Antoni Fiumel
Antoni Fiumel (ur. 8 lipca 1895 w Stawropolu, zm. 8 maja 1964 w Londynie[1]) – doktor nauk medycznych, internista, pułkownik lekarz Wojska Polskiego i Polskich Sił Powietrznych.
| |
 pułkownik lekarz
| |
| Data i miejsce urodzenia |
8 lipca 1895 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
8 maja 1964 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
Szpital Okręgowy nr 2 |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
              
| |
.svg){kind=small}
Życiorys edytuj
Urodził się 8 lipca 1895 w Stawropolu, w rodzinie Dymitra i Jadwigi ze Szpiganowiczów[2]. W 1913 ukończył gimnazjum w Stawropolu. Studiował na Cesarskim Uniwersytecie Charkowskim. Był prezesem Koła Medyków Polaków oraz członkiem zarządu Związku Studentów Polaków w Charkowie. W 1922 ukończył studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Służbę lekarza wojskowego rozpoczął we wrześniu 1918, w 4 Dywizji Strzelców Polskich gen. Lucjana Żeligowskiego[3].
Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Wziął udział w wojnie z bolszewikami. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 27. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy, a jego oddziałem macierzystym była Kompania Zapasowa Sanitarna Nr 2[4]. W latach 1923–1924 pełnił służbę w Filii Szpitala Okręgowego Nr 2 w Lublinie, pozostając oficerem nadetatowym 2 Batalionu Sanitarnego[5][6]. W 1928 roku pełnił służbę w Szpitalu Okręgowym Nr 2[7], a następnie praktykował na oddziale wewnętrznym Szpitala Szkolnego Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie. 18 lutego 1930 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 12. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy[8]. Od 1932 roku był pracownikiem Centrum Badań Lekarskich Lotnictwa[9]. W 1934 roku został kierownikiem tej instytucji naukowej. 27 czerwca 1935 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 roku i 13. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy[10]. W sierpniu 1936 roku, po przeprowadzonej reorganizacji, objął stanowisko dyrektora Instytutu Badań Lekarskich Lotnictwa i sprawował je do wybuchu II wojny światowej[11].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku ewakuował się z Warszawy w stronę Lwowa, a następnie udał się przez Zaleszczyki do Rumunii. W listopadzie 1939 przedostał się na Zachód do Francji, a po jej klęsce 22 czerwca 1940 na pokładzie statku pasażerskiego MS Batory odpłynął do Wielkiej Brytanii[12]. Został żołnierzem Polskich Sił Zbrojnych, miał numer służbowy RAF P-1488[13]. Od lipca 1940 sprawował stanowisko szefa sekcji Inspektoratu Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii. Od lutego do sierpnia 1945 był lekarzem w ramach polskich jednostek lotniczych PSP.
Po zakończeniu wojny pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Od 1947 pracował jako lekarz w sanatorium przeznaczonym dla rekonwalescentów w Eastbourne. Później zamieszkał w Londynie i był zatrudniony na stanowisku lekarza rejonowego. Zmarł 8 maja 1964[14].
Publikacje edytuj
Był encyklopedystą, edytorem czterotomowej, ilustrowanej Nowoczesnej encyklopedii zdrowia wydanej w latach 1937–1939 w Warszawie[15]. Publikował prace w zakresie swoich badań naukowych[16]:
- O stosowaniu insuliny w stanach niecukrzycowych (1930)
- Z kazuistyki powolnego zapalenia wsierdzia (1931)
- Astenia lotnicza (1932)
- Ratownictwo w zatruciach (1932)
- O tak zwanym ciśnieniu średnim (1932)
- Przypadek żółtaczki powstałej na tle zatrucia zawodowego kwasem pikrynowym (1932)
- Badanie układu krążenia u lotników (1934)
- Higiena Lotnicza. Podręcznik zbiorowy do użytku personelu latającego (1937, redaktor)
- Dziesięciolecie służby zdrowia w lotnictwie, 1928–1938 (1938)
- Podręcznik pielęgniarstwa i ratownictwa (1939)
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Walecznych[2]
- Medal Lotniczy (czterokrotnie)[1]
- Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1937)[17]
- Medal Niepodległości (15 kwietnia 1932)[18]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[2]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[2]
- Brązowy Medal za Długoletnią Służbę[2]
- Złota Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia[19]
- Odznaka Honorowa Polskiego Czerwonego Krzyża II stopnia (1935)[20][21]
- Odznaka Honorowa Polskiego Czerwonego Krzyża III stopnia (1929)[22][2]
- Order Imperium Brytyjskiego (Wielka Brytania)[13]
- Krzyż Wojskowy (Belgia)[23]
- Krzyż Oficerski Orderu Estońskiego Czerwonego Krzyża (Estonia)[23]
- Krzyż Zasługi Węgierskiego Czerwonego Krzyża (Węgry, 1938)[24]
- Medal Zwycięstwa (Médaille Interalliée)[2]
- bułgarska Odznaka Honorowa Lotnicza[2]
Przypisy edytuj
- ↑ a b Fiumel Antoni. listakrzystka.pl. [dostęp 2020-12-10]. (pol.).
- ↑ a b c d e f g h Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 75–76. [dostęp 2021-07-17].
- ↑ Makowski 2012 ↓, s. 206.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 319.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1114, 1134, 1202.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1004, 1024, 1084.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 714, 734.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 20 lutego 1930 roku, s. 66.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 326, 838.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 67.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 368.
- ↑ Wojciech Zmyślony: Stanisław Skarżyński w Wielkiej Brytanii 1940–1942. magnum-x.pl. [dostęp 2020-12-11]. (pol.).
- ↑ a b Krzystek 2012 ↓, s. 179.
- ↑ Antoni Fiumel – biogram na stronie Niebieska Eskadra. niebieskaeskadra.pl. [dostęp 2015-08-24].
- ↑ Cieszyński, t.I 1939 ↓.
- ↑ Fiumel, Antoni (1895–1964). WorldCat. [dostęp 2020-12-10]. (ang.).
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 96 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 92, poz. 124 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Piętnastolecie L. O. P. P.. Warszawa: Wydawnictwo Zarządu Głównego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, 1938, s. 280.
- ↑ Polski Czerwony Krzyż. Sprawozdanie za 1935. Warszawa: 1936, s. 12.
- ↑ Stwierdzenia. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 1, s. 11, 19 marca 1936.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 19 z 12 grudnia 1929 r., s. 367.
- ↑ a b Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 20, 11 listopada 1936.
- ↑ Ppłk Fiumel odznaczony Krzyżem Zasługi Węg CK.. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 185 z 18 sierpnia 1938.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Antoni Cieszyński: Nowoczesna encyklopedia zdrowia. T. I. Warszawa: Wydawnictwo Minerwa, Cz. Żebrowski, 1939.
- Wacław Makowski: Cywil w wojsku - wspomnienia z życia i wojen. T. Część III i IV. Warszawa: Wydawnictwo ZP, 2006. ISBN 978-83-63324-05-6. OCLC 871713015.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940–1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.
- Antoni Fiumel – biogram na stronie Niebieska Eskadra. niebieskaeskadra.pl. [dostęp 2015-08-24].
- Antoni Fiumel – publikacje w bazie Google Books. google.pl. [dostęp 2015-08-24].
- Płk lek. Antoni Fiumel. Wojskowy Instytut Medycyny Lotniczej. [dostęp 2017-07-26].