Andrzej Pągowski
Andrzej Pągowski (ur. 19 kwietnia 1953 w Warszawie) – artysta grafik, autor plakatów zapowiadających sztuki teatralne, filmy, festiwale sztuk oraz konkursy piosenek.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Narodowość | |
| Język |
polski |
| Alma Mater | |
| Dziedzina sztuki |
grafika użytkowa |
| Epoka |
współczesność |
| Odznaczenia | |
  
| |
| Strona internetowa | |
Życiorys edytuj
Wywodzi się z rodu szlacheckiego herbu Pobóg. Jest synem Franciszka Gustawa Pągowskiego i Krystyny z Modzelewskich[1]. W roku 1978 ukończył z wyróżnieniem, na Wydziale Sztuki Użytkowej, Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych w Poznaniu[2].
W początkach kariery zajmował się rysunkami satyrycznymi – publikował m.in. w „Szpilkach”, „Przekroju”, „Radarze”[2]. Plakaty zaczął projektować w 1976[3]. Oprócz plakatów filmowych w dorobku ma także projekty okładek płyt, ilustracje książkowe, czołówki telewizyjne, teledyski, scenografie teatralne i telewizyjne, oraz znaczków i kartek pocztowych. Był dyrektorem artystycznym magazynów „Scena”, „Moda”, miesięcznika „Playboy” – jest jednym z kilkunastu grafików na świecie, którzy zaprojektowali autorską okładkę tego pisma; wykonywał projekty plastyczne dla kampanii reklamowych, zajmował się również grafiką komputerową. Część jego plakatów poświęcona jest tematom społeczno-politycznym[4].
Jest autorem projektu gwiazdy używanego w Alei Gwiazd w Łodzi[5] (na której również został uhonorowany[6]), a także murali – w Łodzi (m.in. 2018)[7], Oświęcimiu (Life Festival Oświęcim, 2012, 2015)[8] i Warszawie (Muzeum Powstania Warszawskiego, 2008)[9][10].
W 1990 założył agencję reklamową Studio P, która w XXI w. została przekształcona w agencję KreacjaPro[4].
Nagrody i wyróżnienia edytuj
Andrzej Pągowski otrzymał kilkadziesiąt nagród i wyróżnień krajowych. W 2005, za wybitne zasługi w twórczości artystycznej, został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[11] oraz Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[12]., w roku 2011 otrzymał Medal Komisji Edukacji Narodowej, a w 2012 Nagrodę Miasta Stołecznego Warszawy[13].
Za plakat miesiąca uznano między innymi[potrzebny przypis]:
- plakat zapowiadający wystawienie „Szkoły żon” Moliera w 1979 roku;
- plakat zapowiadający XIV Warszawskie Spotkania Teatralne;
- plakat zapowiadający wystawienie dramatu „Król Lear” Szekspira;
i plakaty filmowe[13]:
- plakat filmu „Krzyk” Barbary Sass (1983);
- plakat filmu „Dziecko Rosemary” Romana Polańskiego (1984);
- plakat filmu „Krótki film o zabijaniu” Krzysztofa Kieślowskiego (1988).
Wielokrotnie otrzymywał wyróżnienia publiczności, np. za plakat zapowiadający wystawienie „Antygony” Sofoklesa w marcu 1981 roku[potrzebny przypis]. W 1988 roku otrzymał nagrodę imienia Stanisława Wyspiańskiego, przyznawaną młodym twórcom[13].
Andrzej Pągowski wielokrotnie brał udział w konkursie na najlepszy plakat filmowy ogłaszany przez magazyn „The Hollywood Reporter” w Los Angeles. Sześciokrotnie otrzymał pierwszą nagrodę (po raz pierwszy w 1981 roku za plakat ilustrujący musical „Hair”), raz przyznano mu drugą nagrodę, cztery razy zajął trzecie miejsce, a dwukrotnie otrzymał wyróżnienie[13].
12 października 2018 w łódzkiej Alei Gwiazd, przy ul. Piotrkowskiej 70, odsłonięto gwiazdę honorującą osiągnięcia Andrzeja Pągowskiego[6]. W 2019 został laureatem X edycji konkursu Wybitny Polak[14].
Twórczość edytuj
Poza prywatnymi zbiorami prace Andrzeja Pągowskiego znajdują się m.in. w nowojorskich Metropolitan Museum of Art i Museum of Modern Art, madryckim Círculo de Bellas Artes, Muzeum Plakatu w Lahti, Muzeum Plakatu w Wilanowie, łódzkim Muzeum Kinematografii i Filmotece Narodowej[15].
Wystawy zbiorowe edytuj
Po raz pierwszy Andrzej Pągowski wystawił swoje prace w 1975 roku w Poznaniu, na wystawie prac studentów PWSSP w Galerii Nowej. Od tej pory brał udział w kilkudziesięciu wystawach w różnych miastach Polski i Europy[9]. Wielokrotnie jego plakaty zajmowały w galeriach miejsca honorowe oraz otrzymywały nagrody, np. w 1985 roku jego plakat zajął drugie miejsce w konkursie na warszawskiej wystawie „40-lecie zwycięstwa nad faszyzmem”[13].
