B.B. King

B.B. King
	; B.B. King w Wiedniu, 17 lipca 2009
Imię i nazwisko	Riley B. King
Data i miejsce urodzenia	16 września 1925 ; Itta Bena (Missisipi)
Data i miejsce śmierci	14 maja 2015 ; Las Vegas (Nevada)
Instrumenty	gitara
Gatunki	blues,; Memphis blues,; rhythm and blues,; soul blues
Zawód	muzyk
Aktywność	1947–2015
	Instrument
	Gibson ES-335 „Lucille”
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach
	Strona internetowa

Riley Ben King^[1] znany jako B.B. King (ur. 16 września 1925 w Itta Bena w stanie Missisipi^[2], zm. 14 maja 2015 w Las Vegas^[3]) – amerykański gitarzysta i wokalista bluesowy. Został obdarzony nieformalnym tytułem: King of Blues – król bluesa. Muzyka Kinga zaliczana jest do stylów Memphis Blues, Modern Electric Blues i Soul Blues.

Życie zawodowe edytuj

W 1980 B.B. King został wprowadzony do Blues Hall of Fame, a w 1987 do Rock and Roll Hall of Fame^[4]. W 2003 pojawił się na 3., a w 2011 na 6. miejscu listy 100 największych gitarzystów wszech czasów magazynu Rolling Stone^[5]. Zaliczany do trzech królów bluesa, razem z Albertem Kingiem i Freddiem Kingiem. Był jednym z ulubionych wykonawców Jimiego Hendriksa^[6] i mentorem dla Joe Bonamassy^[7].

B.B. King podczas ceremonii rozdania nagród Grammy, luty 1990

B.B. King we Francji, 22 lipca 1989

B.B. King podczas koncertu w Białym Domu, 26 czerwca 2006

„Lucille”, gitara B.B Kinga

Działalność dobroczynna edytuj

W roku 2001, King stał się oficjalnym sponsorem Little Kids Rock, organizacji non-profit ofiarującej za darmo muzyczne instrumenty dzieciom w szkołach na terenie USA. Zasiadał w Honorowej Loży Dyrekcji LKR.

Życie prywatne edytuj

King był żonaty dwa razy: z Marthą Lee Denton w latach 1946–1952 i z Sue Carol Hall w latach 1958–1966. Obydwa małżeństwa zakończyły się rozwodem z powodu przedkładania przez Kinga życia zawodowego ponad życie rodzinne (250 występów rocznie). Nieoficjalnie muzyk był ojcem 15 dzieci. W 1980 u artysty zdiagnozowano cukrzycę typu 2^[8]. King był znanym działaczem przeciw tej chorobie, pojawiał się także w reklamach produktów mających za zadanie polepszyć jakość życia cukrzyków.

Ulubionym piosenkarzem Kinga był zmarły w 1998 Frank Sinatra. W swojej autobiografii często go wspominał (np. że w czasach młodości przed zaśnięciem słuchał albumu In the Wee Small Hours). Bluesman zauważał także, że to Frank Sinatra otworzył drzwi czarnoskórym artystom, którzy wcześniej nie mieli prawa występów „w miejscach gdzie dominowali biali”. W latach 60. piosenkarz umożliwił B.B. Kingowi występy w kilku głównych klubach w Las Vegas.

W latach 1971–2009 został wyróżniony 15 nagrodami Grammy, najczęściej w kategorii Najlepszy Album Bluesowy (6 razy) oraz Najlepszy Utwór Bluesowy (3 razy).

