Amalia Lindegren

szwedzka malarka i portrecistka

Amalia Euphrosyne Lindegren (ur. 22 maja lub 23 maja 1814 w Sztokholmie, zm. 27 grudnia 1891 tamże[1][2]) – szwedzka artystka, malarka i portrecistka[3]. Członkini Szwedzkiej Królewskiej Akademii Sztuki (1856)[4][5].

Amalia Lindegren
ilustracja
Imię i nazwisko

Amalia Euphrosyne Lindegren

Data i miejsce urodzenia

22 maja 1814
Sztokholm

Data i miejsce śmierci

27 grudnia 1891
Sztokholm

Narodowość

szwedzka

Dziedzina sztuki

malarstwo, portrety

Biografia edytuj

Amalia Lindegren urodziła się w Sztokholmie[1]. Była córką Anny Cathariny Lindgren Ekström (zm. 1817)[6][7] i jej partnera, szlachcica Benjamina Sandelsa (1763–1831)[8], z którym Catharina spotykała się w trakcie małżeństwa z dozorcą Andersem Lindgrenem[7]. W dzieciństwie Amalia była traktowana upokarzająco, co pokazują jej późniejsze obrazy przedstawiające smutne dziewczynki[9][10][11][12].

Początkowo sprzedawała rysunki wykonane w stylu Marii Röhl[2]. W 1839 zaczęła malować farbami olejnymi. Trzy lata później została uczennicą Sophie Adolphine Adlersparre[13][2], a już w 1843 jej prace prezentowane były na pierwszej wystawie[2].

W 1846 jej rysunki zostały dostrzeżone przez artystę i nauczyciela Carla Gustafa Qvarnströma (1810–1867)[4], który był pod tak wielkim wrażeniem jej prac, że dzięki jego znajomościom, jako jedna z czterech kobiet, została przyjęta na studia w Szwedzkiej Królewskiej Akademii Sztuki w 1849[a][2][5]. W 1850 została pierwszą studentką tej uczelni, która otrzymała stypendium, dzięki czemu mogła wyjechać na studia do Paryża[2][4]. Tam została uczennicą Léona Cognieta, a następnie Ange Tissier[3]. W 1854 studiowała w Starej Pinakotece, galerii sztuki w Monachium[2], w latach 1854–1855 w Rzymie[4], a następnie w 1856 uczestniczyła w wystawie światowej w Paryżu, po czym wróciła do Szwecji w 1856[2]. Ponownie odwiedziła Paryż w 1859[16].

Spotkała tam wiele znanych osobistości kultury tamtych czasów, między innymi Fredrikę Bremer, Olofa Enerotha, Wendelę Hebbe i Sophie Adlersparre. Została opisana jako cicha, skromna i introwertyczna osoba, która nigdy nie wyszła za mąż, nie miała kochanków ani nie rozmawiała wiele przy okazji spotkań towarzyskich[2].

Zmarła w Sztokholmie. Przyczyną jej śmierci było zapalenie płuc[17].

Twórczość edytuj

Amalia Lindegren była związana ze szkołą malarstwa w Düsseldorfie[4]. Malowała głównie portrety inspirowane twórczością Adolpha Tidemanda, Hansa Gudego i Pera Nordenberga oraz malarzy niemieckich[18].

W 1857 odbyła podróż do Dalarny[4][19]. Jej obrazy tworzone w sentymentalnym stylu, zawierające motywy chłopskiego codziennego życia w tej krainie, a także dzieła przedstawiające smutne dziewczynki (prawdopodobnie inspirowane jej dzieciństwem) miały uczynić ją „najpopularniejszą szwedzką kobietą-malarką swoich czasów"[2]. Jej najbardziej znanym obrazem jest najprawdopodobniej Lillans sista bädd[4][20]. Wiele jej dzieł było pokazywanych w Paryżu, ale też np. w Filadelfii i Chicago[4].

