Wikipedia

Antoni Alexandrowicz

oficer Wojska Polskiego

Antoni Witold Alexandrowicz[a] (ur. 25 października 1906 w Japorowicach[5], zm. 14 lutego 1943 nad Lake District) – major pilot Wojska Polskiego, major (ang. Squadron Leader) brytyjskich Królewskich Sił Powietrznych.

Antoni Alexandrowicz
3 zwycięstwa
Squadron Leader Squadron Leader
Data i miejsce urodzenia

25 października 1906
Jaropowce

Data i miejsce śmierci

14 lutego 1943
k. Irelrth, Wielka Brytania

Przebieg służby
Lata służby

do 1943

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Lotnictwo Wojska Polskiego
RAF

Jednostki

CWL-1
307 dywizjon myśliwski nocny
219 dywizjon myśliwski nocny

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (od 1941, trzykrotnie) Medal Lotniczy (dwukrotnie)

Życiorys edytuj

Antoni Alexandrowicz pochodził ze szlacheckiej rodziny Alexandrowiczów herbu Aleksandrowicz[6]. Jego ojcem był Kazimierz Witold Alexandrowicz (1866–1924), matką – Jadwiga z Russanowskich (1881–1948). Antoni miał sześcioro rodzeństwa (Ewę, Zofię, Stefana, Magdalenę, Annę i Jadwigę).

Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1932 w korpusie oficerów rezerwy aeronautyki. Posiadał przydział w rezerwie do 1 pułku lotniczego w Warszawie[7].

W momencie wybuchu II wojny światowej pełnił służbę w eskadrze ćwiczebnej pilotażu CWL 1 w Dęblinie.

Po ewakuacji do Wielkiej Brytanii otrzymał numer służbowy P-1404[5] i latał jako pilot w 307 dywizjonie myśliwskim nocnym „Lwowskich Puchaczy”. W 1942 roku został przeniesiony do brytyjskiego 219 dywizjonu myśliwskiego nocnego, w którym odniósł 3 zwycięstwa (4 czerwca 1942 zestrzelił Ju-88 i He-111, a 11 czerwca 1942 zestrzelił Do-217). Podczas lotu ćwiczebnego pilotowany przez niego samolot Bristol Beaufighter V8551 rozbił się o ziemię w rejonie Ireleth[8]. Wraz z Alexandrowiczem zginął nawigator porucznik Zbigniew Jan Domański.

Antoni Alexandrowicz został pochowany na cmentarzu w Newark, w sekcji War Graves Plot Section J Grave 313A. Pośmiertnie został odznaczony Orderem Virtuti Militari nr 08354[8]. Był także odznaczony trzykrotnie Krzyżem Walecznych oraz dwukrotnie Medalem Lotniczym[5].

Sklasyfikowany na 96. pozycji na „liście Bajana” z trzema pewnymi zwycięstwami powietrznymi.

Antoni Alexandrowicz ożenił się 14 grudnia 1933 roku w Warszawie z Wiesławą Eufemią Raszewską i miał z nią 2 dzieci: Marię Pię i Antoniego Marię.

Uwagi edytuj

  1. ↑ Niektóre źródła piszą o Alexandrowiczu przez „ks”, jednak większość źródeł podaje nazwisko przez „x”[1][2][3]. Tak pisane nazwisko umieszczone jest również na nagrobku pilota[4].

Przypisy edytuj

  1. ↑ Strona dywizjonu 307. [dostęp 2013-04-07].
  2. ↑ Robert R. Janczak: Puchacze czuwaja w mroku. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1977, s. 20, seria: Żółte Tygrysy. [dostęp 2013-04-07].
  3. ↑ Wyszukiwarka Niebieskiej Eskadry. [dostęp 2014-10-17].
  4. ↑ Profil Antoniego Alexandrowicza na stronie Niebieskiej Eskadry. [dostęp 2014-10-17].
  5. ↑ a b c Alexandrowicz Antoni. listakrzystka.pl. [dostęp 2019-07-22].
  6. ↑ Antoni Alexandrowicz w Wielkiej genealogii Minakowskiego. [dostęp 2013-04-07].
  7. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 162, 666.
  8. ↑ a b Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940-1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012, s. 57. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.

Bibliografia edytuj

  • Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
  • Olgierd Cumft, Hubert Kazimierz Kujawa: Księga lotników polskich poległych, zmarłych i zaginionych 1939-1946. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1989. ISBN 83-11-07329-5.
  • Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w Wojnie Obronnej 1939. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1982.
  • niebieskaeskadra.pl. [dostęp 2014-10-17]. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Antoni_Alexandrowicz&oldid=71190945”