Arseniusz (Stojković)
Arseniusz, nazwisko świeckie Stojković (ur. 28 października 1804 w Mokrinie, zm. 29 marca 1892 w Szentendre) – serbski biskup prawosławny.
| Biskup budziński | |
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
28 października 1804 |
| Data i miejsce śmierci |
29 marca 1892 |
| Biskup budziński | |
| Okres sprawowania |
1853–1892 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Śluby zakonne |
do 1831 |
| Diakonat |
do 1831 |
| Prezbiterat |
do 1852 |
| Nominacja biskupia |
10 listopada 1852 |
| Chirotonia biskupia |
28 kwietnia 1853 |
| Data konsekracji |
28 kwietnia 1853 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||
| Miejsce | |||||||
| Konsekrator | |||||||
| |||||||
Życiorys edytuj
Był synem prawosławnego diakona i nauczyciela Trifuna Stojkovicia. Naukę w gimnazjum rozpoczął w Segedynie, skończył zaś w Temesvarze, następnie ukończył serbską szkołę nauczycielską w Somborze i prawosławne seminarium duchowne we Vršacu. Studiował filozofię w Segedynie i prawo w Peszcie. Do 1831 złożył wieczyste śluby mnisze w monasterze Rakovac, po czym został wyświęcony na diakona i skierowany do służby w soborze św. Mikołaja w Sremskich Karlovcach. Równocześnie był wykładowcą seminarium duchownego w Sremskich Karlovcach. W 1833 otrzymał godność archidiakona[1].
W 1839 został mianowany przełożonym monasteru Rakovac, z godnością archimandryty, zachowując stanowisko profesora seminaryjnego. Po sześciu latach przeniesiono go do monasteru Grgeteg, gdzie również kierował wspólnotą[1].
10 listopada 1852 został nominowany na biskupa budzińskiego, natomiast jego chirotonia biskupia odbyła się w soborze w Sremskich Karlovcach 28 kwietnia roku następnego, pod przewodnictwem patriarchy serbskiego Józefa[1].
Dwukrotnie był obierany przez serbski sobór cerkiewno-ludowy na patriarchę serbskiego (karłowickiego). W 1874, cztery lata po śmierci patriarchy Samuela (w czasie wakatu od 1870 do 1872 administrował metropolią karłowicką), został wybrany jednogłośnie, jednak cesarz Franciszek Józef I odmówił potwierdzenia decyzji soborowej, co było warunkiem koniecznym do intronizacji nowego patriarchy. Większość głosów na soborze uzyskał także po usunięciu z urzędu kolejnego patriarchy, Prokopa, jednak i tym razem cesarz nie zatwierdził jego elekcji. Do śmierci pozostał na katedrze budzińskiej[1]. Został pochowany w soborze w Szentendre[1].