Ambasada RP w Kijowie
Ambasada Rzeczypospolitej Polskiej w Kijowie[2] (ukr. Посольство Республіки Польща в Києві[3]) – polska placówka dyplomatyczna w stolicy Ukrainy, Kijowie.
| |
 Ambasada Rzeczypospolitej Polskiej w Kijowie | |
| Państwo | |
|---|---|
| Data utworzenia |
1921, 1947 (konsulat), 1992 |
| Chargé d’affaires |
Agnieszka Góralska |
| Adres | |
| Jarosławiw Wał 12, 01901 Kijów | |
Położenie na mapie Kijowa  | |
Położenie na mapie Ukrainy  | |
Położenie na mapie Kijowa i obwodu kijowskiego  | |
 50°27′00″N 30°30′43″E/50,450000 30,511944
| |
| Strona internetowa | |
![Ambasada Rzeczypospolitej Polskiej na Ukrainie z siedzibą w Kijowie[1]](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/0/0c/Red_pog.svg/6px-Red_pog.svg.png){kind=small}
Podział organizacyjny edytuj
- Wydział Polityczny
- Biuro Attaché Obrony
- Wydział Ekonomiczny
- Wydział Administracji i Finansów
- Wydział Konsularny
- Okręg konsularny obejmuje Kijów oraz obwody: kijowski, kirowohradzki, czerkaski i czernihowski.
Historia przedstawicielstwa i siedziby edytuj
1918–1921 edytuj
Pierwsze przedstawicielstwo dyplomatyczne w Kijowie powołały władze Rzeczypospolitej Polskiej po traktacie brzeskim w okresie Państwa Ukraińskiego, zwanego też Hetmanatem (1918–1919). Początkowo było określane jako Królewsko-Polskie Przedstawicielstwo na Ukrainie, następnie Poselstwo Polskie na Ukrainie. Po uznaniu przez niepodległe państwo polskie Ukraińskiej Republiki Ludowej (1920) Polska utrzymywała posła przy rządzie URL, do wycofania jego uznania po traktacie ryskim z Rosją Sowiecką i marionetkową Ukrainą Sowiecką (USRR).
1921–1939 edytuj
Stosunki dyplomatyczne pomiędzy Polską a USRR utrzymywano w latach 1921–1923, poselstwo RP pełniło misję w ówczesnej (do 1934) stolicy Ukraińskiej SRR – Charkowie. W Kijowie utrzymywano placówkę konsularną (konsulat 1919, konsulat 1926–1934, konsulat generalny 1934–1939). W 1921 konsulat mieścił się przy ul. Żytomierskiej, w latach 1930–1939 przy ówczesnej ul. Karola Liebknechta 1 (dziś ul. Szowkowyczna). Wobec powstania ZSRR Ukraińska SRR utraciła w 1923 prawo do samodzielnej reprezentacji dyplomatycznej i przyjmowania dyplomatów zagranicznych. Po agresji ZSRR na Polskę 17 września 1939 ostatni konsul generalny RP w Kijowie Jerzy Matusiński został 30 września 1939 z pogwałceniem immunitetu dyplomatycznego aresztowany przez NKWD i zamordowany w do dziś nie wyjaśnionych okolicznościach.
1945–1991 edytuj
Po II wojnie światowej PRL otworzyła konsulat w Kijowie w 1948. Mieścił się przy ul. Liebknechta 28. W latach 1950–1957 był to konsulat, następnie konsulat generalny.
po 1992 edytuj
Współcześnie stosunki dyplomatyczne Polska i Ukraina nawiązały 4 stycznia 1992 po rozpadzie ZSRR i uzyskaniu niepodległości przez Ukrainę. Oba państwa utworzyły własne przedstawicielstwa dyplomatyczne i konsularne.
Do 2014 funkcjonował w Sewastopolu Konsulat Generalny RP, ewakuowany 8 marca po rosyjskiej okupacji półwyspu[4]. W 2012 został otwarty Konsulat Generalny RP w Doniecku, który został następnie zawieszony w 2014, a ostatecznie zamknięty w 2015 w konsekwencji wojny w Donbasie.
W lutym 2022 ambasador Bartosz Cichocki obok nuncjusza apostolskiego był jedynym ambasadorem, który nie wyjechał z Kijowa podczas jego oblężenia[5].
Posłowie/Ambasadorowie RP na Ukrainie edytuj
- 1918 – Stanisław Wańkowicz, poseł RP w Kijowie, przy rządzie Hetmanatu[6]
- 1919–1921 – Bohdan Kutyłowski, poseł RP przy rządzie Ukraińskiej Republiki Ludowej
- 1921 – Franciszek Jan Pułaski, chargé d’affaires przy rządzie Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej w Charkowie
- 1921–1923 – Franciszek Charwat, chargé d’affaires j.w.
- 1923–1924 – Marceli Szarota, chargé d’affaires j.w.
