Wikipedia

Anthony Hopkins

aktor brytyjski

Anthony Hopkins, właśc. sir Philip Anthony Hopkins, CBE (ur. 31 grudnia 1937 w Port Talbot) – walijski aktor teatralny, filmowy i telewizyjny, a także kompozytor i artysta malarz, mający podwójne obywatelstwo: amerykańskie i brytyjskie.

Anthony Hopkins
Ilustracja
Anthony Hopkins (2010)
Imię i nazwisko

Philip Anthony Hopkins

Data i miejsce urodzenia

31 grudnia 1937
Port Talbot

Zawód

aktor, kompozytor, artysta malarz

Współmałżonek

Petronella Barker (1966–1972; rozwód)
Jennifer Lynton (1973–2002)
Stella Arroyave (od 2003)

Lata aktywności

od 1967

Odznaczenia
Odznaka Rycerza Kawalera (Wielka Brytania) Komandor Orderu Imperium Brytyjskiego od 1936 (cywilny)
Faksymile
Podpis aktora
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Anthony Hopkins (1996)

Uważany jest za jednego z najwybitniejszych aktorów współczesnych, potrafiącego zagrać role w szerokim spektrum gatunków filmowych i teatralnych. Dwukrotny laureat Oscara dla najlepszego aktora pierwszoplanowego (1992, 2021), trzech nagród BAFTA, dwóch nagród Emmy i Nagrody im. Cecila B. DeMille’a. 1 stycznia 1993 został uhonorowany Odznaką Rycerza Kawalera przez królową brytyjską Elżbietę II. W 2003 otrzymał gwiazdę na Alei Gwiazd w Los Angeles. W 2008 zdobył BAFTA Fellowship, przyznawaną przez Brytyjską Akademię Sztuk Filmowych i Telewizyjnych. Początkowo jego aktorska kariera zawodowa opierała się wyłącznie na rolach teatralnych. W późniejszym okresie skupił się na aktorstwie filmowym[1].

Życiorys edytuj

Wczesne lata edytuj

Urodził się w Margam na przedmieściach Port Talbot w hrabstwie Glamorgan jako syn Annie Muriel (z domu Yeates) i Richarda Arthura Hopkinsa, piekarza[2][3]. W latach 1949–1954 uczęszczał do szkoły dla chłopców Jones' West Monmouth Boys' School w Pontypool. Następnie kształcił się w Cowbridge Grammar School w Vale of Glamorgan.

Miał ambicje, aby zostać pianistą[4]. W młodości miał na niego wielki wpływ Richard Burton, którego poznał osobiście mając 15 lat; według krytyków obie postacie aktorów były bardzo podobne zarówno fizycznie, pod względem temperamentu jak i stylu gry aktorskiej. W wieku 18 lat zaczął występować, kiedy dołączył do dramatycznego klubu YMCA. W 1957 otrzymał stypendium w Royal Welsh College of Music & Drama w Cardiff, a po ukończeniu trasy koncertował z Arts Council jako kierownik sceny i aktor. Następnie spędził dwa lata w British Army[4]. W latach 1961–1963 studiował w Royal Academy of Dramatic Art[5].

Kariera edytuj

W 1960 zadebiutował na scenie w sztuce Brendana Behana The Quare Fellow[6]. W 1964 po raz pierwszy pojawił się na scenie w Londynie widowisku Juliusz Cezar[7] w reżyserii Lindsaya Andersona. W latach 1966–1973 był związany z Royal National Theatre[8].

Zadebiutował przed kamerami w dramacie krótkometrażowym Andersona Biały autobus (The White Bus, 1967) jako Brechtian u boku Arthura Lowe i Barry’ego Evansa. Zagrał Ryszarda I Lwie Serce w dramacie historycznym Anthony’ego Harveya Lew w zimie (The Lion in Winter, 1968). Był Klaudiuszem w szekspirowskim Hamlecie (1969) w reż. Tony’ego Richardsona. Wystąpił potem w dreszczowcu szpiegowskim Franka Piersona Cudzymi rękoma (The Looking Glass War, 1970) jako John Avery, dramacie sensacyjnym 48 godzin (When Eight Bells Toll, 1971) jako tajny agent Phillip Calvert, dramacie historycznym Richarda Attenborough Młody Winston (Young Winston, 1972) jako David Lloyd George i jako Thorvald Helmer w ekranizacji powieści Henrika Ibsena Dom lalki (A Doll’s House, 1973) z Claire Bloom. Można go było także oglądać na szklanym ekranie w roli Georgesa Dantona w filmie BBC Danton (1970) w reż. Johna Howarda Daviesa czy miniserialu ABC QB VII (1974) jako dr Adam Kelno. Za rolę Piotra Bezuchowa w miniserialu Wojna i pokój (1972-1973) zdobył Nagrodę Telewizyjną Akademii Brytyjskiej w kategorii najlepszy aktor. W 1974 trafił na Broadway w spektaklu Equus.

