Wikipedia

Antoni Krzyczkowski

Antoni Krzyczkowski (ur. 20 kwietnia 1898 w Bugurusłanie, zm. 1981 w Santa Barbara) – polski inżynier elektryk[1], profesor elektroniki, podpułkownik łączności Polskich Sił Zbrojnych.

Antoni Krzyczkowski
Ilustracja
Antoni Krzyczkowski (przed 1939)
podpułkownik łączności podpułkownik łączności
Data i miejsce urodzenia

20 kwietnia 1898
Bugurusłan

Data i miejsce śmierci

1981
Santa Barbara

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

I Korpus Polski

Jednostki

Centralne Warsztaty Łączności
Pułk Radiotelegraficzny
Sztab Naczelnego Wodza

Stanowiska

kierownik CWŁ
dowódca batalionu łączności
II zastępca naczelnego dowódcy wojsk łączności i delegat Ministra Poczt i Telegrafów

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Późniejsza praca

Ministerstwo Poczt i Telegrafów

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Medal Niepodległości Srebrny Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Życiorys edytuj

Syn Lucjana, oficera zawodowego armii carskiej, i Marii Krzyczkowskich. Ukończył gimnazjum filologiczne w Żytomierzu, a następnie wstąpił na wydział matematyczno-przyrodniczy uniwersytetu w Kijowie. Na drugim roku studiów został powołany do armii carskiej. W październiku 1917 r. po ukończeniu szkoły chorążych piechoty w Peterhofie zgłosił się do I Korpusu Polskiego w Rosji gen. Józefa Dowbora-Muśnickiego, gdzie został młodszym oficerem w 2 Pułku Strzelców Polskich. W kwietniu 1918 powrócił do Kijowa, aby kontynuować studia[2]. W latach 1921–1922 pełnił służbę w 21 pułku piechoty „Dzieci Warszawy” w Warszawie[3]. W latach 1921–1926 był „odkomenderowany na studia”, na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej. W międzyczasie, 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 851. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4]. W 1924 został przeniesiony z korpusu oficerów piechoty do korpusu oficerów łączności i przydzielony do 2 pułku łączności w Jarosławiu. 1 grudnia 1924 awansował na kapitana ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 12. lokatą w korpusie oficerów łączności[5]. Po ukończeniu studiów i uzyskaniu tytułu naukowego inżyniera elektryka został przydzielony do Centralnych Zakładów Wojsk Łączności w Warszawie.

Z dniem 18 października 1926 został powołany na dwumiesięczny kurs doszkolenia oficerów korpusu łączności w Obozie Szkolnym Wojsk Łączności w Zegrzu[6]. Kursu nie ukończył, ponieważ od 13 listopada 1926 przebywał na ośmiomiesięcznym kursie w École Supérieure ďElectricitié w Paryżu, a następnie dwumiesięcznym stażu we francuskich fabrykach[7]. 31 października 1927 został przeniesiony do Centralnych Warsztatów Łączności na stanowisko kierownika[8]. Pełniąc służbę na stanowisku kierownika warsztatów w dalszym ciągu pozostawał na ewidencji 2 pułku łączności[9]. Na majora awansował ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 i 15. lokatą w korpusie oficerów łączności[10]. Z dniem 1 czerwca 1932 został przeniesiony do pułku radiotelegraficznego w Warszawie na stanowisko dowódcy I batalionu[11]. Z dniem 1 maja 1933 został przeniesiony do dyspozycji Ministra Poczt i Telegrafów[12]. Z dniem 31 października 1933 został przeniesiony do rezerwy[13].

Od 1 maja 1933 do września 1939 był dyrektorem Departamentu Technicznego Ministerstwa Poczt i Telegrafów. W międzyczasie, przez dziewięć lat wykładał na Politechnice Warszawskiej przedmiot „Urządzenia radiotechniczne”, przez sześć lat (1933–1939) był członkiem Rady Teletechnicznej przy Ministrze Poczt i Telegrafów, od 1934 prezesem, a później członkiem Rady Administracyjnej Państwowych Zakładów Tele i Radiotechnicznych oraz w latach 1937–1939 prezesem Rady Nadzorczej Spółki Akcyjnej „Polskie Radio” i wreszcie od czerwca do września 1939 prezesem Zarządu Głównego Stowarzyszenia Elektryków Polskich.

W czasie kampanii wrześniowej był II zastępcą naczelnego dowódcy wojsk łączności, płk. dypl. Heliodora Cepy i delegatem Ministra Poczt i Telegrafów, inż. Emila Kalińskiego w Naczelnym Dowództwie.

Następnie pełnił służbę w Polskich Siłach Zbrojnych. Awansował na podpułkownika. Kierował grupą polskich inżynierów pracującą dla Królewskiej Marynarki Wojennej. Po zakończeniu wojny pracował jako profesor i kierownik laboratorium radiotechnicznego na Wydziale Elektrycznym Polish University College w Londynie. Po jego likwidacji w 1953 pracował w brytyjskiej firmie produkującej sprzęt radiotechniczny. W 1960 wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, gdzie do emerytury pracował w amerykańskim przemyśle elektronicznym.

Z dniem 6 września 1946 na podstawie uchwały Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej, jako jeden z 76 polskich oficerów, służących w Wojsku Polskim na Zachodzie, został pozbawiony obywatelstwa polskiego. Decyzja ta została anulowana 28 listopada 1971 przez rząd premiera Piotra Jaroszewicza.

Zmarł w marcu 1981 w Santa Barbara, w Kalifornii.

Ordery i odznaczenia edytuj

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 17 listopada 1926, Nr 49, s. 407.
  2. ↑ Antoni Krzyczkowski - Prezesi stulecia SEP - SEP [online], sep.com.pl [dostęp 2021-01-17].
  3. ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r., s. 85, 718.
  4. ↑ Rocznik oficerski 1923, s. 185, 429.
  5. ↑ Rocznik oficerski 1924, s. 877, 886.
  6. ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 14 października 1926, Nr 44, s. 362.
  7. ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 23 grudnia 1926, Nr 54, s. 447.
  8. ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 31 października 1927, Nr 25, s. 316.
  9. ↑ Rocznik oficerski 1928, s. 613, 624.
  10. ↑ Rocznik oficerski 1932, s. 269.
  11. ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 9 grudnia 1932, Nr 13, s. 425.
  12. ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 28 czerwca 1933, Nr 8, s. 142.
  13. ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 7 czerwca 1934, Nr 11, s. 141.
  14. ↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 468 „za zasługi w służbie państwowej”.
  15. ↑ M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  16. ↑ M.P. z 1929 r. nr 290, poz. 680 „za zasługi na polu rozwoju przemysłu wojennego”.
  17. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych z 6 sierpnia 1929, Nr 12, s. 241.

Bibliografia edytuj

  • Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.
  • Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932.
  • Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego M.S.Wojsk. Nr 37 z 24 września 1921 r.
  • Dwudziestolecie Komunikacji w Polsce Odrodzonej, Koncern Prasowy „Ilustrowany Kurier Codzienny”, Warszawa 1939.
  • Antoni Krzyczkowski, Sprawozdanie z udziału w kampanii wrześniowej 1939 r., Paryż, 8 grudnia 1939, Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, sygn. B.I.9b, s. 104.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Antoni_Krzyczkowski&oldid=71195385”