'em (27-2-0, 18 KO). W czwartej rundzie był dwukrotnie liczony, ale w piątej ciężko znokautował swojego rywala[21].

27 marca 2021 w Gibraltarze w walce rewanżowej Dillian Whyte (28-2, 19 KO) znokautował Powietkina (36-3-1, 25 KO) 27 w czwartej rundzie[22].

Przypisy edytuj

  1. ↑ Walka Wawrzyk – Powietkin. "Andrzej musi znokautować rywala, jeśli chce odebrać mu pas". polskatimes.pl, 17 maja 2013.
  2. ↑ Offizielle Ergebnisse der WAKO-WM in Italien (Caorle) 1999. kickboxer.de. [dostęp 2010-04-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-05-17)]. (niem.).
  3. ↑ БОКС. sport-express.ru, 15 października 2002. [dostęp 2010-04-15]. (ros.).
  4. ↑ 24-е золото России: Поветкин победил Мохамеда Али без боя!. sport-express.ru, 29 sierpnia 2004. [dostęp 2010-04-15]. (ros.).
  5. ↑ a b Povetkin beats Chambers, earns shot at heavyweight title. sports.espn.go.com, 27 stycznia 2008. [dostęp 2010-04-15]. (ang.).
  6. ↑ Kliczko: "Promotorzy rzucają Powietkina na pożarcie". ringpolska.pl, 6 kwietnia 2010. [dostęp 2010-04-15].
  7. ↑ Aleksander Powietkin rezygnuje z walki z Kliczko. polskieradio.pl, 23 lipca 2010. [dostęp 2010-08-17].
  8. ↑ Powietkin walczył z kontuzją. bokser.org, 19 grudnia 2010. [dostęp 2010-12-20]. (ang.).
  9. ↑ Powietkin mistrzem WBA po wygranej z Czagajewem. ringpolska.pl. (pol.).
  10. ↑ Powietkin obronił tytuł po ringowej wojnie. ringpolska.pl. (pol.).
  11. ↑ Povetkin defeats Huck by controversial decision. boxingnews24.com. (ang.).
  12. ↑ Поветкин заключил контракт с российской промоутерской компанией. lifenews.ru, 14 lutego 2014. [dostęp 2015-01-21]. (ros.).
  13. ↑ TRENER: W PRZYSZŁYM ROKU POWIETKIN BĘDZIE GOTOWY NA KLICZKĘ. boxing.com, 19 stycznia 2015. [dostęp 2015-01-21]. (pol.).
  14. ↑ Aleksander Powietkin błyskawicznie znokautował Mike'a Pereza. sport.interia.pl. [dostęp 2015-05-22]. (pol.).
  15. ↑ Kliczko vs Powietkin. Rekordowe gaże bokserów. sport.tvp.pl, 24 kwietnia 2013. [dostęp 2013-11-05].
  16. ↑ Więcej zapasów niż boksu. Kliczko zniszczył Rosjanina w walce pełnej fauli. 5 października 2013. [dostęp 2013-11-05].
  17. ↑ Kliczko zdominował Powietkina, niestety przy pomocy sędziego Pabona. bokser.org, 5 października 2013. [dostęp 2013-11-05].
  18. ↑ Adam Berlin: Ugly: Klitschko vs. Povetkin. boxing.com, 5 października 2013. [dostęp 2013-11-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-05)]. (ang.).
  19. ↑ WILDER: NIE MA TAKICH SPECYFIKÓW, KTÓRE URATOWAŁYBY POWIETKINA. bokser.org, 2016-05-16. [dostęp 2016-05-16].
  20. ↑ Aleksander Powietkin zdyskwalifikowany. Były mistrz świata słono zapłaci za doping. sport.se.pl, 2017-03-03. [dostęp 2018-09-23].
  21. ↑ POWIETKIN WSTAŁ Z DESEK I CIĘŻKO ZNOKAUTOWAŁ WHYTE'A! [online], www.bokser.org [dostęp 2020-08-23].
  22. ↑ Tym razem to Whyte znokautował Powietkina! [online], www.bokser.org [dostęp 2021-03-27].

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Aleksandr_Powietkin&oldid=73164252”