Antoni Justat
Antoni Justat (ur. 13 czerwca 1898 w Warszawie, zm. 23 czerwca 1973 w Łodzi) – polski technolog chemik, profesor Politechniki Łódzkiej.
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Profesor nauk technicznych | |
| Specjalność: technologia chemiczna nieorganiczna | |
| Alma Mater | |
| Profesura |
1967 |
| Nauczyciel akademicki | |
| Okres zatrudn. |
1926–1968 |
| Prodziekan | |
| Wydział | |
| Okres spraw. |
1953–1954 |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys
edytujW 1927 ukończył studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Warszawskiej, gdzie od 1926 pracował również jako asystent w Katedrze Chemii Fizycznej u profesora Wojciecha Świętosławskiego. W latach 1927–1939 pracował w Państwowej Fabryce Związków Azotowych w Chorzowie, gdzie opracował metodę produkcji sody i salmiaku, która stała się podstawą do budowy instalacji i uruchomienia tamże produkcji sody amoniakalnej (tzw. „metody chorzowskiej”) w skali przemysłowej w 1931 roku.
W okresie okupacji mieszkał w Warszawie prowadząc własną firmę z artykułami chemicznymi. Po zakończeniu wojny rozpoczął pracę w Warszawie w Centrali Zaopatrzenia Przemysłu Chemicznego, początkowo na stanowisku inspektora technicznego, a następnie p.o. dyrektora technicznego do 30 września 1939. W latach 1945–1952 był dyrektorem w Zjednoczeniu Nawozów Sztucznych w Gliwicach, a później w Instytucie Chemii Nieorganicznej w Gliwicach. W latach 1951–1952 był wykładowcą technologii związków azotowych w WSI w Gliwicach. W 1952 objął stanowisko kierownika Katedry Technologii Nieorganicznej na Wydziale Chemicznym Politechniki Łódzkiej, które zajmował do przejścia na emeryturę w 30 września 1968[1]. Uchwałą Rady Państwa z dnia 22 kwietnia 1967 otrzymał tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego nauk technicznych, a z dniem 1 maja 1967 został powołany na stanowisko profesora nadzwyczajnego w Katedry Technologii Chemicznej Nieorganicznej PŁ.
Tematyka jego badań obejmowała katalizą fluidalną, wykorzystanie odpadowego chlorku wapnia oraz zastosowanie jonitów w procesie oczyszczania wody i ścieków.
Jego dorobek naukowo-badawczy obejmuje kilkadziesiąt opracowań dla przemysłu, 25 publikacji i referatów oraz podręcznik akademicki. Opiekował się 6 przewodami doktorskimi, wypromował 3 doktorów z dziedziny technologii chemicznej oraz technologii wody.
W latach 1953–1954 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Chemicznego Politechniki Łódzkiej. Był współorganizatorem i kierownikiem studiów stacjonarno-zaocznych wszystkich wydziałów Politechniki Łódzkiej oraz współorganizatorem Filii Politechniki Łódzkiej w Płocku, prezesem Polskiego Towarzystwa Chemicznego Oddziału Łódzkiego, członkiem Łódzkiego Towarzystwa Naukowego oraz wiceprzewodniczącego Komitetu Nauk Chemicznych PAN.
Odznaczony Krzyżem Walecznych (1922) oraz Medalem Interalliae (1922).
Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (nr kwatery 315a-3-11)[2].
Przypisy
edytuj- ↑ Historia Wydziału. Wydział Chemiczny Politechniki Łódzkiej. [dostęp 2014-10-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-10)].
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: IGNACY JUSTAT, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-11-07].
Bibliografia
edytuj- Ewa Chojnacka, Zbigniew Piotrowski, Ryszard Przybylski (red.): Profesorowie Politechniki Łódzkiej 1945–2005. Łódź: Wydawnictwo Politechniki Łódzkiej, 2006, s. 95.
- Zbigniew Gorzka: Zeszyty Historyczne Politechniki Łódzkiej (zeszyt 5). Łódź: Wydawnictwo Politechniki Łódzkiej, 2007, s. 25-28. ISSN 1731-6553.