Jest autorką portretu księżniczki holenderskiej, królowej Szwecji i Norwegii Ludwiki Orańskiej[2][4][5].

Wyróżnienia edytuj

Amalia Lindegren została w 1856 członkinią Królewskiej Szwedzkiej Akademii Sztuki[5]. Była także członkinią honorową Brytyjskiego Towarzystwa Kobiet Artystek w Londynie[5]. Otrzymała nagrodę Litteris et artibus[5].

Uwagi edytuj

  1. Pozostałe trzy to Lea Ahlborn, Agnes Börjesson i Jeanette Möller[14] (w tym czasie studentki nie były formalnie przyjmowane na studia na takich samych warunkach, jak studenci)[15].

Przypisy edytuj

  1. a b Amalia Lindegren [online], geni_family_tree [dostęp 2019-12-04] (pol.).
  2. a b c d e f g h i j k Amalia E Lindegren - Svenskt Biografiskt Lexikon [online], sok.riksarkivet.se [dostęp 2019-12-04].
  3. a b Herman Hofberg i inni, II:71 (Svenskt biografiskt handlexikon), runeberg.org, 1906 [dostęp 2019-12-05] (szw.).
  4. a b c d e f g h i Amalia Lindegren [online], Europeana Exhibitions [dostęp 2019-12-05].
  5. a b c d e f Amalia Lindegren - Historiesajten [online], historiesajten.se [dostęp 2019-12-05].
  6. Anna Catharina Lindgren [online], geni_family_tree [dostęp 2019-12-04] (pol.).
  7. a b Anders Lindgren [online], geni_family_tree [dostęp 2019-12-04] (pol.).
  8. Benjamin Sandels [online], geni_family_tree [dostęp 2019-12-04] (pol.).
  9. Jim Lane, Art Now and Then: Amalia Lindegren [online], Art Now and Then, 14 grudnia 2014 [dostęp 2019-12-07].
  10. Porträtt föreställande en ung Lilly von Ehrenclou by AmaliaLindegren [online], www.artnet.com [dostęp 2019-12-07].
  11. Portræt af kammerherre greve Axel Pontus von Rosen som barn by AmaliaLindegren [online], www.artnet.com [dostęp 2019-12-07].
  12. AMALIA LINDEGREN, tillskriven, olja på duk, otydligt signerad. [online], Bukowskis [dostęp 2019-12-07] [zarchiwizowane z adresu 2019-12-07] (ang.).
  13. Sophie Adolphine Adlersparre [online], skbl.se [dostęp 2019-12-14].
  14. Lewenhaupt i inni, Svenska kvinnor: föregångare, nyskapare, Lund: Signum, 1990, ISBN 91-87896-03-6, OCLC 24445519 [dostęp 2019-12-04].
  15. Bengtsson, Eva-Lena ”Konstakademien och Mejan”, i Kungl. Konsthögskolan Vårutställning 2005 (Utställningskatalog), 2005.
  16. Amalia Lindegren [online], Porto Venere [dostęp 2019-12-07].
  17. Adolf Fredriks kyrkoarkiv, Död- och begravningsböcker, SE/SSA/0001/F I/13 (1889-1892) - Riksarkivet - Sök i arkiven [online], sok.riksarkivet.se [dostęp 2019-12-04].
  18. AMALIA LINDEGREN [online], www.lexikonettamanda.se [dostęp 2019-12-07].
  19. Michelle Facos, An Introduction to Nineteenth-Century Art, Taylor & Francis, 22 lutego 2011, s. 263, ISBN 978-1-136-84071-5 [dostęp 2019-12-07] (ang.).
  20. Neil Kent, The Soul of the North: A Social, Architectural and Cultural History of the Nordic Countries, 1700-1940, Reaktion Books, 2001, s. 77, ISBN 978-1-86189-067-2 [dostęp 2019-12-07] (ang.).