Dyskografia edytuj

1956 – Singin' the Blues
1960 – The Blues
1960 – B.B. King Wails
1960 – Sings Spirituals
1961 – My Kind of Blues
1961 – More
1962 – Blues in My Heart
1962 – Twist with B.B. King
1962 – Blues for Me
1962 – Easy Listening Blues
1962 – Heart Full of Blues
1963 – Mr. Blues
1963 – Swing Low
1964 – Rock Me Baby
1965 – Boss of the Blues
1965 – Confessin' the Blues
1965 – Let Me Love You
1965 – Live! B. B. King on Stage
1965 – Live at the Regal
1966 – The Original Sweet Sixteen
1966 – The Soul of B. B. King
1966 – Turn on to B.B. King
1966 – 9 X 9.5
1967 – The Jungle
1967 – R&B Soul
1967 – Blues Is King
1968 – Blues on Top of Blues
1968 – Lucille Beat Goes On
1969 – The Feeling They Call the Blues, Vol. 2
1969 – The Feeling They Call the Blues
1969 – Completely Well
1969 – Live & Well
1969 – B.B. King
1970 – Back in the Alley
1970 – Take a Swing with Me
1970 – The Incredible Soul of B.B. King
1970 – Indianola Mississippi Seeds
1971 – In London
1971 – Live in Cook County Jail
1972 – Guess Who
1972 – L.A. Midnight
1973 – To Know You Is to Love You
1974 – Friends
1974 – Together for the First Time
1974 – Together for the First Time Live
1975 – Lucille Talks Back
1976 – King of the Blues
1977 – The Electric B.B. King
1977 – King Size
1978 – Midnight Believer
1979 – Take It Home
1980 – Rarest B.B. King
1980 – Live „Now Appearing” at Ole Miss
1981 – There Must Be a Better World Somewhere
1982 – Love Me Tender
1983 – Blues 'n' Jazz
1985 – King of the Blues Guitar
1986 – Ambassador of the Blues
1987 – Introducing B.B. King
1987 – One Nighter Blues
1988 – King of Blues 1989
1988 – Six Silver Strings
1988 – Doing My Thing, Lord
1988 – Across the Tracks
1989 – Lucille Had a Baby
1989 – Got My Mojo Working
1990 – Live at the Apollo
1991 – Live at San Quentin
1992 – There Is Always One More Time
1992 – Why I Sing the Blues
1993 – Better Than Ever
1993 – I Just Sing the Blues
1993 – You Done Lost Your Good Thing Now
1993 – Blues Summit
1994 – Kansas City 1972 [live]
1994 – Everyday I Have the Blues
1995 – Swing Low Sweet Chariot
1995 – B.B. King & Friends
1995 – Lucille & Friends
1997 – Paying the Cost to Be the Boss
1997 – Deuces Wild
1998 – King Biscuit Flower Hour Presents B.B. King [live]
1998 – Blues on the Bayou
1999 – Live in Japan
1999 – Let the Good Times Roll
2000 – Makin' Love Is Good for You
2000 – All Over Again [live]
2001 – A Night in Cannes [live]
2001 – Sweet Little Angel [live]
2001 – A Christmas Celebration of Hope
2002 – Together Again [Live]
2003 – Wails P-Vine Japan
2003 – B.B. King Wails, Vol. 2 – Crown Series
2003 – Reflections
2003 – Greatest Hits Live
2005 – B.B. King & Friends: 80
2007 – The Best of the Early Years
2008 – One Kind Favor

Przypisy edytuj

↑ Encyclopedia of te Blues. [dostęp 2017-11-13].
↑ Richard Kostelanetz, Jesse Reiswig: The B.B. King reader: 6 decades of commentary. Hal Leonard Corporation, 2005, s. 116. ISBN 978-0-634-09927-4.
↑ B.B. King nie żyje. Król bluesa miał 89 lat. gazeta.pl, 15 maja 2015. [dostęp 2015-05-15].
↑ B.B. King: inducted in 1987. The Rock and Roll Hall of Fame and Museum, Inc.. [dostęp 2016-07-01]. (ang.).
↑ Rolling Stone’s „The 100 Greatest Guitarists of All Time” Do you agree?. theinsider.com. [dostęp 2010-05-22]. (ang.).
↑ JeffJ. Hannusch JeffJ., Blues, wyd. CD, książeczka, MCA Records, Experience Hendrix, 1994 (ang.).
↑ The Thrill is Gone.. But Not Forgotten! [online], The Thrill is Gone.. But Not Forgotten! [dostęp 2016-01-02] .
↑ Diabetes Health | Investigate.Inform. Inspire [online], diabeteshealth.com [dostęp 2017-11-14] [zarchiwizowane z adresu 2014-09-03] (ang.).

Linki zewnętrzne edytuj

The Official B.B. King Website (ang.) – oficjalna strona B.B. Kinga
B.B. King w bazie AllMusic (ang.)
B.B. King w bazie Filmweb
B.B. King w bazie IMDb (ang.)
B.B. King w bazie Notable Names Database (ang.)

[1] Encyclopedia of te Blues. [dostęp 2017-11-13].

[2] Richard Kostelanetz, Jesse Reiswig: The B.B. King reader: 6 decades of commentary. Hal Leonard Corporation, 2005, s. 116. ISBN 978-0-634-09927-4.

[3] B.B. King nie żyje. Król bluesa miał 89 lat. gazeta.pl, 15 maja 2015. [dostęp 2015-05-15].

[4] B.B. King: inducted in 1987. The Rock and Roll Hall of Fame and Museum, Inc.. [dostęp 2016-07-01]. (ang.).

[5] Rolling Stone’s „The 100 Greatest Guitarists of All Time” Do you agree?. theinsider.com. [dostęp 2010-05-22]. (ang.).

[6] JeffJ. Hannusch JeffJ., Blues, wyd. CD, książeczka, MCA Records, Experience Hendrix, 1994 (ang.).

[7] The Thrill is Gone.. But Not Forgotten! [online], The Thrill is Gone.. But Not Forgotten! [dostęp 2016-01-02] .

[8] Diabetes Health | Investigate.Inform. Inspire [online], diabeteshealth.com [dostęp 2017-11-14] [zarchiwizowane z adresu 2014-09-03] (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]