Antonina Ogińska
Antonina Ogińska, właśc. Pietrzak, po mężu Ogińska-Szenderowicz (ur. ok. 1876 w Królestwie Polskim, zm. 23 grudnia 1910 we Lwowie) – polska aktorka teatralna.
.jpg)
| |
| Imię i nazwisko |
Antonina Pietrzak |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
ok. 1876 |
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód |
aktorka |
| Współmałżonek | |
Życiorys edytuj
Urodziła się około 1876 w Królestwie Polskim i pierwotnie nosiła nazwisko Pietrzak[1][2][3]. Pochodziła z Warszawy[1]. W karierze teatralnej funkcjonowała pod nazwiskiem Ogińska[3]. Zadebiutowała w wieku 17 lat[1]. Od 1893 do 1895 występowała w Stanisławowie, od 1895 do 1897 w Teatrze Polskim w Poznaniu, a od końca 1899 do kresu życia w Teatrze Miejskim we Lwowie[3].
7 listopada 1900 poślubiła lwowskiego dziennikarza Leopolda Szenderowicza[4][3]. 23 grudnia 1910 została postrzelona trzema strzałami (w skroń, lewą pierś i podbrzusze) przez Kazimierza Lewickiego w jego mieszkaniu przy ul. Zimorowicza 3[2][5]. Żadna z tych ran nie spowodowała śmierci od razu, lecz na skutek pozostawienia ofiary przez sprawcę, który udał się do swoich braci[6]. Był 12 lat młodszy od Ogińskiej[4]. Pochodził on z cenionej rodziny, uprawiał kolarstwo, był niedoszłym prawnikiem, znanym z lekkomyślnego i hulaszczego trybu życia[2][6]. Po zatrzymaniu zabójca wyjaśnił, że od pewnego czasu pozostawał z ofiarą w związku miłosnym, a jako że nie mógł jej poślubić, to za jej wiedzą i wolą miał ją zabić, a następnie siebie[2]. Pogrzeb aktorki odbył się 26 grudnia 1910 we Lwowie[1][2]. Została pochowana na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie.
Epilog edytuj
22 maja 1911 przed trybunałem we Lwowie rozpoczął się proces Lewickiego[4]. Ustalono wówczas, że Ogińska wplątała się w kontakty z nim, a potem – poznawszy jego osobowość – zamierzała wycofać się z tej relacji[4]. Była przez niego dręczona i w związku z tym podjęła nieudaną próbę samobójczą[4]. O sprawie poinformowała także swojego męża, a trzy dni przed zabójstwem sam Lewicki skonfrontował się z Szenderowiczem żądając od niego rozwodu z Ogińską, zaś wobec odmowy miał mu zadeklarować, że jego żona nie będzie już żyła[4]. Oskarżony Lewicki przyznał się do winy, zaś jego obrońcy kładli nacisk na psychologiczny aspekt sprawy i usiłowali dowieść jego niezrównoważenia[7].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d Pogrzeb ś. p. Antoniny Ogińskiej. „Kurjer Lwowski”. Nr 598, s. 5, 27 grudnia 1910.
- ↑ a b c d e Sensacyjna tragedya miłosna. „Nowości Illustrowane”. Nr 53, s. 2, 31 grudnia 1910.
- ↑ a b c d Antonina Ogińska, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [dostęp 2022-04-26].
- ↑ a b c d e f Proces o morderstwo z miłości. „Nowości Illustrowane”. Nr 21, s. 4, 27 maja 1911.
- ↑ Katarzyna Łoza: 8 lwowskich historii miłosnych. Kazimierz i Antonina, Antonina i Leopold. lwow.info, 2012-02-14. [dostęp 2020-05-11].
- ↑ a b Echa miłosnej tragedyi. „Nowości Illustrowane”. Nr 1, s. 7, 7 stycznia 1911.
- ↑ Epilog tragedyi miłosnej. „Nowości Illustrowane”. Nr 22, s. 15-17, 3 czerwca 1911.