Anakonda zielona

Anakonda zielona
	Eunectes murinus
	(Linnaeus, 1758)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	gady
Rząd	łuskonośne
Podrząd	węże
Rodzina	dusicielowate
Podrodzina	boa
Rodzaj	Eunectes
Gatunek	anakonda zielona
Synonimy
	Eunectes barbouri Dunn & Conant 1936;
	Eunectes barbouri Dunn & Conant 1936;
	Zasięg występowania
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Anakonda zielona (Eunectes murinus) – gatunek węży z rodziny dusicieli, podrodziny boidae, znany także jako anakonda olbrzymia. Zamieszkuje dorzecza Amazonki i Orinoko (występuje na terenie prawie całej Brazylii, Kolumbii i Wenezueli, jak również we wschodnim Peru i Ekwadorze, północnej Boliwii i Paragwaju). Jeden z największych węży na świecie, ale nie najdłuższy.

Charakterystyka edytuj

Choć większe rozmiary osiąga pyton siatkowy, anakondy są znacznie cięższe i mogą osiągać nawet 250 kg masy ciała (jest to możliwe dzięki wodnemu środowisku – anakonda potrafi pływać z szybkością 20 km/godz. i trwać w zanurzeniu 20 minut), przy średnicy 30 cm i obwodzie 1 m. Samice są wyraźnie większe od samców. Samice średnio osiągają 4–4,5 m długości oraz masę 60–70 kg. Samce przeciętnie osiągają około 2,5–3 m, przy czym są znacznie szczuplejsze od samic. Bardzo rzadko spotkać można samicę mierzącą ponad 5 m i ważącą ponad 100 kg. Head i współpracownicy (2009) podają, że najdłuższa zmierzona anakonda, której pomiar jest weryfikowalny, mierzyła ok. 9 m długości^[2].

Pożywienie i polowanie edytuj

Anakondy czają się na zdobycz w wodzie lub jej pobliżu, po czym znienacka atakują. Przytrzymują pyskiem i owijają się wokół ofiary. Ściskając silnymi mięśniami, doprowadzają do zatrzymania krążenia krwi: gdy zwierzę próbuje się wyrwać lub złapać oddech, wąż zaciska sploty silniej. Po zabiciu połykają zdobycz w całości zaczynając od głowy. Po obfitym posiłku anakonda nie czuje głodu przez kilka tygodni, a bez szkody dla zdrowia może nie jeść przez wiele miesięcy.

Rozród edytuj

Przed okresem godów węże te zapadają w sen zimowy. Choć de facto w tej części świata zima nie występuje, podczas grudnia i stycznia opady są nieco mniejsze i anakondy chowają się do głębokich jezior, gdzie czerpią powietrze z wielkich pęcherzy powietrza. Samice odizolowane od samców mogą rozmnażać się partenogenetycznie^[3].

Przypisy edytuj

↑ Eunectes murinus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
↑ Jason J. Head, Jonathan I. Bloch, Alexander K. Hastings, Jason R. Bourque, Edwin A. Cadena, Fabiany A. Herrera, P. David Polly i Carlos A. Jaramillo. Giant boid snake from the Palaeocene neotropics reveals hotter past equatorial temperatures. „Nature”. 457, s. 715–717, 2009. DOI: 10.1038/nature07671. (ang.).
↑ Hiroki Shibata, Shuichi Sakata, Yuzo Hirano, Eiji Nitasaka i Ai Sakabe. Facultative parthenogenesis validated by DNA analyses in the green anaconda (Eunectes murinus). „PLoS ONE”. 12(12): e0189654, 2017. DOI: 10.1371/journal.pone.0189654. (ang.).

Linki zewnętrzne edytuj

[itis-1] Eunectes murinus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).

[2] Jason J. Head, Jonathan I. Bloch, Alexander K. Hastings, Jason R. Bourque, Edwin A. Cadena, Fabiany A. Herrera, P. David Polly i Carlos A. Jaramillo. Giant boid snake from the Palaeocene neotropics reveals hotter past equatorial temperatures. „Nature”. 457, s. 715–717, 2009. DOI: 10.1038/nature07671. (ang.).

[3] Hiroki Shibata, Shuichi Sakata, Yuzo Hirano, Eiji Nitasaka i Ai Sakabe. Facultative parthenogenesis validated by DNA analyses in the green anaconda (Eunectes murinus). „PLoS ONE”. 12(12): e0189654, 2017. DOI: 10.1371/journal.pone.0189654. (ang.).

[1]

[2]

[3]