Wikipedia

Andrzej Duks

Andrzej Piotr Duks (ur. 6 listopada 1962 w Szamotułach) – generał dywizji Wojska Polskiego; szef sztabu – zastępca dowódcy 9 pułku zmechanizowanego i 6 Brygady Kawalerii Pancernej (1995–1999); szef sztabu 16 Pomorskiej Dywizji Zmechanizowanej (2002–2005); szef Zarządu Planowania Rozwoju Sił Zbrojnych w Generalnym Zarządzie Planowania Strategicznego – P5 w Sztabie Generalnym Wojska Polskiego (2005–2007); szef Inspektoratu Uzbrojenia Ministerstwa Obrony Narodowej (2010–2012).

Andrzej Piotr Duks
generał dywizji w st. spocz. generał dywizji w st. spocz.
Data i miejsce urodzenia

6 listopada 1962
Szamotuły, Polska

Przebieg służby
Lata służby

1981–2013

Siły zbrojne

Siły Zbrojne PRL
Siły Zbrojne RP

Jednostki

• WSOWZ
• 12 pułk zmechanizowany
• Akademia Obrony Narodowej
• 9 pułk zmechanizowany
• 6 Brygada Kawalerii Pancernej
• 12 Dywizja Zmechanizowana
• United States Army Command and General Staff College
• 16 Pomorska Dywizja Zmechanizowana
• Polski Kontyngent Wojskowy w Iraku
• Sztab Generalny Wojska Polskiego
• Ministerstwo Obrony Narodowej

Stanowiska

• dowódca plutonu rozpoznania w pz
• dowódca kompanii rozpoznawczej w pz
• starszy oficer operacyjny pz
• szef sztabu–zastępca dowódcy w pz
• szef sztabu–zastępca dowódcy w BPanc
• szef CIMIC w DZ
• szef sztabu Dywizji Zmechanizowanej
• szef Zarządu Planowania Rozwoju Sił Zbrojnych w Sztabie Generalnym Wojska Polskiego
• dyrektor Departamentu Polityki Zbrojeniowej w Ministerstwie Obrony Narodowej
• radca–koordynator w Ministerstwie Obrony Narodowej ds. uzbrojenia i modernizacji
• szef Inspektoratu Uzbrojenia Ministerstwa Obrony Narodowej

Główne wojny i bitwy

Stabilizacja Iraku

Odznaczenia
Srebrny Krzyż Zasługi Gwiazda Iraku Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Medal Pamiątkowy Wielonarodowej Dywizji Centrum-Południe w Iraku Odznaka "Za wierną służbę pod sztandarami" (Bułgaria) Medal XXX-lecia ZZWP

Życiorys edytuj

Wykształcenie edytuj

Absolwent Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych we Wrocławiu (1985); studia podyplomowe w Akademii Obrony Narodowej (1994); kurs taktyczno-operacyjny w Akademii Obrony Narodowej (1999). W 2002 ukończył studia w akademii dowódczo-sztabowej (United States Army Command and General Staff College – CGSC) w Fort Leavenworth (Kansas, USA). Ukończył kurs CIMIC w szkole NATO w Oberammergau oraz kurs SERA dla wyższej kadry zarządzającej w École Militaire w Paryżu[1].

Służba wojskowa edytuj

Andrzej Duks zawodową służbę wojskową rozpoczął w 1985 na stanowisku dowódcy plutonu rozpoznania, a następnie dowódcy kompanii rozpoznawczej w 12 pułku zmechanizowanym w Gorzowie Wielkopolskim. Po ukończeniu AON został skierowany do Stargardu Szczecińskiego, gdzie obejmował kolejno stanowiska: starszego oficera operacyjnego (1994); szef sztabu – zastępcy dowódcy 9 pułku zmechanizowanego i 6 Brygady Kawalerii Pancernej (1995–1999). W 1999 objął w Szczecinie funkcję szefa Wydziału Współpracy Cywilno-Wojskowej (CIMIC) w 12 Dywizji Zmechanizowanej, którym był do 2001[1]. W 2002 otrzymał przydział służbowy do Elbląga na stanowisko szefa sztabu 16 Pomorskiej Dywizji Zmechanizowanej. Od 18 lipca 2004 do 1 lutego 2005 wraz z żołnierzami 16 DZ uczestniczył w III zmianie w składzie Międzynarodowych Sił Stabilizacyjnych Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Iraku na stanowisku szefa sztabu Wielonarodowej Dywizji Centrum–Południe[1].

