Wikipedia

Antoni Kamiński (pułkownik)

oficer dyplomowany Wojska Polskiego

Antoni Kamiński[1] (ur. 18 stycznia 1885 w Brzeżanach, zm. 1942 w Kosowie Poleskim) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Antoni Kamiński
Ilustracja
pułkownik dyplomowany piechoty pułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

18 stycznia 1885
Brzeżany

Data i miejsce śmierci

1942
Kosów Poleski

Przebieg służby
Lata służby

1914–1929

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

2 Pułk Piechoty
4 Pułk Piechoty
Armia „Wschód”
4 Armia
15 Pułk Piechoty
DOK VI

Stanowiska

dowódca kompanii
kwatermistrz armii
dowódca pułku piechoty
szef sztabu okręgu korpusu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
obrona Lwowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi

Życiorys edytuj

Urodził się 18 stycznia 1885 w Brzeżanach. Był synem Michała i Pauliny z Perczyńskich. W 1904 został absolwentem Seminarium Nauczycielskiego w Tarnopolu. Podjął pracę nauczyciela. Był członkiem Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” i „Zarzewia”. Od 1912 działał jako delegat Polskiego Skarbu Wojskowego. Był inspektorem z ramienia Towarzystwa Szkoły Ludowej. Współpracował z „Gazetą Polską” w Czerniowcach.

Po wybuchu I wojny światowej był organizatorem trzech kompanii ochotniczych, które przystąpiły do Legionów Polskich. Służył w Legionach od 16 września 1914, biorąc udział w kampanii karpackiej. Został awansowany do stopnia podporucznika piechoty 4 grudnia 1914. Służył w szeregach 2 pułku piechoty w składzie II Brygady, następnie 4 pułku piechoty w składzie III Brygady, w którym był dowódcą 9 kompanii w III batalionie. Awansowany do stopnia porucznika piechoty 1 września 1915, następnie kapitana od 1 listopada 1916. Po kryzysie przysięgowym służył w Polskim Korpusie Posiłkowym, przydzielony do Dowództwa Uzupełnień w Bolechowie. Po bitwie pod Rarańczą z połowy lutego 1918 był internowany przez Austriaków w obozie w Huszt, potem w Dułowie(inne języki) (węg. Dulfalva), na Zakarpaciu. Następnie został wcielony do armii austriackiej i skierowany na front włoski.

U kresu wojny wziął udział w obronie Lwowa w trakcie wojny polsko-ukraińskiej, będąc komendantem Odcinka III („Szkoła Konarskiego”) i komendantem placu[2][3]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Od 1919 do 1920 pełnił funkcję dowódcy etapów Armii „Wschód” na froncie ukraińskim podczas wojny polsko-bolszewickiej. W połowie 1920 roku pełnił obowiązki na stanowisku kwatermistrza 4 Armii[4].

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 146. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 15 pułk piechoty[5]. Do jesieni 1923 roku pełnił obowiązki dowódcy 15 pułku piechoty[6]. Z dniem 15 września 1923 roku został przeniesiony do Rezerwy Oficerów Sztabowych Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I[7]. 2 listopada 1923 roku został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza III Kursu Doszkolenia. Z dniem 15 października 1924 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie na stanowisko szefa sztabu. Pełniąc służbę sztabową pozostawał oficerem nadetatowym 15 pp[8]. 1 grudnia 1924 roku awansował do stopnia pułkownika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 21. lokatą w korpusie oficerów piechoty[9]. 14 września 1926 roku został przeniesiony do dyspozycji szefa Sztabu Generalnego z równoczesnym pozostawieniem we Lwowie[10]. W 1928 roku pozostawał w dyspozycji dowódcy OK VI[11]. Z dniem 30 czerwca 1929 roku został przeniesiony w stan spoczynku[12].

Został osadnikiem wojskowym w Kosowie Poleskim (osadnikiem był tam także jego brat Karol, chorąży WP)[13][14]. W 1932 został wylosowany sędzią sądu przysięgłych we Lwowie[15].

Podczas II wojny światowej w trakcie okupacji niemieckiej w 1942 został aresztowany przez Niemców i razem z żoną poniósł śmierć w egzekucji w Kosowie Poleskim.

W małżeństwie z poślubioną w 1912 roku we Lwowie Zofią Heleną Krogulską (1889–1942), nauczycielką i działaczką niepodległościową, miał pięcioro dzieci: Kazimierza (1912–1939), Marię Irenę (1914–1992) zamężną Vitali, Jerzego (1916–1992), Magdalenę (1920–1944) i Stanisława Antoniego (1920–1944).

Ordery i odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Antoni III Kamiński” w celu odróżnienia od innych oficerów noszących to samo imię i nazwisko.
  2. ↑ Obrona Lwowa 1 – 22.11.1918 r. genealogia.okiem.pl. [dostęp 2015-10-31].
  3. ↑ Obrona Lwowa w listopadzie 1918 roku. lwow.com.pl. [dostęp 2015-10-31].
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 45 z 24 listopada 1920 roku, s. 1241.
  5. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 24.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 167, 398.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 59 z 11 września 1923 roku, s. 557.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 54, 158, 340.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 730.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 37 z 14 września 1926 roku, s. 303.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 114, 160.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 27 kwietnia 1929 roku, s. 139.
  13. ↑ Osadnicy wojskowi – lista kompletna. kresy.genealodzy.pl. s. 76. [dostęp 2015-03-20].
  14. ↑ Anna Szczepanik z d.Kulesza – Osada Kosow Poleski. kresy-siberia.org. [dostęp 2016-03-20].
  15. ↑ Kalendarz rozpraw przed sądem przysięgłych we wrześniu. „Gazeta Lwowska”, s. 5, nr 193 z 25 sierpnia 1932. 
  16. ↑ M.P. z 1939 r. nr 45, poz. 76 „za zasługi w służbie wojskowej”.

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Antoni_Kamiński_(pułkownik)&oldid=70315058”