Wobec powstania ZSRR Ukraińska SRR utraciła prawo do samodzielnej reprezentacji dyplomatycznej i przyjmowania dyplomatów zagranicznych. Funkcje komisariatu ludowego spraw zagranicznych USRR przejął komisariat ludowy spraw zagranicznych ZSRR, a następnie MSZ ZSRR. Stosunki dyplomatyczne Polski z Ukrainą zostały wznowione po deklaracji niepodległości Ukrainy i uznaniu niepodległości państwa ukraińskiego przez Polskę w grudniu 1991.
Po 1991:
Kierownicy konsulatu w Kijowie edytuj
- 1921–1923 – Adam Roszkowski[7], konsul
- 1926–1930 – Mieczysław Babiński, konsul
- 1930–1933 – Henryk Jankowski
- 1933–1934 – Stanisław Sośnicki, konsul
- 1935–1937 – Jan Karszo-Siedlewski, radca ambasady, kier. KG
- 1937–1939 – Jerzy Matusiński, radca ambasady, kier. KG
- 1947–1948 – Aleksander Chłond, kier. KG
- 1948–1949 – Paweł Włoński, wicekonsul, kier. KG
- 1949– – Marian Cieślik, konsul
- 1952–1953 – Henryk Gordon, wicekonsul, kier. konsulatu
- 1953–1955 – Piotr Kiergiet, konsul
- 1957–1965 – Wanda Michalewska, konsul generalny
- 1965–1969 – Szczepan Stec
- 1969–1973 – Janusz Grochulski, konsul generalny
- 1975–1978 – Leon Tomaszewski, konsul generalny
- 1978–1979 – Władysław Nowak, konsul generalny
- 1979–1981 – Kazimierz Dera, konsul generalny
- 1981–1982 – Leon Kotarba, konsul generalny
- 1982–1983 – Józef Nowotny, konsul generalny
- 1983–1986 – Władysław Kruk, konsul generalny
- 1987–1990 – Ryszard Polkowski, konsul generalny
Zobacz też edytuj
- Polsko-Ukraińska Izba Gospodarcza
- Ambasada Ukrainy w Polsce
- Instytut Polski w Kijowie
- Konsulat Generalny Rzeczypospolitej Polskiej w Charkowie
- Konsulat Generalny Rzeczypospolitej Polskiej we Lwowie
- Konsulat Generalny Rzeczypospolitej Polskiej w Łucku
- Konsulat Generalny Rzeczypospolitej Polskiej w Odessie
- Konsulat Generalny Rzeczypospolitej Polskiej w Winnicy
Przypisy edytuj
- ↑ Obwieszczenie Ministra Spraw Zagranicznych z dnia 17 sierpnia 2021 r. w sprawie wykazu jednostek organizacyjnych podległych Ministrowi Spraw Zagranicznych lub przez niego nadzorowanych (M.P. z 2021 r. poz. 809).
- ↑ Ambasada RP w Kijowie. Serwis Rzeczypospolitej Polskiej. [dostęp 2022-07-22]. (pol.).
- ↑ Посольство Республіки Польща в Києві. Serwis Rzeczypospolitej Polskiej. [dostęp 2022-07-22]. (ukr.).
- ↑ Krym: Ewakuacja polskiego konsulatu w Sewastopolu.
- ↑ Ambasador RP w Kijowie: to miasto jest nie do zdobycia [online], polsatnews.pl, 2 marca 2022 [dostęp 2022-03-02] [zarchiwizowane z adresu 2022-03-02].
- ↑ Stanisław Wańkowicz – epitafium na Rossie.
- ↑ Prezes Polskiej Komisji Repatriacyjnej w Kijowie według Teofil Skalski: Terror i cierpienie: Kościół katolicki na Ukrainie 1900-1932, „Norbertinum” Lublin 1995, s. 220, 226, 252, ISSN 1426-5354.
Bibliografia edytuj
- Mirosław Golon: Moskwa, Kijów, Mińsk, Leningrad, Wilno…, Problem utworzenia i działalności polskich placówek konsularnych w ZSRR w latach 1944–1972, [w:] Mieczysław Wojciechowski (red.), Polska polityka wschodnia w XX wieku, Włocławek-Toruń 2004, s. 201–237.
- Stosunki dyplomatyczne Polski. Informator. Tom I. Europa 1918–2006, Ministerstwo Spraw Zagranicznych, Archiwum/Wydawnictwo Askon, Warszawa 2007, s. 584, ISBN 978-83-7452-019-5.
- Jan Jacek Bruski: Nieznane polskie dokumenty na temat Hołodomoru. Efekty rekonesansu archiwalnego w Moskwie, [w:] Nowa Ukraina nr 1–2/2008, s. 67.
- Michał Kolasiński: Polskie poselstwo w Kijowie (październik 1918 – luty 1919) w świetle ukraińskich archiwaliów, Historia i Polityka, tom VII, rok 2008, s. 9–24.