1 marca 2005 rozpoczął służbę w Warszawie w Sztabie Generalnym Wojska Polskiego na stanowisku szefa Zarządu Planowania Rozwoju Sił Zbrojnych Generalnego Planowania Strategicznego – P5 w Sztabie Generalnym WP[2]. Następnie objął funkcję zastępcy szefa Zarządu Planowania Strategicznego – P5[1]. W dniu 11 listopada 2006 został mianowany przez prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Kaczyńskiego na stopień generała brygady[1][3]. W latach 2007–2010 był dyrektorem Departamentu Polityki Zbrojeniowej Ministerstwa Obrony Narodowej; w tym czasie współtworzył nowy system pozyskiwania uzbrojenia i sprzętu wojskowego dla Sił Zbrojnych[1]. Z dniem 1 marca 2010 został radcą–koordynatorem w pionie podsekretarza stanu w MON ds. uzbrojenia i modernizacji[4]. Od 1 stycznia 2011 sprawował funkcję szefa Inspektoratu Uzbrojenia MON[5].

9 sierpnia 2011 prezydent RP Bronisław Komorowski mianował go na stopień generała dywizji (akt mianowania odebrał 11 listopada 2006)[6]. 10 stycznia 2012 przewodniczył w rozmowach polsko-amerykańskich dotyczących ulepszenia sieci dostaw uzbrojenia i sprzętu wojskowego do Polski[a]. 28 września 2012, w obecności podsekretarza stanu w MON do spraw uzbrojenia i modernizacji Waldemara Skrzypczaka, przekazał obowiązki szefa Inspektoratu Uzbrojenia gen. bryg. Sławomirowi Szczepaniakowi[8]. 28 stycznia 2013, w związku odejściem z czynnej służby, został pożegnany wraz z gronem odchodzących generałów przez ministra obrony narodowej Tomasza Siemoniaka i szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego generała Mieczysława Cieniucha otrzymując pamiątkowy ryngraf[9]. Z dniem 31 stycznia 2013 w wieku 51 lat zakończył zawodową służbę wojskową[9]. 15 sierpnia 2013, w związku z odejściem w stan spoczynku, został uhonorowany pamiątkowym ryngrafem na dziedzińcu Belwederu w Warszawie przez prezydenta RP Bronisława Komorowskiego[10].

Jest żonaty, ma dwóch synów. Zna język angielski i niemiecki. Jego pasje to wędkarstwo, siatkówka, koszykówka, biegi oraz literatura[1].

Awanse edytuj

(...)

Ordery i odznaczenia edytuj

Uwagi edytuj

  1. ↑ Prowadził rozmowy z delegacją amerykańską Agencji Zarządzania Kontraktami Obrony (Defense Contract Management Agency – DCMA ), z szefem DCMA International kadm. Robertem J. Gilbeau[7].

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d e f g h Jasiński 2012 ↓, s. 25.
  2. ↑ Komorowski 2006 ↓, s. 87.
  3. ↑ Komorowski 2007 ↓, s. 262.
  4. ↑ Jasiński 2011 ↓, s. 71.
  5. ↑ Jasiński 2011 ↓, s. 24.
  6. ↑ Jasiński 2012 ↓, s. 147.
  7. ↑ Jasiński 2013 ↓, s. 8.
  8. ↑ a b c Jasiński 2013 ↓, s. 171.
  9. ↑ a b Jasiński 2014 ↓, s. 19.
  10. ↑ Jasiński 2014 ↓, s. 152.
  11. ↑ M.P. z 2006 r. nr 87, poz. 895
  12. ↑ M.P. z 2011 r. nr 84, poz. 862 – pkt 2.
  13. ↑ M.P. z 2004 r. nr 34, poz. 593 – pkt 43.

Bibliografia edytuj

  • dr Grzegorz Jasiński (red.): Kronika Wojska Polskiego 2013. Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2014, s. 19; 152. ISSN 1734-2317.
  • dr Grzegorz Jasiński (red.): Kronika Wojska Polskiego 2012. Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2013, s. 8; 106; 171; 172. ISSN 1734-2317.
  • dr Grzegorz Jasiński (red.): Kronika Wojska Polskiego 2011. Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2012, s. 47; 128; 147. ISSN 1734-2317.
  • dr Grzegorz Jasiński (red.): Kronika Wojska Polskiego 2010. Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2011, s. 24; 71. ISSN 1734-2317.
  • Krzysztof Komorowski (red.): Kronika Wojska Polskiego 2006. Warszawa: Fundacja Polonia Militaris, 2007, s. 262. ISSN 1734-2317.
  • Krzysztof Komorowski (red.): Kronika Wojska Polskiego 2005. Warszawa: Fundacja Polonia Militaris, 2006, s. 87. ISSN 1734-2317.
  • Dziennik Urzędowy Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” z 2004; 2006; 2011

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Andrzej_Duks&oldid=73273048”