Armstrong Whitworth Albemarle
Armstrong Whitworth A.W.41 Albemarle – brytyjski dwusilnikowy wojskowy samolot wielozadaniowy z okresu II wojny światowej. Pierwotnie zaprojektowany jako bombowiec średni, następnie przeznaczony do transportu ładunków, wojsk spadochronowych czy holowania szybowców desantowych. Samoloty tego typu wzięły m.in. udział w lądowaniu w Normandii i operacji Market Garden.
 Armstrong Whitworth AW.41 Albemarle ST Mark I | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ | |
| Konstrukcja |
dwusilnikowy średniopłat konstrukcji mieszanej, podwozie z kółkiem przednim, chowane w locie |
| Załoga |
3-4 |
| Historia | |
| Data oblotu | |
| Liczba egz. |
600 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
2× 14-cylindrowy silnik gwiazdowy Bristol Hercules XI |
| Moc | |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
23,47 m |
| Długość |
18,26 m |
| Wysokość |
4,75 m |
| Powierzchnia nośna |
74,6 m² |
| Masa | |
| Własna |
11 497 kg |
| Startowa |
16 556 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
426 km/h |
| Prędkość przelotowa |
274 km/h |
| Prędkość patrolowa |
113 km/h |
| Prędkość wznoszenia |
4,7 m/s |
| Pułap praktyczny |
5485 m |
| Zasięg |
2092 km |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 4 karabiny maszynowe Browning kal. 7,7 mm w wieżyczce na grzbiecie, 2 karabiny maszynowe Browning kal. 7,7 mm w wieżyczce pod samolotem (w kilku pierwszych egzemplarzach) do 2040 kg bomb | |
| Użytkownicy | |
| Royal Air Force | |
| Rzuty | |
| |
Projekt i rozwój konstrukcji edytuj
Projekt samolotu powstał w oparciu o specyfikację B.38/18 brytyjskiego Ministerstwa Lotnictwa, która wymagała dwusilnikowego bombowca średniego o konstrukcji metalowo-drewnianej, który mógłby być produkowany poza ośrodkami przemysłu lotniczego. Wiele części samolotu zostało wykonanych ze stali w celu oszczędzenia aluminium, co miało negatywny wpływ na parametry maszyny[1].
Pierwsze dwa prototypy zostały zbudowane w wytwórni Armstrong Whitworth Aircraft. Oblatano je 20 marca 1940. Pierwotny projekt zakładał załogę składająca się z sześciu ludzi, włączając dwóch strzelców obsługujących sprzężone karabiny maszynowe, odpowiednio na grzbiecie kadłuba i pod nim. W takiej konfiguracji wyprodukowano 32 samoloty oznaczone jako Mk I Seria I. Maszyny tego typu zostały użyte w akcjach bojowych jedynie dwa razy, gdyż uważane były za gorsze od pozostających w służbie Wellingtonów. Pozostałe maszyny były budowane jako transportowe, przeznaczone do zadań ogólnych (GT) lub specjalnych (ST).
Charakterystyczną cechą konstrukcji było podwozie trójpunktowe - z kołem przednim, a także dodatkowym półzakrytym kółkiem ogonowym, mającym na celu uchronienie od uszkodzeń ogon samolotu przy podchodzeniu do lądowania. Takie rozwiązanie zostało zastosowane po raz pierwszy w samolocie produkcji brytyjskiej[1].
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Chant Chris: Samoloty II wojny światowej. Warszawa: Bellona, 2010, s. 317. ISBN 978-83-11-11489-0.