Armata przeciwlotnicza 3-calowa
Armata przeciwlotnicza 3-calowa (Ordnance, QF, 3-in, 20 cwt) – brytyjska armata przeciwlotnicza kalibru 76,2 mm. Weszła do służby w roku 1914, pierwsza armata przeciwlotnicza na świecie specjalnie zaprojektowana do tej roli, wcześniejsze konstrukcje były działami polowymi przystosowanymi do strzelania przeciwlotniczego.
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Rodzaj | |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Kaliber |
76,2 mm |
| Donośność |
7165 m (pionowa) |
| Prędkość pocz. pocisku |
610 m/s (pocisk o masie 7,26 kg) |
| Masa |
7976 kg (na czterokołowym podwoziu) |
| Kąt ostrzału |
-10° do +90° (w pionie) |
Od momentu jej wejścia do służby była nieustanie modyfikowana i zmieniana, w 1939 w służbie było przynajmniej osiem różnych wersji tej armaty różniących się od siebie zamkami, lufami czy rodzajem podwozia. W momencie rozpoczęcia II wojny światowej była to już broń przestarzała, jednak wojska brytyjskie używały jej w czasie kampanii francuskiej, a wiele z tych, które wpadły w ręce niemieckie, weszło do służby Wehrmachtu jako 7,5 cm Flak Vickers (e).
Wielka Brytania przekazała 24 armaty tego typu dla Finlandii w czasie wojny zimowej, w armii fińskiej służyły jako 76 mm ItK/16 V, Vickers[1].
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Chris Chant, Artillery, Amber Books 2005, ISBN 1-904687-41-5
Linki zewnętrzne edytuj
- Opis w servise NavWeapons (ang.)