Wybrane wystawy indywidualne[9] edytuj
- 1978 – Warszawa, Galeria Plakatu
- 1980 – Warszawa, Galeria BP
- 1981 – Puławy, Galeria Biura Wystaw Artystycznych
- 1982 – pięć wystaw indywidualnych, w tym dwie za granicą
- 1983 – Wrocław, Galeria Plakatu
- 1984 – dwie wystawy w Warszawie i jedna w Sofii
- 1987 – Opole, Galerii biura wystaw Artystycznych
- 1988 – dwie wystawy w Warszawie, Białystok i Berlin
- 1989 – Paryż, Londyn, Sztokholm, Berlin, Getynga
- 1991 – „Miasto plakatów” – Monachium
- 2012 – „Andrzej Pągowski. Plakaty filmowe. 35 lat pracy twórczej” – Bydgoszcz, Warszawa
- 2013 – „Andrzej Pągowski – ilustrując filmy” – Muzeum Kinematografii w Łodzi
- 2017 – Łódź (Muzeum Kinematografii), Gdynia (Muzeum Miasta Gdyni podczas 42. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych)[16]
Wybrane okładki płyt[17] edytuj
- Bank – Jestem panem świata… (1982)[18]
- Marek Biliński – Ogród króla świtu (1983)[19]
- Wow! (1990)[20]
- Maryla Rodowicz – Buty 2 (2011)[21]
- Pidżama Porno – Sprzedawca jutra (2019)[22]
Przypisy edytuj
- ↑ Marek Minakowski, Andrzej Pągowski h. Pobóg [online], Potomkowie Sejmu Wielkiego [dostęp 2011-11-18] (pol.).
- ↑ a b Pągowski 2013 ↓, s. 14.
- ↑ Pągowski 2013 ↓, s. 308.
- ↑ a b Pągowski 2013 ↓, s. 15.
- ↑ Pągowski 2013 ↓, s. 302.
- ↑ a b Odsłonięcie gwiazdy Andrzeja Pągowskiego na Piotrkowskiej [online], 12 października 2018 [dostęp 2020-09-12] (pol.).
- ↑ „I jak tu żyć bez Głowy?”. Łódzki mural upamiętni polskiego pisarza [online], Wprost, 1 września 2018 [dostęp 2020-09-12] (pol.).
- ↑ Drugi mural A. Pągowskiego w Oświęcimiu [online], Radio Kraków, 17 czerwca 2015 [dostęp 2020-09-12] (pol.).
- ↑ a b c Pągowski 2013 ↓, s. 306.
- ↑ Mural Andrzeja Pągowskiego [online], Muzeum Powstania Warszawskiego, 4 czerwca 2008 [dostęp 2020-09-12] (pol.).
- ↑ M.P. z 2006 r. nr 2, poz. 21
- ↑ Lista laureatów Medalu Zasłużony Kulturze Gloria Artis. [dostęp 2023-09-24].
- ↑ a b c d e Pągowski 2013 ↓, s. 304.
- ↑ Jubileusz Konkursu „Wybitny Polak”! [online], Fundacja Teraz Polska, 3 czerwca 2019 [dostęp 2019-06-14] (pol.).
- ↑ Pągowski 2013 ↓, s. 16.
- ↑ Andrzej Pągowski [online], Culture.pl [dostęp 2020-09-12] (pol.).
- ↑ Andrzej Pągowski w bazie Discogs.com (ang.)
- ↑ Jestem panem świata… w bazie Discogs.com (ang.)
- ↑ Ogród króla świtu w bazie Discogs.com (ang.)
- ↑ Wow! [online], Katalog Polskich Płyt Gramofonowych [dostęp 2020-09-12] (pol.).
- ↑ „Buty 2” – 25 listopada nowy album Maryli Rodowicz [online], Wirtualne Media [dostęp 2019-09-03] (pol.).
- ↑ Sprzedawca jutra w bazie Discogs.com (ang.)
Bibliografia edytuj
- Małgorzata Kurasiak, Andrzej Pągowski, Warszawa: Wydawnictwo Centralnego Biura Wystawa Artystycznych, 1989, OCLC 473557936.
- Andrzej Pągowski, Ilustrując filmy/Illustrating films, Barbara Kurowska (red.), Anna Lesińska-Gazicka, Paweł Włochacz (tłum.), wyd. II, Łódź: Muzeum Kinematografii, 2013, ISBN 978-83-88820-54-0, OCLC 874022593 [dostęp 2020-09-12].
Linki zewnętrzne edytuj
- Andrzej Pągowski Art Gallery [online] (pol.).
- Andrzej Pągowski [online], Polish poster gallery (ang.).
- Andrzej Pągowski: totalizator szczęścia [online], Ciało, umysł, dusza [zarchiwizowane z adresu 2013-05-03] (pol.).
- Andrzej Pągowski w galerii plakatu filmowego Filmoteki Narodowej „Gapla”