Wikipedia

André Messager

André Charles Prosper Messager (ur. 30 grudnia 1853 w Montluçon, zm. 24 lutego 1929 w Paryżu[1][2]) – francuski kompozytor i dyrygent.

André Messager
Ilustracja
Imię i nazwisko

André Charles Prosper Messager

Data i miejsce urodzenia

30 grudnia 1853
Montluçon

Pochodzenie

francuskie

Data i miejsce śmierci

24 lutego 1929
Paryż

Instrumenty

fortepian, organy

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor, dyrygent

Odznaczenia
Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)
podpis
Multimedia w Wikimedia Commons

Życiorys edytuj

W latach 1869–1874 uczył się w École de Musique Classique et Religieuse u Eugène’a Gigouta (harmonia) i Clémenta Loreta (organy), pobierał też naukę u Gabriela Faurégo i Camille’a Saint-Saënsa[1]. Pełnił funkcję organisty w paryskich kościołach St Sulpice (1874), St Paul-St Louis (1881) i Ste Marie-des-Batignolles (1882–1884)[1][2]. W 1876 roku swoją Symfonią A-dur zdobył I nagrodę w konkursie zorganizowanym przez Société des Auteurs et Compositeurs de Musique[1]. W latach 70. XIX wieku dyrygował i pisał balety dla Folies Bergère, a w 1880 roku prowadził przez jeden sezon Eden-Théâtre w Brukseli[1][2]. W 1883 roku na zlecenie wydawnictwa Enoch dokończył operetkę Firmina Bernicata François-les-Bas-Bleus[1]. Pisał cieszące się dużą popularnością na scenach francuskich i angielskich operetki[1]. Działał też jako dyrygent, propagując twórczość Richarda Wagnera, współczesnych kompozytorów francuskich (Claude Debussy, Gabriel Fauré, Maurice Ravel) oraz muzykę dawną (Christoph Willibald Gluck, Jean-Philippe Rameau)[1]. Poprowadził prapremierowe przedstawienie opery Debussy’ego Peleas i Melisanda (1902)[2]. Był dyrektorem muzycznym Opéra-Comique (1898–1903) i Opéra de Paris (1907–1914)[1][2]. Od 1901 do 1907 roku pełnił też funkcję dyrektora artystycznego londyńskiego Covent Garden Theatre[2]. W 1905 roku dyrygował Concerts Lamoureux[1][2]. Od 1908 do 1919 roku był dyrygentem Société des Concerts du Conservatoire[1][2]. W sezonie 1924 dyrygował zespołem Ballets Russes Siergieja Diagilewa[1][2].

Od 1926 roku był członkiem Académie des beaux-arts[1][2]. Odznaczony został Legią Honorową[1]. Był żonaty z kompozytorką Alice Maude Davies (pseud. Hope Temple, 1858–1938)[1][2]. Został pochowany na cmentarzu Passy koło Gabriela Faurégo i Claude’a Debussy’ego[1].

Wybrane kompozycje edytuj

(na podstawie materiałów źródłowych[1])

Utwory orkiestrowe

  • Symfonia A-dur (1875)
  • ballada orkiestrowa Loreley (ok. 1880)

Utwory kameralne

  • Trois pièces na skrzypce i fortepian (1897)

Utwory fortepianowe

  • Impromptu (1889)
  • Habanera (1889)
  • Menuet (1889)
  • Mazurka (1889)
  • Caprice polka (1889)
  • Valse (1889)
  • Pavane des fées (1889)
  • Souvenirs de Bayreuth (1899)
  • Trois valses na fortepian na 4 ręce (1884)

Pieśni na głos i fortepian

  • Nouveau printemps (1885)
  • Amour d’hiver (1911)

Kantaty

  • Prométhée enchaîné (ok. 1877)
  • Don Juan et Haydée (ok. 1880)

Opery

  • opera komiczna La béarnaise (wyst. 1885)
  • opera komiczna Le bourgeois de Calais (wyst. 1887)
  • opera komiczna La basoche (wyst. 1890)
  • dramat liryczny Hélène (wyst. 1891)
  • komedia liryczna Madame Chrysanthème (wyst. 1893)
  • opera komiczna Le chevalier d’Harmental (wyst. 1896)
  • opera komiczna Véronique (wyst. 1898)
  • opera komiczna Les dragons de l’impératrice (wyst. 1905)
  • komedia liryczna Fortunio (wyst. 1907)
  • legenda liryczna Béatrice (wyst. 1914)
  • opera Monsieur Beaucaire (wyst. 1919)
  • komedia muzyczna La petite functionnaire (wyst. 1921)
  • komedia muzyczna L’amour masqué (wyst. 1923)

Operetki

  • Le mari de la reine (wyst. 1889)
  • La fiancée en loterie (wyst. 1896)
  • Les p’tites Michu (wyst. 1897)
  • Coups de roulis (wyst. 1928)

Balety

  • Fleur d’oranger (1878)
  • Les vins de France (1879)
  • Mignons et vilains (1879)
  • Les deux pigeons (1886)
  • Scaremouche (1891)
  • Amants éternels (1893)
  • Les chevalier aux fleurs (1897)
  • Une aventure de la guimard (1900)

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 6. Część biograficzna m. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2000, s. 200–201. ISBN 83-224-0656-8.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2419–2420. ISBN 0-02-865529-X.

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=André_Messager&oldid=71332918”