Anzelm Polak
Anzelm Polak znany jako Hierosolymita, Jerozolimczyk (zm. 1519-1520) – polski bernardyn, podróżnik i kaznodzieja.
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Penitencjarz przy bazylice Grobu Świętego | |
| Okres sprawowania |
1507-1508 |
| Gwardian domu zakonnego w | |
| Okres sprawowania |
od 1517 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Śluby zakonne |
|
Życiorys edytuj
Miejsce i rok urodzenia nieznany (prawdopodobnie ok. 1480). Krakowski bernardyn był penitencjarzem przy kościele Grobu Świętego w Jerozolimie w latach 1507-1508. Przez 2 lata (1512-1513) przebywał w Krakowie, gdzie zasłynął wymową kaznodziejską. Przeniesiony do Poznania, w roku 1517 został przełożonym domu zakonnego bernardynów. Autor łacińskiej relacji z podróży do Ziemi Świętej i opisu Jerozolimy[1].
Twórczość edytuj
Jego pracę pt. (łac.) Terrae sanctae et urbis Hierusalem descriptio fratris Anzelmi ordinis Minorum de observantia, wydał Jan ze Stobnicy w tomie Introductio in Ptolomei Cosmographiam, Kraków (1512 - drukarnia F. Ungler). Wydanie następne: Kraków brak roku wydania; Kraków 1517 (edycja wątpliwa; Kraków 1519; w: P. Canisius: Thesaurus monumentorum ecclesiasticorum et historicorum t. 4, Amsterdam 1725, s. 776-794. Przekład polski: A. Rymsza – Wilno (1595 - drukarnia J. Karcan)[2].
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Wielka Ilustrowana Encyklopedja Powszechna, Gutenberga, Kraków, reprint, Warszawa 1994, t. I, ISBN 83-86381-01-9
- T. 2: Oświecenie. W: Bibliografia Literatury Polskiej – Nowy Korbut. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1964, s. 6.
- Literatura dodatkowa (opracowania)
- H. Canisius: Antiquae lectiones t. 6, Ingolstadt 1604, s. 1287-1380
- J. D. A. Janocki: Janociana t. 1, Warszawa 1776
- M. Wiszniewski: Historia literatury polskiej t. 4, Kraków 1842, s. 100-102
- Anzelm bernardyn...: "Encyklopedia powszechna" Orgelbranda, t. 1 (1859)
- M. Bersohn: Kilka słów o polskich podróżnikach po Ziemi Świętej i ich dziełach, "Biblioteka Warszawska" 1868 t. 4 i odb.
- P. Chmielowski: Anzelm... "Wielka encyklopedia powszechna ilustrowana" t. 3 (1890)
- F. Bujak: Najstarszy opis Ziemi Świętej polskiego pochodzenia, "Wiadomości Numizmatyczno-Archeologiczne" 1900; przedr. w książce: Studia geograficzno-historyczne, Kraków 1925
- J. S. Bystroń: Polacy w Ziemi Świętej, Syrii i Egipcie, Kraków 1930
- A. Brückner: Dzieje kultury polskiej t. 2, Kraków 1931, s. 215; wyd. 2 Warszawa 1939
- C. Bogdalski: Bernardyni w Polsce t. 2, Kraków 1933.