W latach 80. XX wieku grał w takich przedstawieniach jak Pravda Davida Hare, Król Lear, Antoniusz i Kleopatra czy M. Butterfly, a także gościł w miniserialu Żony Hollywood (Hollywood Wives, 1985) jako Neil Gray, mąż Montany (Stefanie Powers) i kochanek Giny Geramine (Suzanne Somers) oraz Wielkie nadzieje (Great Expectations, 1989) jako Abel Magwitch.

Jego najsławniejszą rolą filmową była postać Hannibala Lectera w filmie Milczenie owiec, za którą otrzymał w 1992 nagrodę Oscara Amerykańskiej Akademii Filmowej za najlepszą rolę męską. Grał także w sequelu Hannibal (2001) oraz w prequelu Czerwony smok (2002)[9].

Aktorstwo realizował równolegle z zainteresowaniami muzycznymi. Jest m.in. kompozytorem walca, którego prapremiera została wykonana w Wiedniu przez André Rieu i jego orkiestrę po raz pierwszy dopiero 50 lat po skomponowaniu utworu[10]. Był kompozytorem muzyki do własnego filmu Sierpień (1996)[11]. W okresie późniejszej kariery filmowej rozwinął swoje zainteresowanie malarstwem. Jego pejzaże są prezentowane w galeriach m.in. w USA i Wielkiej Brytanii[12].

Zamieszkał w Stanach Zjednoczonych, a od 2000 posiada obywatelstwo tego kraju. Był trzykrotnie żonaty. W 2002 zakończył 29-letni związek małżeński z Jennifer Lynton i ożenił się w 2003 ze Stellą Arroyave.

Bierze aktywny udział w wielu organizacjach i przedsięwzięciach dobroczynnych. Wiele z nich związanych jest z ekologią. Jest współzałożycielem fundacji zajmującej się ochroną przyrody. Był prezydentem National Trust oraz położył wielkie zasługi dla rozwoju Parku Narodowego Snowdonia. Bierze udział w kampaniach telewizyjnych na rzecz wstrzymania odławiania wielorybów przez japońskich rybaków.

Życie prywatne edytuj

2 września 1967 ożenił się z Petronellą Barker, z którą ma córkę Abigail (ur. 1969)[13]. Jednak w 1972 doszło do rozwodu. 13 stycznia 1973 poślubił Jennifer Lynton. Ich związek rozpadł się 30 kwietnia 2002. 1 marca 2003 ożenił się ze Stellą Arroyave[13].

Od 1975 roku jest zadeklarowanym trzeźwym alkoholikiem[14]. Był gościem honorowym gali założycielskiej „Kobiety na Rzecz Zdrowienia z Uzależnień”. Królowa Elżbieta II nadała mu 31 grudnia 1992 tytuł szlachecki i od tej pory ma prawo posługiwać się tytułem sir[15]. W 2017 roku wyznał, że ma Zespół Aspergera[16].

Filmografia edytuj

Nagrody edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ Aneta Nowak, Anthony Hopkins : biografia, Kraków: Wydawnictwo M, 2006, ISBN 83-7221-731-9, OCLC 749213574 [dostęp 2020-02-05].
  2. ↑ Anthony Hopkins Biography (1937–). biography.com. [dostęp 2020-04-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-21)]. (ang.).
  3. ↑ Anthony Hopkins – What Nationality Ancestry Race. Ethnicity of Celebs. [dostęp 2020-04-21]. (ang.).
  4. ↑ a b Anthony Hopkins, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2020-04-21] [zarchiwizowane z adresu] (ang.).
  5. ↑ (Sir) Brian Dennehy Biography (1937-). Film Reference. [dostęp 2020-04-21]. (ang.).
  6. ↑ Hal Erickson: Anthony Hopkins Biography. AllMovie. [dostęp 2020-04-21]. (ang.).
  7. ↑ Anthony Hopkins. Rotten Tomatoes. [dostęp 2020-04-21]. (ang.).
  8. ↑ Anthony Hopkins (31 de Dezembro de 1937). Filmow. [dostęp 2020-04-21]. (port.).
  9. ↑ Anthony Hopkins. MYmovies. [dostęp 2020-04-21]. (wł.).
  10. ↑ Prapremiera walca Hopkinsa zagrana w Wiedniu w 2011. Supajam Music News. [dostęp 2020-04-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-21)]. (ang.).
  11. ↑ Anthony Hopkins: nie tylko Hannibal Lecter. Onet.pl. [dostęp 2020-04-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-21)]. (pol.).
  12. ↑ Anthony Hopkins – człowiek o wielu talentach. Onet.pl. [dostęp 2020-04-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-21)]. (pol.).
  13. ↑ a b Anthony Hopkins Dated. Who's Dated Who?. [dostęp 2020-04-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-07-14)]. (ang.).
  14. ↑ Unlimited: A dark and stormy knight. „The Guardian”. [dostęp 2014-06-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-06-03)]. (ang.).
  15. ↑ Anthony Hopkins. Radio Eska. [dostęp 2014-06-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-22)]. (pol.).
  16. ↑ Anthony Hopkins i Zespół Aspergera. „Poradnik autystyczny”. [dostęp 2020-06-02]. (pol.).

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Anthony_Hopkins&oldid=72411167”