Andrzej Kuczborski ps. Wojciech (ur. 9 maja 1913 w Strzemieszycach, zm. 23 maja 1948 niedaleko Kątów Wrocławskich) – członek polskiego ruchu oporu podczas II wojny światowej, kapitan Narodowych Sił Zbrojnych, powstaniec warszawski. Podczas okupacji używał imion i nazwisk: Robert Grochowski, Stefan Zaręba (Zaremba), Tadeusz Jerzy Słostowski

Andrzej Kuczborski
Wojciech
kapitan kapitan
Data i miejsce urodzenia

9 maja 1913
Strzemieszyce

Data i miejsce śmierci

23 maja 1948
okolice Kątów Wrocławskich

Przebieg służby
Lata służby

do 1948

Siły zbrojne

Narodowe Siły Zbrojne

Jednostki

oddział NSZ "Aleksandrówka"

Stanowiska

dowódca oddziału (luty - maj 1943),

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa, powstanie warszawskie

Odznaczenia
Krzyż Narodowego Czynu Zbrojnego (nadany w 1944)

Życiorys edytuj

Kierował Pogotowiem Akcji Zbrojnej Okręgu III Lubelskiego NSZ (do maja 1943 roku). W lutym 1943 roku przybył z Warszawy na Lubelszczyznę z zadaniem reaktywowania oddziału NSZ "Aleksandrówka" po śmierci jego dowódcy por. Jerzego Niewiadomskiego ps. "Lech". Udało mu się reaktywować jednostkę i utworzyć stałą bazę w folwarku Borów. Pod jego dowództwem oddział stoczył potyczki z Niemcami: pod Józefowem, w Zakrzówku, pod Szklarnią oraz w Kraśniku. W dniu 23 maja 1943 roku został ranny w bitwie pod Wilkołazem, w wyniku czego przeniesiono go do Warszawy. W okresie od lipca do sierpnia 1944 roku kierował Wydziałem V Komendy Głównej NSZ[1]. Podczas powstania walczył w szeregach Zgrupowania AK Bartkiewicz na północnym Śródmieściu. Po zakończeniu walk trafił do niewoli niemieckiej (nr jeniecki 47248) i był więźniem Stalagu XI A Altengrabow i jego podobozu Kriegsgefangenen-Lazarett Gross Lübars. Będąc w niewoli, w 1944 roku został odznaczony Srebrnym Krzyżem Narodowego Czynu Zbrojnego z Mieczami, został też przedstawiony do odznaczenia Orderem Virtuti Militari.
Po zakończeniu wojny związał się z powstałym w Ratyzbonie ośrodkiem wywiadowczym, utworzonym pod auspicjami Brygady Świętokrzyskiej oraz 2 Korpusu Polskiego Polskich Sił Zbrojnych[2]. Powrócił do kraju wraz z żoną Wandą z domu Wejt. W dniu 23 maja 1948 roku oboje zostali zamordowani w okolicach Kątów Wrocławskich. W wyniku śledztwa sąd skazał żołnierza radzieckiego, uznając że motywem czynu był rabunek. Rodzina Andrzeja Kuczbowskiego wiązała to morderstwo z jego wojenną i powojenną działalnością w NSZ.

Przypisy edytuj

  1. Struktura organizacyjna i obsada personalna Dowództwa NSZ-ZJ od kwietnia 1944 r.. www.dws-xip.pl. [dostęp 2021-05-20]. (pol.).
  2. Sebastian Bojemski: Narodowe Siły Zbrojne w Powstaniu Warszawskim. wpolityce.pl, 2010-10-13. [dostęp 2021-05-20]. (pol.).

Bibliografia edytuj