Antoni Siwicki
Antoni Siwicki (ros. Антон Теофилович Сивицкий; ur. 15 czerwca?/28 czerwca 1900 w miejscowości Palcze k. Dubna, zm. 21 stycznia 1977 w Moskwie) – generał-major Armii Czerwonej i generał brygady ludowego Wojska Polskiego.
| |
 generał brygady
| |
| Data i miejsce urodzenia |
28 czerwca 1900 |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
1 Dywizja Piechoty |
| Stanowiska |
zastępca szefa Sztabu Generalnego WP |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
           
| |
Życiorys edytuj
Do 1916 skończył 6 klas szkoły powszechnej w Kijowie, potem był czeladnikiem w piekarniach. Od marca 1918 żołnierz Armii Czerwonej, w 1919 dowódca plutonu i absolwent oficerskiej szkoły piechoty w Symbirsku. Walczył na Froncie Wschodnim i Turkiestańskim, gdzie był 3 razy ranny. Od kwietnia 1924 zastępca dowódcy kompanii, od marca 1925 dowódca batalionu, od jesieni 1926 szef sztabu pułku. W 1936 ukończył Akademię Wojskową im. M. Frunzego. Wykładowca na kursach oficerów sztabowych, dowódca baonu w szkole oficerskiej piechoty. W sierpniu 1938 zwolniony i przeniesiony do rezerwy z powodu polskiego pochodzenia, przywrócony do służby w kwietniu 1940. W czasie wojny radziecko-niemieckiej oficer oddziału operacyjnego armii (1941–1942), szef sztabu dywizji piechoty (1942), zastępca dowódcy dywizji piechoty. W maju 1943 w stopniu pułkownika oddelegowany jako szef sztabu 1 Dywizji Piechoty i do Związku Patriotów Polskich. Generał z lutego 1944, dowódca 2 Dywizji Piechoty. Po zakończonej niepowodzeniem próbie przyjścia z pomocą powstaniu warszawskiemu mianowany szefem sztabu Formowania i Uzupełnień WP.
Po zakończeniu wojny szef sztabu Okręgu Wojskowego nr IV, szef Oddziału I Sztabu generalnego WP w latach 1947–1948, później zastępca szefa Sztabu Generalnego WP. W 1951 wyjechał do Moskwy na studia w Akademii im. Woroszyłowa. W 1952 formalnie przeniesiony do armii radzieckiej.
Pochowany na Cmentarzu Nikołajewskim 25 stycznia 1977; w pogrzebie wziął udział ambasador PRL Zenon Nowak, zastępca szefa Sztabu Zjednoczonych Sił Zbrojnych Państw – Stron Układu Warszawskiego gen. broni Józef Kamiński, gen. bryg. Jerzy Dymkowski i były szef Sztabu Generalnego WP Jerzy Bordziłowski.
Odznaczenia edytuj
Sowieckie:
- Order Lenina[1]
- Order Czerwonego Sztandaru (dwukrotnie)[1]
- Order Wojny Ojczyźnianej I stopnia[1]
Polskie:
- Order Krzyża Grunwaldu II klasy (3 stycznia 1945)[1]
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1945)[1]
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (11 maja 1945)[1][2]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie w 1944)[1]
- Złoty Krzyż Zasługi (1946)[1]
- Medal „Za udział w walkach o Berlin” (1966)[1]
- Srebrny i Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1968 i 1951)[1]
- Złota odznaka „Na Straży Pokoju” (1976)[1]
Czechosłowackie:
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h i j k l Wojciech Stela: Polskie ordery i odznaczenia. Warszawa: 2008, s. 57.
- ↑ Uchwałą Prezydium Krajowej Rady Narodowej z 11 maja 1945 za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą. Odznaczenia Generałów Wojska Polskiego przez Prezydium Krajowej Rady Narodowej. „Polska Zbrojna”, s. 1, 12 maja 1945. Por. Kazimierz Konieczny, Henryk Wiewióra: Karol Świerczewski Walter. Zbiory Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. Warszawa: Wydawnictwo „Nasza Księgarnia”, 1971, s. 263.